Είμαστε πολύ νέοι,δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο

Απόσμασμα απο το βιβλίο ''Στα μαχαίρια''
                                                  Ανωνύμων

Η δύναμη μιας εξέγερσης είναι κοινωνική,όχι στρατιωτική.Το μέτρο για να εκτιμήσουμε το μέγεθος μίας γενικευμένης εξέγερσης δεν είναι η ένοπλη σύγκρουση αλλά ο βαθμός στον οποίο παραλύεται η οικονομία,η κατάληψη των τόπων παραγωγής και διανομής,η γενναιοδωρία που καταστρέφει κάθε υπολογισμό,η ''λιποταξία'' απο τις υποχρεώσεις και τους κοινωνικούς ρόλους.Με λίγα λόγια η αναταραχή της ζωής.Κανένα αντάρτικο,όσο αποτελεσματικό και να είναι,δεν μπορεί να υποκαταστήσει αυτή τη μεγαλειώδη κίνηση καταστοφής και μεταμόρφωσης.

Η εξέγερση είναι η ανάδυση μίας κοινοτυπίας:καμμία εξουσία δεν μπορεί να στηριχτεί δίχως την εκκούσια σκλαβιά των υπηκόων της..Η εξέγερση αποκαλύπτει καλύτερα απο οτιδήποτε άλλο οτι οι ίδιοι οι εκμεταλλευόμενοι είναι αυτοί που κάνουν τον δολοφονικό μηχανισμό της εκμετάλλευσης να λειτουργεί.

Η άγρια,διάχυτη διακοπή της κοινωνικής δραστηριότητας,ξηλώνει το προσκάλυμμα της ιδεολογίας και αποκαλύπτει τις πραγματικές σχέσεις δύναμης.Το κράτος φανερώνει έτσι το πραγματικό του πρόσωπο:την πολιτική οργάνωση της παθητικότητας.Η ιδεολογία απο την μία πλευρά και η φαντασία απο την άλλη,αποκαλύπτουν λοιπόν όλο το υλικό βάρος.Οι εκμεταλλευόμενοι απλά ανακαλύπτουν μια δύναμη που πάντα είχαν,βάζοντας ένα τέλος στην αυταπάτη πως η κοινωνία αναπαράγεται απο μόνη της-ή πως κάποιος τυφλοπόντικας σκάβει στη θέση τους.Εξεγείρονται ενάντια στο παρελθόν της υπακοής-αυτό που υπήρξε-ενάντια στη συνήθεια που υψώνεται για να προστατεύσει τον παλιό κόσμο.[...]

Δίχως μια βίαιη ρίξη με τη συνήθεια,καμμιά αλλαγή δεν είναι εφικτή.Αλλά η εξέγερση ήταν πάντοτε εργο μειονοτήτων.Παντού γύρω,οι μάζες,έτοιμες να γίνουν εργαλεία της εξουσίας(για τον σκλάβο που ξεσηκώνεται,''εξουσία'' ειναι ταυτόχρονα η δύναμητου αφεντικού και η υπακοή των άλλων σκλάβων) ή να δεχτούν τις εξελίξεις,βυθισμένοι στην αδράνεια. Στην μεγαλύτερη άγρια γενική απεργία στη ιστορία-του Μάη του ΄68-δεν συμμετείχε παρα το ένα πέμπτο του πληθυσμού ενός μόνο κράτους.Αυτό ομως σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει πως το μόνο ορατό συμπέρασμα είναι η αναγκη της κατάληψης της εξουσίας προκειμένου να ελεγξουμε τις μάζες,ουτε οτι είναι απαραίτητο να παρουσιαζόμαστε σαν η συνείδηση του προλεταριάτου.Σημαίνει απλά οτι δεν μπορεί να υπάρξει ενα άμεσο άλμα απο την τωρινή κοινωνία στην ελευθερία. Η δουλοπρεπής,η παθητική στάση δεν είναι κάτι που λύνεται σε μερικές μέρες ή μηνες.Η αντίθετη στάση πρέπει να διεκδικήσει το χώρο της και να πάρει το χρόνο της.Η κοινωνική αναταραχή δεν είναι παρα μόνο το σημείο αφετηρίας.

Η υποτίμηση των <<μαζών>> δεν είναι ποιοτική αλλά ιδεολογική,συντηρείται δηλαδή απο τη κυρίαρχη αφηγηση.Ο λαός του κεφαλαιου υπαρχει,δεν έχει ομως ενα συγκεκριμένο περίγραμμα: Μεσα απο αυτήν την ανώνυμη μαζα και τις ανταρσίες της άλλωστε αναβλύζει το άγνωστο και το πάθος για ζωή.

Το να λέμε πως είμαστε οι μόνοι εξεγερμένοι μέσα σε μια θαλασσα υποταγης είναι καθησυχαστικο γιατι βαζει εξ ' αρχης ενα τερμα στο παιχνίδι.Εμείς απλα λεμε πως δεν ξερουμε ποιοι  είναι οι συνεργοί μας και πως χρειαζόμαστε μια κοινωνική φορτούνα για να τους βρούμε.[...]

Υπάρχει όμως μια κριτική του διαχωρισμού και της εκπροσώπησης που δικαιολογεί την αναμονή και αξιολογεί το ρόλο των κριτικων.

Με το προσχημα του μη διαχωριμσου απο το ''κοινωνικο κινημα'' καταλήγουν να καταγγέλουν κάθε επιθετική πρακτική ως <<φυγή προς τα μπρος>> ,τιποτε παραπανω απο ενοπλη προπαγανδα.Για ακομη μια φορα ο επαναστατης καλειται,ακομα και μεσα στην αδρανεια του,να ''αποκαλυψει'' τις πραγματικες συνθηκες των καταπιεσμένων.Κατα συνέπεια καμμία εξέγερση δεν είναι εφικτή εξω απο ενα ορατο κοινωνικο κινημα.Οποιοσδηποτε πράττει λοιπον πρεπει αναγκαστικα να θελει να παρει τη θεση του προλεταριατου.[...]

Αυτός ο κόσμος μας δηλητηριάζει και μας εξαναγκαζει σε αχρηστες και νοσηρες δραστηριοτητες,μας επιβαλει την αναγκη για χρημα και μας στερει τις παθιασμενες σχέσεις.Γερναμε αναμεσα σε αντρες και γυναικες διχως ονειρα,ξενοι σε μια πραγματικοτητα που δεν αφηνει χωρο στα πιο γενναιοδωρα ξεσπασματα μας.Δεν είμαστε παρτιζανοι της αυταπάρνησης.Απλα οτι καλύτερο εχει να μας προσφέρει αυτη η κοινωνια(καριερα,φημη,αναπαντεχη δοξα,)μας αφηνει αδιαφορους.

Η εξουσια μας αηδιαζει εξίσου με την υπακοη.Είμαστε εκμεταλλευόμενοι οπως ολοι οι αλλοι και θελουμε να τελειωνουμε αμεσως με την εκμεταλλευση.Για εμας η εξεγερση δεν χρειαζεται καμμια αλλη δικαιολογια.

Η ζωή μας διαφεύγει και οποιοσδηποτε ταξικός λόγος δεν ξεκινά απο αυτή τη βάση είναι απλά ένα ψέμα.

Σε μια υπέρμετρη προοπτική ελευθερίας ,δεν υπάρχουν ανώτερες μορφές αγώνα.Η εξέγερση χρειάζεται τα πάντα:εφημερίδες και βιβλία,όπλα και εκρηκτικά,περίσκεψη και βλαστήμιες,μαχαίρια και φωτιές.Το μόνο ενδιαφέρον πρόβλημα ειναι πως να τα συνδυάσουμε...