Ονειρεύομαι μια άλλη κοινωνία,την υπάρχουσα την σιχαίνομαι,είναι εμετική.
Σιχάθηκα ένα κόσμο βουτηγμένο στη μιζέρια,στην αποξένωση,στην γκλαμουριά,στο ψέμα,στην κλεψια,την διαφθορά,τον ανταγωνισμό και την παράνοια.
Δεν αντέχω άλλο έναν κόσμο που ζεί μέσα σε ψευδαισθήσεις,έναν γυάλινο,εικονικό ψεύτικο κόσμο,έναν κόσμο ''τιγκα'' στην υποκρισία.Όλα είναι ειρωνία!!!
Εγώ ονειρεύομαι μια άλλη κοινωνία,εκείνη που θα επικρατεί η ισότητα,η ελευθερία,ο αλληλοσεβασμός,η αλληλεγγύη,ο έρωτας,η φιλία,η αγάπη,η συλλογικότητα και η αυτοδιάθεση.
Θέλω πίσω αυτον τον κόσμο που υπήρχε στο μυαλό μου όταν ήμουν μικρό παιδί!
Ποτέ δεν υπήρξε αληθινά ομορφιά γύρω μου,αλλά όταν ήμουν 10 ετών εγώ πίστευα πως όλα ήταν τόσο αγνά και αθώα όσο νόμιζα.Τώρα λοιπόν αυτό το θέλω πίσω αλλά να είναι πραγματικότητα.
Ήρθε το τέλος της αθωότητας,ήρθε η βία της πραγματικότητας αλλά θέλω πάλι πίσω την προηγούμενη ανεμελιά μου.
Και δεν την περιμένω απο τον ουρανό να έρθει,ούτε θα έρθει με προσευχές.Είμαι αποφασισμένος να τον κατακτήσω αυτόν τον κόσμο μαζί με κάθε συντροφό μου,μαζί με κάθε εξεγερμένο σε όλη τη γη,μαζί με οποιονδήποτε βαρέθηκε πια το ψέμα και έχει ηδη κάνει το άλμα προς κάτι άγνωστο!
Ονειρεύομαι μικρές κοινότητες,ίσων ελεύθερων ανθρώπων,που ζούνε αυτοοργανωμένα,ελεύθερα και αλληλέγγυα.Εκεί όπου όλα είναι κοινά,εξάλλου εκεί δεν έχουν σημασία τα υλικά αγαθά.Σημασία έχει η πνευματική αναπτυξη,η δημιουργία,η αγάπη,η φιλία,ο έρωτας,η σχεσεις με την φύση.Εκεί όλα γίνονται συλλογικά,συλλογικά αποφασίζουν,συλλογικά δουλευουν και παράγουν,συλλογικά διασκεδάζουν.Υπάρχει παρ'ολα αυτα ο μεγαλύτερος σεβασμός στις ατομικές επιθυμίες και στη ιδιαιτερότητα του καθενός.
Θυμάμαι τα αθώα παιδικά μου χρόνια,τις βόλτες με τα ποδήλατα χωρίς φόβο,τις ''αλητείες'' με τους φίλους μου,τα δυνατά γέλια,τα πειράγματα,τα αστεία,τους πρώτους έρωτες.Τις νύχτες που όλα τα παιδιά του χωριού παίζαμε μαζί μπάλα και μετά καθόμασταν στην παιδική χαρα και τα λέγαμε΄και χτυπουσε δυνατά η καρδια όταν περνούσε η κοπέλα που ήμασταν ερωτευμενοι αλλά φυσικά ντρεπόμασταν να της πούμε γεια!
Θυμάμαι πολλά όμορφα που δεν με φτάνουν πολλές σελίδες να τα γράψω.
Απλά,καθημερινά,αθώα αλλά αληθινά!
Τον οιρμό μου όμως και την θυμησή μου πάντα κόβει η ''μυρωδιά'' της πραγματικότητας.Και εκεί που στην ψυχή μου αναβλύζει χαρά και νοσταλγία τωρα ξεχύνεται ξέφρενα η οργή! Η οργή που θέλει να ξεπηδήσει απο την ψυχή να πάρει σάρκα και οστά και να γίνει δύναμη εξέγερσης.Περίεργο συναίσθημα,ίσως και αυτό όμορφο γιατί με κάνει να νιώθω ανθρωπος και ζωντανος.Ανθρωπος που δεν αποδέχομαι νωχελικα και παθητικά αυτη την άδικη ζωή και την καταπίεση των ανθρώπων και ζωντανός γιατί με ωθεί να πράξω,να αντισταθώ,να αντεπιτεθώ,να διεκδικήσω,να πολεμήσω,να επαναστατήσω!!!!
Είναι εκείνη η απόλαυση που νιώθεις όταν το μίσος για όσους σου κλέβουν τη ζωή σε ώθησε να τους επιτεθείς αντι να σκύβεις το κεφάλι αντικρυ τους.
Είναι περίεργο αλλά η ειρήνη προυποθέτει πόλεμο και η αγάπη μίσος!Αν δεν πολέμησεις με μανία εναντια σε αυτους που κυρρητουν πολέμους,ο πόλεμος δεν θα σταματήσει,αν δεν επιτεθείς με λυσσα σε όσους εμπορευματοποιούν μέχρι και την αγάπη , αγάπη δεν θα υπάρξει!
Για αυτο εμπρος αδέρφια,η ώρα ζυγώνει.
Πλέον οποιος έχει μείνει έστω λίγο ανθρωπος δεν μπορεί να βρεί ηρεμία ! Η επίθεση απο την εξουσία εις βάρος μας είναι ασταμάτητη,και δεν πρέπει να μένει αναπαντητη.
Σιχάθηκα ένα κόσμο βουτηγμένο στη μιζέρια,στην αποξένωση,στην γκλαμουριά,στο ψέμα,στην κλεψια,την διαφθορά,τον ανταγωνισμό και την παράνοια.
Δεν αντέχω άλλο έναν κόσμο που ζεί μέσα σε ψευδαισθήσεις,έναν γυάλινο,εικονικό ψεύτικο κόσμο,έναν κόσμο ''τιγκα'' στην υποκρισία.Όλα είναι ειρωνία!!!
Εγώ ονειρεύομαι μια άλλη κοινωνία,εκείνη που θα επικρατεί η ισότητα,η ελευθερία,ο αλληλοσεβασμός,η αλληλεγγύη,ο έρωτας,η φιλία,η αγάπη,η συλλογικότητα και η αυτοδιάθεση.
Θέλω πίσω αυτον τον κόσμο που υπήρχε στο μυαλό μου όταν ήμουν μικρό παιδί!
Ποτέ δεν υπήρξε αληθινά ομορφιά γύρω μου,αλλά όταν ήμουν 10 ετών εγώ πίστευα πως όλα ήταν τόσο αγνά και αθώα όσο νόμιζα.Τώρα λοιπόν αυτό το θέλω πίσω αλλά να είναι πραγματικότητα.
Ήρθε το τέλος της αθωότητας,ήρθε η βία της πραγματικότητας αλλά θέλω πάλι πίσω την προηγούμενη ανεμελιά μου.
Και δεν την περιμένω απο τον ουρανό να έρθει,ούτε θα έρθει με προσευχές.Είμαι αποφασισμένος να τον κατακτήσω αυτόν τον κόσμο μαζί με κάθε συντροφό μου,μαζί με κάθε εξεγερμένο σε όλη τη γη,μαζί με οποιονδήποτε βαρέθηκε πια το ψέμα και έχει ηδη κάνει το άλμα προς κάτι άγνωστο!
Ονειρεύομαι μικρές κοινότητες,ίσων ελεύθερων ανθρώπων,που ζούνε αυτοοργανωμένα,ελεύθερα και αλληλέγγυα.Εκεί όπου όλα είναι κοινά,εξάλλου εκεί δεν έχουν σημασία τα υλικά αγαθά.Σημασία έχει η πνευματική αναπτυξη,η δημιουργία,η αγάπη,η φιλία,ο έρωτας,η σχεσεις με την φύση.Εκεί όλα γίνονται συλλογικά,συλλογικά αποφασίζουν,συλλογικά δουλευουν και παράγουν,συλλογικά διασκεδάζουν.Υπάρχει παρ'ολα αυτα ο μεγαλύτερος σεβασμός στις ατομικές επιθυμίες και στη ιδιαιτερότητα του καθενός.
Θυμάμαι τα αθώα παιδικά μου χρόνια,τις βόλτες με τα ποδήλατα χωρίς φόβο,τις ''αλητείες'' με τους φίλους μου,τα δυνατά γέλια,τα πειράγματα,τα αστεία,τους πρώτους έρωτες.Τις νύχτες που όλα τα παιδιά του χωριού παίζαμε μαζί μπάλα και μετά καθόμασταν στην παιδική χαρα και τα λέγαμε΄και χτυπουσε δυνατά η καρδια όταν περνούσε η κοπέλα που ήμασταν ερωτευμενοι αλλά φυσικά ντρεπόμασταν να της πούμε γεια!
Θυμάμαι πολλά όμορφα που δεν με φτάνουν πολλές σελίδες να τα γράψω.
Απλά,καθημερινά,αθώα αλλά αληθινά!
Τον οιρμό μου όμως και την θυμησή μου πάντα κόβει η ''μυρωδιά'' της πραγματικότητας.Και εκεί που στην ψυχή μου αναβλύζει χαρά και νοσταλγία τωρα ξεχύνεται ξέφρενα η οργή! Η οργή που θέλει να ξεπηδήσει απο την ψυχή να πάρει σάρκα και οστά και να γίνει δύναμη εξέγερσης.Περίεργο συναίσθημα,ίσως και αυτό όμορφο γιατί με κάνει να νιώθω ανθρωπος και ζωντανος.Ανθρωπος που δεν αποδέχομαι νωχελικα και παθητικά αυτη την άδικη ζωή και την καταπίεση των ανθρώπων και ζωντανός γιατί με ωθεί να πράξω,να αντισταθώ,να αντεπιτεθώ,να διεκδικήσω,να πολεμήσω,να επαναστατήσω!!!!
Είναι εκείνη η απόλαυση που νιώθεις όταν το μίσος για όσους σου κλέβουν τη ζωή σε ώθησε να τους επιτεθείς αντι να σκύβεις το κεφάλι αντικρυ τους.
Είναι περίεργο αλλά η ειρήνη προυποθέτει πόλεμο και η αγάπη μίσος!Αν δεν πολέμησεις με μανία εναντια σε αυτους που κυρρητουν πολέμους,ο πόλεμος δεν θα σταματήσει,αν δεν επιτεθείς με λυσσα σε όσους εμπορευματοποιούν μέχρι και την αγάπη , αγάπη δεν θα υπάρξει!
Για αυτο εμπρος αδέρφια,η ώρα ζυγώνει.
Πλέον οποιος έχει μείνει έστω λίγο ανθρωπος δεν μπορεί να βρεί ηρεμία ! Η επίθεση απο την εξουσία εις βάρος μας είναι ασταμάτητη,και δεν πρέπει να μένει αναπαντητη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μην φοβηθείς,ίσως ματώσεις!!!
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μη σταματήσεις!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου