Στα μαχαίρια,με το υπάρχον,τους υπερασπιστές και τους ψευδείς επικριτές του...
Είναι αναγκαίο να έρθουμε στα μαχαίρια με όλα αυτά.
Καθένας απο εμάς μπορεί να πάψει να κλωθογυρίζει στη σκλαβιά των όσων δεν γνωρίζει και αρνούμενος το δόλωμα των άδειων λέξεων,να έρθει στα μαχαίρια με τη ζωή.
Και επειδή ακόμα και οι κοιμισμένοι συνεργούν σε οσα γίνονται στον κόσμο,ήρθε η ώρα να ακονίσουμε τα μαχαίρια...

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

George Carlin

Ο George Carlin  ήταν Αμερικανός stand-up κωμικός, κοινωνικός κριτικός, ευθυμογράφος, ηθοποιός και συγγραφέας / συντάκτης, ο οποίος κέρδισε πέντε βραβεία Grammy για το άλμπουμ κωμωδία του.





Μερικά βίντεο:
(καντε κλικ στα λίνκ για να τα δείτε)





Γκαλίνα Ξανθοπούλου: «Εζησα έξι μήνες με τους Ζαπατίστας»


Η Γκαλίνα Ξανθοπούλου που δούλεψε ως εθελόντρια γιατρός για τις αυτόνομες (και «παράνομες» σύμφωνα με το μεξικανικό κράτος) κοινότητες στην Πολιτεία Τσιάπας αφηγείται:

Ετοίμασε έναν σάκο μόνο με τα απαραίτητα: λίγα ρούχα, κάποια φάρμακα, τη φωτογραφική της μηχανή και ένα αντίγραφο του πτυχίου Ιατρικής που μόλις είχε λάβει από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ολα τα υπόλοιπα απλώς θα προσέθεταν βάρος στο δύσβατο ταξίδι που την περίμενε μέσα στη ζούγκλα του Νοτίου Μεξικού.

Η οικογένειά της δεν είχε ιδέα για τα ριψοκίνδυνα σχέδια της, ωστόσο η Γκαλίνα Ξανθοπούλου, 26 ετών, ήταν αποφασισμένη: θα δούλευε ως γιατρός για τις αυτόνομες κοινότητες των Ζαπατίστας στην Τσιάπας, την πιο πλούσια σε φυσικούς πόρους (βλάστηση, μέταλλα, πετρέλαιο) Πολιτεία του Μεξικού, όπου ζουν... οι φτωχότεροι πολίτες όλης της χώρας!


«Για χρόνια διάβαζα για το κίνημα των Ζαπατίστας και είχα εντυπωσιαστεί από το θάρρος τους. Εξαθλιωμένοι ιθαγενείς στα μακρινά χωριά της Τσιάπας, ξεχασμένοι από το μεξικανικό κράτος, χωρίς γιατρούς καιδασκάλους, χωρίς καν να μιλούν ισπανικά οι περισσότεροι, αποφάσισαν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν αξιοπρέπεια και ισονομία»

«Εχουμε τα πάντα και γκρινιάζουμε» 

Επειτα από μήνες διαβίωσης σε καλύβες από ξύλα και λάσπη,όπου η τουαλέτα είναι μια τρύπα στο έδαφος και απαιτείται πεζοπορία ως και 40 λεπτών για να βρεις νερό, η Γκαλίνα Ξανθοπούλου επέστρεψε στον «πολιτισμό» αλλαγμένη. «Οι Ζαπατίστας δεν είχαν τίποτε και μοιράζονταν τα πάντα. “Για όλους όλα, για εμάς τίποτα” ήταν το ρητό τους. Εμείς έχουμε τα πάντα και συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε. Ισως φαίνεται αστείο αλλά ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που ανοίγω τη βρύση και τρέχει καθαρό νερό, νιώθω ευγνωμοσύνη...» λέει η Γκαλίνα με ενθουσιασμό.

Μόλις τελείωσε την Ιατρική αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να βάλει και αυτή το «λιθαράκι» της στην προσπάθεια των ιθαγενών, ωστόσο το να φθάσει κανείς σε αυτούς δεν ήταν απλή υπόθεση. «Οι αυτόνομες κοινότητες θεωρούνται παράνομες από το κεντρικό κράτος. Υπάρχει πολλή δυσπιστία, κατασκοπεία, συχνά επεμβαίνουν στρατιωτικές ή παραστρατιωτικές οργανώσεις. Επί έξι μήνες, όταν με ρωτούσαν πώς βρέθηκα στην Τσιάπας, απαντούσα με υπεκφυγές ότι “απλώς ταξιδεύω”. Πέρασα δύο μήνες στο Μεξικό προσπαθώντας να βρω έναν σύνδεσμο με τις κοινότητες» εξηγεί. Δασκάλα Ιατρικής... στα χωράφια Οι Ζαπατίστας δεν ζητούν ελεημοσύνη και συνεπώς οι ξένοι εθελοντές δεν έρχονται ως «σωτήρες» αλλά ως εκπαιδευτές που μεταφέρουν τις γνώσεις. Στον τομέα της υγείας ειδικότερα ισχύει το ακόλουθο σύστημα: κάθε χωριό 100-200 ατόμων επιλέγει τον λεγόμενο «promotor de salud» («προωθητής υγείας») ο οποίος αφήνει... τα χωράφια και αναλαμβάνει να εκπαιδευτεί ως νοσοκόμος της κοινότητας.

«Οι “προωθητές υγείας” ήταν στην ουσία απλοί αγρότες που το πολύ να είχαν πάει ως τη δευτέρα δημοτικού. Το βασικό τους προτέρημα ήταν ότι μιλούσαν λίγα ισπανικά. Σκεφθείτε ότι σε αυτούς τους αγρότες έπρεπε να μιλήσουμε για ανάταξη εξαρθρωμάτων, πρώτες βοήθειες και στρεπτόκοκκο και να κατορθώσουμε να συνεννοηθούμε!» διηγείται η Γκαλίνα.

Επί έξι μήνες ταξίδευε από χωριό σε χωριό μέσα στη ζούγκλα μαζί με μια ομάδα δέκα γιατρών, νοσοκόμων και διαιτολόγων, με γαϊδούρι ή με τα πόδια, διδάσκοντας τα στοιχειώδη, όπως το... βράσιμο του νερού και την προσωπική υγιεινή. Για να διδάξουν ανατομία έσφαζαν ένα γουρούνι και μετά το έραβαν για να εκπαιδευθούν στα ράμματα. Στο τέλος, φυσικά, το γουρούνι κατέληγε στην κατσαρόλα, μια και ήταν σπάνια πολυτέλεια να υπάρξει χοιρινό ή έστω καμιά κότα στο τραπέζι.

«Οι άνθρωποι εκεί πεθαίνουν από απλά νοσήματαδιότι τους λείπουν βασικές γνώσεις. Αλλωστε οι τοπικές αρχές ποτέ δεν βοήθησαν. Δεκάδες ιθαγενείς πέθαναν στην πόρτα του νοσοκομείου από πνευμονία ή απλές λοιμώξεις γιατί οι γιατροί δεν τους δέχονταν.Επίσης στο παρελθόν κρατικοί γιατροί επισκέπτονταν τα χωριά και παραπλανώντας τις γυναίκες τους τοποθετούσαν σπιράλ χωρίς οι ίδιες να το γνωρίζουνώστε να περιορίσουν την τεκνοποιία ,με αποτέλεσμα αιμορραγίες ή ακόμη και θανάτους! Αυτό εξηγεί και τη μεγάλη δυσπιστία τους απέναντι στους ξένους γιατρούς» διηγείται η Γκαλίνα. Φτώχεια και περηφάνια

Ωστόσο μέσα στην απόλυτη φτώχεια (μια οικογένεια ιθαγενών ζει με περίπου 3-5 ευρώ την ημέρα και απαρτίζεται από... δέκα άτομα κατά μέσον όρο) αυτό που επικρατούσε δεν ήταν η μιζέρια αλλά η «αξιοπρέπεια, η χαρά ότι αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Επειτα από αιώνες εκμετάλλευσης οι ιθαγενείς της Τσιάπας νιώθουν πλέον υπερήφανοι για την ταυτότητά τους. Και δείχνουν τρομερή ευγνωμοσύνη σε εμάς τους ξένους που ερχόμαστε να τους βοηθήσουμε. Αλλος μας χάριζε μια κότα, άλλος λίγα αβγά, άλλος μας έπαιρνε από πίσω στα βουνά κρατώντας μια μαχαίρα, μη τυχόν και μας συμβεί τίποτα! Ηταν συγκινητικό» θυμάται η Γκαλίνα.

Σύντομη ιστορία των Ζαπατίστας 

Την 1η Ιανουαρίου 1994 περίπου 3.000 ένοπλοι Ζαπατίστας κατέλαβαν πόλεις της Πολιτείας Τσιάπας,ενώ την επόμενη ημέρα 40.000 άνδρες του μεξικανικού στρατού αντεπιτέθηκαν,με αποτέλεσμα οι Ζαπατίστας να καταφύγουν στη γύρω ζούγκλα. Στις 12 Ιανουαρίου 1994 συμφωνήθηκε ανακωχή η οποία διακόπηκε από επίθεση του μεξικανικού στρατού τον Φεβρουάριο του 1995. Ως αποτέλεσμα πολλά χωριά των ιθαγενών ερημώθηκαν και η πλειονότητα από αυτούς κατέφυγε στα βουνά και συνέχισε την αυτόνομη δράση της.

Το 2001 διοργανώθηκε μεγάλη πορεία στην Πόλη του Μεξικού για τους Ζαπατίστας με συμμετοχή εκατομμυρίων πολιτών.Το Κογκρέσο δεν εισάκουσε τα αιτήματά τους και οι Ζαπατίστας προχώρησαν στην ίδρυση 32 αυτόνομων κοινοτήτων στην Τσιάπας,οι οποίες ωστόσο δεν αναγνωρίζονται επισήμως από το μεξικανικό κράτος.

Την τελευταία δεκαετία επικρατεί «ταραγμένη ειρήνη» στην Τσιάπας καθώς ο στρατός ή παραστρατιωτικές οργανώσεις συχνά επεμβαίνουν με επιχειρήσεις εκφοβισμού,καταστροφές σοδειών,αφαίρεση χωραφιών,διακοπή νερού ή ρεύματος,συλλήψεις και κατά περιόδους δολοφονίες ιθαγενών.

Γνωρίζατε ότι... 

-Οι Ζαπατίστας (Ζαπατιστικός Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση- ΕΖLΝ) πήραν το όνομά τους από τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, σημαντική προσωπικότητα της Μεξικανικής Επανάστασης του 1910, ο οποίος αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των ιθαγενών και τον αναδασμό της γης.

-Διασημότερος εκπρόσωπος των Ζαπατίστας είναι ο «Υποδιοικητής Μάρκος». Η πραγματική ταυτότητά του είναι άγνωστη, ενώ έχει χαρακτηρισθεί από τα διεθνή μέσα ο «μεταμοντέρνος Τσε Γκεβάρα».

-Βασικά αιτήματα των Ζαπατίστας είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων των ιθαγενών,ο αναδασμός της γης, η άμεση δημοκρατία,η αυτοδιαχείριση και η ίση πρόσβαση στα δημόσια αγαθά.

-Αντιτίθενται στην παγκοσμιοποίηση και στον φιλελευθερισμό και δημιουργούν αυτόνομες δομές εκπαίδευσης,υγείας και αγροτικής παραγωγής, χωρίς να δέχονται ενισχύσεις από το κράτος (αυτόνομα σχολεία, κέντρα υγείας, νοσοκομεία, συνεταιρισμούς, κέντρα διανομής προϊόντων ,λαϊκά μαγειρεία, κοινοτικά ραδιόφωνα, κτλ.).

-Το κίνημα των Ζαπατίστας έχει εκατομμύρια υποστηρικτές από όλον τον κόσμο,ανάμεσά τους και διάσημοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα, όπως οι Μανού Τσάο, Rage Αgainst the Μachine, Αctive Μember, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Χαΐνηδες, Σωκράτης Μάλαμας, Γιάννης Αγγελάκας, κ.ά.
 

. 

                                        
πηγη:http://anarchyarchives.blogspot.gr/2012/05/blog-post_29.html

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

ΓΡΑΜΜΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗ Β΄ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ


απάντηση σε δηλώσεις Ρουπακιώτη

            Την Πέμπτη 29/7 ο υπουργός δικαιοσύνης Ρουπακιώτης εμφανίστηκε σε πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ και μίλησε – μεταξύ άλλων- για τις τρέχουσες κινητοποιήσεις των κρατουμένων, αλλά και για την απόπειρα εξέγερσης την Κυριακή στην Ε΄πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού.
Δηλώνουμε απερίφραστα ότι ο Ρουπακιώτης ψευδόταν στις δηλώσεις του για αυτά τα δύο θέματα.
Αρχικά, σχετικά τις δηλώσεις του πως οι κρατούμενοι, παρόλο που απέχουν από την εργασία τους και συνεπώς δεν παρασκευάζεται και δε χορηγείται συσσίτιο, σιτίζονται κανονικά με μέριμνα του υπουργείου, τονίζουμε πως αυτό εν μέρει δεν ισχύει, καθώς στις φυλακές Λάρισας όπου και βρισκόμαστε, και ίσως και σε άλλες που δε γνωρίζουμε, οι κρατούμενοι συντηρούμαστε με δικά μας συλλογικά έξοδα, χωρίς συμμετοχή της υπηρεσίας ή του υπουργείου.
Όσον αφορά την απόπειρα εξέγερσης ρωτάμε:
Η χρήση δακρυγόνων και ασφυξιογόνων από τα ΜΑΤ στο προαύλιο της Ε΄πτέρυγας που έγιναν αισθητά μέχρι και στις γυναικείες φυλακές, αποτελεί ή όχι επέμβαση; Πώς λοιπόν « αρνείται κατηγορηματικά ότι έγινε οποιαδήποτε επέμβαση»;
Πόσο «θάρρος» αλήθεια χρειάζεται για να επέμβουν οι ροπαλοφόροι ανθρωποφύλακες και η εξωτερική φρουρά σε ανθρώπους που ήδη είχαν μπει στα κελιά τους λόγω της αποπνικτικής κατάστασης στο προαύλιο από τη χρήση χημικών; Πού ακριβώς έγκειται λοιπόν «ο σοβαρότατος κίνδυνος για τη ζωή των υπαλλήλων»;
Τελευταίο και σημαντικότερο κατά την άποψη μας είναι η φήμη πως η εξελισσόμενη εξέγερση δημιουργήθηκε από τις διαμαρτυρίες των μουσουλμάνων για την ταινία με τον Μωάμεθ. Από επικοινωνία που είχαμε με κρατούμενους της Ε΄πτέρυγας –και μάλιστα μουσουλμάνους- μας εξήγησαν πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αντίθετα, τα αίτια εντοπίζονται στις συνθήκες διαβίωσης.
Από τους ίδιους ανθρώπους μάθαμε πως αρκετοί κρατούμενοι ξυλοκοπήθηκαν από τσούρμο ανθρωποφυλάκων, κάποιοι εγκλείστηκαν στα πειθαρχεία του ψυχιατρείου, έναν τουλάχιστον τον κούρεψαν οι ανθρωποφύλακες μετά το ξύλο και τουλάχιστον δεκαεπτά πήραν ξαφνική μεταγωγή, χωρίς τα πράγματα και τα λεφτά τους, για άλλες φυλακές.
Θεωρούμε πως η Κυριακή αποτέλεσε μία ευκαιρία ώστε ο αγώνας των κρατουμένων να ξεφύγει από τις διαμεσολαβήσεις και τις αγκυλώσεις του και να μεταφερθεί η φωνή μας με το μοναδικό τρόπο που μπορεί πραγματικά να ακουστεί.
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΘΑΛΑΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΛΙΑ
Κρατούμενοι από τη Β΄πτέρυγα Λάρισας

Αυξήσεις στις τιμές των διοδίων της Εγνατίας Οδού απο Δευτέρα

Τι κι αν μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις...Οι αυξήσεις αυξήσεις.. και όποιος αντέξει.

Σε όλους τους σταθμούς της Εγνατίας Οδού από την Δευτέρα οι οδηγοί θα πληρώνουν αυξημένα διόδια, από 0.30 μέχρι 1.40 ευρώ, αναλόγως κατηγορίας οχήματος. Στο 1.70 ευρώ από 1.40 ευρώ αυξάνεται το κόστος των διοδίων για τα δίκυκλα και τα τρίκυκλα, ενώ για τα ελαφρά οχήματα με ή χωρίς ρυμουλκούμενο και με ύψος έως 2.20 μέτρων, το τίμημα διαμορφώνεται στα 2.40 ευρώ από 2. Κατά ένα ευρώ πρόκειται ν ' αυξηθούν τα διόδια για τα φορτηγά, τα λεωφορεία και άλλα οχήματα με λιγότερους από τέσσερις άξονες (στα 6 ευρώ από 5 μέχρι σήμερα).
Στην περίπτωση εκείνων με τέσσερις και περισσότερους άξονες, το κόστος διέλευσης από τους σταθμούς των διοδίων αυξάνεται στα 8.40 από επτά ευρώ...

Eσείς σκέφτεστε να τους πληρώνετε???
Η μόνη λύση είναι η άρνηση και η ανυπακοή.Δεν δίνουμε δεκάρα στα διόδια,πρωτον γιατί οι δρόμοι έπρεπε να θεωρούνται ελεύθερο κοινωνικό αγαθό και να προσφέρονται σε όλους δωρεάν,είναι αναγκαίοι σε όλους μας,δεύτερον γιατί τους δρόμους του έχουμε ξανα-χρυσοπληρώσει μέσα απο τους φόρους μας,τρίτον γιατί τα χρήματα των διοδίων πηγαίνουν σε ιδιώτες και σε εταίριες παμπλουτων μεγαλοεργλάβων και επιχειρηματιών που μας κατακλέβουν ενώ εμείς πεινάμε....
Εγώ ποτε δεν πλήρωσα και ούτε θα πληρώσω διόδια.Είναι προσβολή και θα νιώσω ντροπή αν σταματήσω να πληρώσω,γιατί δεν είναι απλά οτι γλιτώνω καποια χρήματα αλλά για μένα είναι συνειδητή πράξη,επαναστατική πράξη,πράξη ανυπακοής και αρνησης σε ένα πράγμα που μισώ.
Είναι πολύ εύκολο και αν το κάνουν περισσότεροι είναι ευκολότερο.Οσοι πιο πολλοί περνούν καθημερινά τα διοδια χωρις να πληρώνουν τόσο πιο δυνατοί απεναντί τους είμαστε...
Είναι πολύ απλό,σταματάς-βγάζεις το χερι απο το παραθυρο του αυτοκινήτου-πλησιλαζεις την μπάρα πολύ κοντα-την σπρωχνεις με το χέρι και φεύγεις... Βέβαια ο καθένας με τον δικό του τρόπο,υπάρχουν χιλιάδες.
Εγώ για σιγουριά,λίγο πριν περασω κρύβω με μονωτική ταινία ένα γράμμα και δύο αριθμούς απο την πινακίδα μου-περνάω χαλαρά-και μετά ξαναβγάζω την μονωτική!! Τόσο απλό...
ΑΡΝΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ , ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ - ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ - ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΟΕΤΑΙΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΊΑ ΤΗΣ 26ΗΣ ΣΕΠΤΈΜΒΡΗ

Χωρίς αμφιβολία ήταν μια μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση. Επί δύο ώρες (από τις 12 ως τις 2 μμ) τα μπλοκ από το μουσείο και το πεδίο του Άρεως πέρναγαν από τα Χαυτεία. Περίπου 60000 κόσμος. Λίγο πριν τη Σταδίου διέσχισαν επί 3/4 τα μπλοκ του ΠΑΜΕ. Περισσότεροι από 15000. Τα ρεπορτάζ που μιλάνε για 100 χιλ ακόμα και για 200 χιλ. δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κλίμα αισιοδοξίας με παραμύθια δεν φτιάχνεται. Η απεργία παρά τα όσα ανακοινώνονται είχε μικρή συμμετοχή. Μπορεί κανείς να το διαπιστώσει ρωτώντας τους γνωστούς του παρά διαβάζοντας τα ποσοστά που δίνουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Το πιο απογοητευτικό όμως ήταν η ανύπαρκτη σχεδόν άμυνα στις άγριες επιθέσεις των ΜΑΤ και των Δ που κατάφεραν να διαλύσουν τη συγκέντρωση 60000 ανθρώπων μέσα σε ένα μισάωρο. Αυτό είναι ένα ποιοτικό στοιχείο που δεν μπορεί κανείς να το προσπερνά έτσι. Από το πρωί οι δυνάμεις καταστολής είχαν δείξει τις διαθέσεις του υπουργείου δημόσιας τάξης, στου Ζωγράφου, τη Δάφνη, το Παγκράτι και σε σταθμούς του μετρό, όταν διέλυσαν προσυγκεντρώσεις και προχώρησαν σε μαζικές προσαγωγές πριν καν ξεκινήσουν οι κεντρικές συγκεντρώσεις. Χωρίς την παραμικρή “πρόκληση”.
Οι καταγγελίες για την κρατική καταστολή δεν λύνουν το πρόβλημα. Η διάλυση μιας συγκέντρωσης 60000 ανθρώπων μέσα με λίγα λεπτά, εκλαμβάνεται ως ήττα από όσους συμμετείχαν. Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι ο αντίπαλος έχει την υπεροπλία. Την επόμενη μέρα στη δουλεία ή στη γειτονία θα διαπιστώσουμε ότι κανείς δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα από τη βία κατά των διαδηλωτών. Τα δελτία των 8 και η μεσοβέζικη αριστερή αρθρογραφία περί προβοκατόρων που παρεισφρήσανε, έχουν ήδη διαμορφώσει την κοινή γνώμη που δεν ήταν παρόν στα έκτροπα των ΜΑΤ και των δίας.
Όλα αυτά πρέπει να τα λάβουν υπόψη όσοι βιάζονται να βγάλουν θριαμβευτικές ανακοινωσεις για το “νέο γύρο αγώνων” και για μια ακόμα “νίκη” του κινήματος στο “μακρύ δρόμο” που έχει να διανύσει κατά του μνημονίου.

Η αυτοτέλεια μιας μάχης

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι το μνημόνιο και η αστική αντεπανάσταση δεν ανατρέπεται με νοκ άουτ. Αυτό δεν είναι λάθος. Όμως κάθε μάχη έχει την αυτοτέλειά της. Φυσικά δεν κερδίζει μια μάχη τον πόλεμο. Όμως δεν κερδίζεις και στα σημεία χωρίς να ρίξεις μερικά χτυπήματα. Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό; Πρώτα απ’ όλα με μια σκληρή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής που δεν αρκέστηκαν μόνο να διώξουν τον κόσμο από το Σύνταγμα πνίγοντας την πλατεία στα δακρυγόνα, αλλά συνέχισαν κυνηγώντας, ξυλοκοπώντας και συλλαμβάνοντας με τις μηχανές σε όλο το κέντρο μεμονωμένους διαδηλωτές. Η άμυνα στο κατασταλτικό αίσχος είναι πολιτική πράξη. Δήλωση πίστης στον αγώνα, έμπρακτη απόδειξη του συνθήματος δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε. Πολλά δημοσιεύματα κάνουν ξανά λόγο για προβοκάτορες που προκάλεσαν τα επεισόδια μετά τις 2μμ στο Σύνταγμα: Παραμυθία της χαλιμάς. Οι δυνάμεις καταστολής από το πρωί, πριν οποιαδήποτε σύγκρουση στο Σύνταγμα απαγόρευσαν προσυγκεντρώσεις και προχώρησαν σε μαζικές προσαγωγές διαδηλωτών. Στο σύνταγμα είχαν δημιουργήσει ένα σκηνικό πολέμου με 7 τουλάχιστον αντλίες νερού, φράχτες μπροστά στον άγνωστο και χιλιάδες μπάτσους στους γύρω δρόμους. Το σκηνικό αυτό από μόνο του συνιστά πρόκληση στους χιλιάδες διαδηλωτές που αγωνίζονται όχι για την πλάκα τους, αλλά για τη ζωή τους. Η κοινωνία και ιδιαίτερα η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, το 1,3 εκ άνεργοι ακόμα και μικροεπαγγελματίες υφίστανται εδώ και 3 χρόνια μια πρωτοφανή επίθεση που ισοδυναμεί με επιχείρηση εξόντωσής τους. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν πλέον σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στις καθημερινές τους ανάγκες και υπάρχουν κάποιοι που ψάχνουν ακόμα ποιος διατάραξε το “ειρηνικό κλίμα” της μεγαλειώδους συγκέντρωσης.  Ο μόνος που διαταράσσει την κοινωνική ειρήνη είναι τα ελεεινά σκουλήκια που περνάνε σωρηδόν εδώ και 3 χρόνια μέτρα που καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων και μαζί μ’ αυτούς οι πραιτοριανές δυνάμεις τους κράτους και του παρακράτους που σπάνε το κεφάλι σε όσους έμπρακτα αντιστέκονται στον πόλεμο που υφίσταται η κοινωνία, οι οικογένειες και τα παιδιά τους. Μόνο καλοφαγάδες, πεμπτοφαλαγγίτες ή αφελείς μπορούν να αναρωτιούνται ποιος προκάλεσε τα επεισόδια στο σύνταγμα. Υπάρχει άραγε κανείς που να πιστεύει ότι ακόμα κι αν δεν υπήρχαν ορισμένοι πιο θερμόαιμοι διαδηλωτές, η αστυνομία δεν θα χτύπαγε; Και τότε γιατί χτύπησε το πρωί τρεις προσυγκεντρώσεις; Υπάρχει επίσης κανείς που να πιστεύει ότι αν ο κόσμος καθόταν στο Σύνταγμα δεν θα χτυπιόταν η συγκέντρωση όπως άλλωστε είχε γίνει επανειλημμένα στο πρόσφατο παρελθόν; Και τότε γιατί τα ΜΑΤ: είχαν αποκλείσει την Όθωνος μπροστά από τα ξενοδοχεία, είχαν τοποθετήσει τις αντλίες νερού στην είσοδο του εθνικού κήπου, είχαν κλείσει τον άγνωστο με τα κάγκελα και είχαν γεμίσει τα γύρω στενά ΜΑΤ, δίας και ασφαλίτες; Μήπως για να κάνουν πικ νικ; Το μήνυμα του Δένδια ήταν σαφές, είτε υπήρχαν “προβοκάτορες” είτε όχι. Περνάτε σαν παναγίες από κει που σας υποδεικνύουμε και εξαφανίζεστε προς την πανεπιστημίου ή τις στήλες. Αυτό για όποιους δεν το κατάλαβαν σημαίνει ότι βάζουμε την ουρά στα σκέλια και τρέχουμε. Αν με αυτή την εικόνα νομίζουν ορισμένοι ότι βάζουν παρακαταθήκες για τις επόμενες μάχες του “μακροπροθεσμού” αγώνα τους είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Απεργία σημαίνει σύγκρουση με τα αφεντικά. Πολύ περισσότερο μια γενική απεργία που σημαίνει σύγκρουση με την κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Αν δεν είναι αυτό τότε τι άλλο είναι κ. οπαδοί των “ειρηνικών” μαζικών διαδηλώσεων και των “συγκρούσεων” μόνο στα λόγια. Οι καταπιεσμένοι, οι αδύναμοι, μόνο μια φορά μπορούν να δείξουν την ισχύ τους. Όταν συγκεντρώνονται όλοι μαζί και όχι όταν είναι ο καθένας μόνος του. Βασικά πράγματα που όμως είναι ξεχασμένα προ πολλού από τους έμπορους του ταξικού αγώνα. Και αν δεν είναι αυτό μια γενική απεργία τότε δεν έχει κανένα νόημα να γίνεται. Θα αρκούσαν τα ανεμομαζώματα των αγανακτισμένων με σπόνσορα το σκάι και το στάρ σύστεμ.

Παρατεταμένος αγώνας και άλλα ώριμα φρούτα

Στους βαρετούς απολογισμούς της συνδικαλιστικής και πασιφιστικής αριστεράς κάθε καταγωγής και είδους, κυριαρχεί ένα απίστευτα νωχελικό κλίμα. Νομίζει κανείς ότι έχουν νικήσει το θάνατο. Μπορούν να ελπίζουν πάντα στο μέλλον χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό. Η χθεσινή απεργία ήταν ακόμα ένας κρίκος στο “μακρύ αγώνα”. Για άλλους “ένας νέος γύρος αγώνων αρχίζει”. Η πρώτη απεργία κατά της νέας κυβέρνησης. Θαυμάσια. Προφανώς θα ακολουθήσει μια 2η, μια 3η κ.ο.κ. Μέχρι να κατέβει το 1 εκατομμύριο στους δρόμους, το οποίο φυσικά δεν θα αρκεί γιατί τότε θα διαπιστώσουμε ότι πρέπει να κατέβουν 2 εκ. και πάει λέγοντας. “Και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί” που λεει ένα ακόμα σύνθημα αυτής της λογικής.
Σε όλα αυτά δεν υπάρχει άμεσος στόχος. Όλα ανάγονται κάθε φορά σε ένα μακροχρόνιο στόχο, ικανό να δικαιολογεί την αναβολή της μάχης. Δήθεν επειδή δεν πρόκειται να ξαπλώσει ο αντίπαλος με νοκ αόυτ τότε δεν πρέπει να τον χτυπάμε καθόλου. Μέχρι τότε δεχόμαστε απλώς τα δικά του. Αυτή περίπου είναι η στρατηγική που βαδίζουμε. Αυτό φυσικά δεν καλλιεργεί κανένα κλίμα αισιοδοξίας. Το μόνο που φέρνει στο κόσμο είναι η απαισιοδοξία, η αίσθηση ότι ο αντίπαλος είναι ισχυρότερος και αήττητος. Το επόμενο συμπέρασμα δεν είναι κάποια τελική σύγκρουση στο μέλλον όταν θα “υπάρχουν οι συσχετισμοί” αλλά η εν τω μεταξύ παράδοση και ο συμβιβασμός με έναν αντίπαλο που δεν υποχωρεί με τίποτα. Εκεί καταλήγουν οι αμπελοστρατηγικές του “αγώνα διαρκείας” και του “πολέμου θέσεων”.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Σε τι αποσκοπεί αυτή η ατελείωτη προετοιμασία για μια μάχη που δεν δίνεται ποτέ; Για να έλθει αμέσως η απάντηση: Μα δεν μπορούμε να κάνουμε περισσότερα γιατί χρειαζόμαστε περισσότερες δυνάμεις. Έτσι προχθές είμασταν αρκετοί για να πανηγυρίζουμε αναμεταξύ μας, αλλά λίγοι για να τους δώσουμε ένα γερό χτύπημα. Επομένως πρέπει να γυρίσουμε στους χώρους δουλειάς να μαζέψουμε κι άλλο κόσμο, να καταγγείλουμε την αστυνομική τρομοκρατία μήπως και συγκινηθεί ο ουδέτερος κόσμος που μας δέρνουν, να ενισχύσουμε τα ταξικά μας σωματεία και τα λέμε στην επόμενη απεργία. Κάπως έτσι σκέφτονται οι ταξικοί μας συνδικαλιστές. Δίπλα σε αυτούς, η κοινοβουλευτική (στην ψυχή) πασιφιστική αριστερά σκέφτεται ότι ο κόσμος μέσα από τη συμμετοχή του στους αγώνες θα συνειδητοποιηθεί πολιτικά και θα στραφεί εκλογικά στην σ΄αυτή δίνοντας αυτό το 5-10% που της λείπει για να σχηματίσει μια αριστερή κυβέρνηση.
Αυτό που ξεχνάνε στους υπολογισμούς τους, είτε σκέφτονται την συνδικαλιστική τους είτε την κοινοβουλευτική τους ενίσχυση, είναι οι αντοχές του κόσμου, που έχουν αρχίσει να εξαντλούνται σε ένα δρόμο που εδώ και 3 χρόνια αδυνατεί να σταματήσει την επίθεση. Ο κόσμος θα στραφεί στα αριστερά μόνο αν πιστέψει ότι εκεί υπάρχει ελπίδα, ότι οι κινητοποιήσεις μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Ήδη πολύς κόσμος δεν συμμετέχει πλέον στις απεργίες γιατί πιστεύει ότι έτσι δεν γίνεται τίποτα. Αυτό ακόμα κι αν συνοδεύεται από διάφορες βερπάλες, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σημάδι απογοήτευσης και αποδοχής της νέας πραγματικότητας ως τετελεσμένης. Η τεράστια ανεργία περιπλέκει τα πράγματα ακόμα περισσότερο, με έναν άνεργο να ψάχνει απεγνωσμένα μια οποιαδήποτε δουλεία ακόμα και στο εξωτερικό, αντιμετωπίζοντας όσους δουλεύουν και πολύ περισσότερο όσους “μπορούν να απεργούν” σαν προνομιούχους ή και σαν αντίπαλους που δεν έχει να μοιραστεί τίποτα μαζί τους.
Επιπλέον πρέπει να αντιληφθούν όσοι νομίζουν ότι η ζωή είναι μπροστά τους, ότι ο χρόνος τελειώνει όχι μόνο γιατί ο κόσμος εξαντλείται και απογοητεύεται κάτω και από την πίεση της καθημερινής του επιβίωσης. Το χειρότερο είναι ότι αν κανείς πιστέψει ότι δεν μπορούν να σωθούν όλοι, τότε είναι πολύ εύκολο να στρατευτεί στο πολιτικό σχέδιο που επενδύει πάνω στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Οι φασίστες αυτό ακριβώς επιδιώκουν, στρέφοντας την κοινωνική οργή κυρίως των μικροαστών αλλά και ευρύτερων λούμπεν κομματιών ενάντια στους μετανάστες, τους υποστηρικτές τους, τους “κουλτουριάριδες και όλους τους βολεμένους του πελατειακού κομματικού κράτους”. Γι’ αυτό δεν έχουμε δύο φορές χρόνο. Και αυτοί που επιμένουν ότι κάθε ενασχόληση με οτιδήποτε έξω από το μνημόνιο (ρατσισμός, φασίστες) αποπροσανατολίζει τον αγώνα, ας σκεφτούν πως θα προλάβουν το φασισμό έστω και με τον δικό τους τρόπο. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει περιμένοντας ότι θα επαναληφθεί το σενάριο των 17 γενικών απεργιών της προηγούμενης κυβέρνησης και ότι αυτή τη φορά θα κερδίσουν τις εκλογές που θα ‘ρθουν.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν υπάρχει η πολυτέλεια για άλλες χαμένες ευκαιρίες. Μια 5η Μάη 2010, μια 19η Οκτώβρη 2011, μια 12η Φλεβάρη 2012, μπορεί να συμβούν μέσα σε δύο χρόνια τρεις φορές αλλά δεν πρόκειται αυτά τα δύο χρόνια να επαναλαμβάνονται για πάντα. Οι έκρυθμες κοινωνικές καταστάσεις μπορούν να κρατήσουν για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Ήδη τα δύο χρόνια είναι αρκετά. Η χρυσή αυγή είναι μια σαφής προειδοποίηση γι’ αυτό. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα περιμένουμε να φτάσει το 20% για να καταλάβουμε ότι δεν είχαμε όσο χρόνο θέλαμε. Τότε θα είναι πολύ αργά.

Η προετοιμασία έχει τελειώσει

Στην απεργία έπρεπε να δοθεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κυβέρνηση σαν αυτά που φροντίζει να στέλνει με τις δικές της κινήσεις. Μηδενική ανοχή η κυβέρνηση. Μηδενική ανοχή και το κίνημα. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό όχι με λόγια αλλά με πράξεις. Αυτό μπορεί να συσπειρώσει τον κόσμο, που βρίσκεται σε απόγνωση. Δεν είμαστε πλέον στη φάση της προετοιμασίας, της συσπείρωσης δυνάμεων, ή της προπαγάνδας για τα νέα μέτρα. Είμαστε ήδη στον τρίτο χρόνο μια σκληρής αναμέτρησης. Αυτή η κυβέρνηση συνεχίζει τον πόλεμο που ξεκίνησε η προηγούμενη και μάλιστα χωρίς καμία αναστολή.Όταν βρίσκεται κανείς σε πόλεμο δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τις καμπές (και η απεργία είναι καμπή) σαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Όταν ο αντίπαλος μετατρέπει τον χώρο των απεργιακών εκδηλώσεων σε πεδίο βολής δεν μπορεί κανείς να κατεβαίνει με τα 3000 πανό του, τις εφημεριδούλες του, τις προκηρυξούλες του και να νομίζει ότι στο τέλος θα καταλήξει στο πιο κοντινό τσιπουράδικο. Ή πας στη μάχη ή κάθεσαι σπίτι σου. Εδώ είμαστε πλέον. Και όσο δεν το συνειδητοποιούμε είμαστε χαμένοι. Η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής δεν έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα. Είναι σύγκρουση με το στρατό της κυβέρνησης και της τρόικα. Φυσικά μια τέτοια σύγκρουση δεν μπορεί να δοθεί όταν έχει ήδη απονομιμοποιθεί κάθε φυσική της διάσταση. Όταν επί δύο βδομάδες οι βουλευτές της αριστεράς περιφέρονταν στις διαμαρτυρίες των μπάτσων παρουσιάζοντας τους πραίτορες, τους συνεργάτες των ναζί, αυτούς που τσακίζουν τις διαδηλώσεις, σαν εργαζόμενους που πλήττονται κι αυτοί από τα μέτρα λιτότητας. Πώς να δοθεί η μάχη όταν ο ελάχιστος εξοπλισμός για να προφυλαχθεί κανείς από τον χημικό πόλεμο (γυαλιά προστασίας για τα μάτια και μια χάρτινη μάσκα για την αναπνοή) επαφίεται στο προσωπικό ρίσκο του καθενός, αντί να αποτελεί ζήτημα ανοιχτής πολιτικής υπεράσπισης από την αριστερά, το δικαίωμα των διαδηλωτών να φέρουν τέτοιο εξοπλισμό, αφού κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους από τα χημικά της αστυνομίας. Χημικά άλλωστε που ντε φάκτο κάνουν απαγορευτική τη συμμετοχή σε μια διαδήλωση.
Κανείς δεν περίμενε ένα θαύμα στις 26 Σεπτέμβρη. Όμως μια σθεναρή στάση στο δρόμο είναι βασική προϋπόθεση για οτιδήποτε άλλο. Πολύ περισσότερο έχει σημασία να συζητηθούν όλα αυτά και να μην κρύβονται κάτω από το χαλί, με το γελοίο πρόσχημα ότι ο αγώνας απλά συνεχίζεται. Κάθε μάχη πρέπει να έχει τον απολογισμό της. Νικήσαμε, χάσαμε, ισοπαλία, τι; Δεν υπάρχει μάχη χωρίς αποτέλεσμα. Τι πήγε στραβά, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και  δεν το κάναμε. Πώς να πάμε στην επόμενη. Δεν είναι φυσικά μόνο ζήτημα στάσης στο δρόμο, απέναντι στα ΜΑΤ. Όμως δεν μπορεί κανείς να παρακάμπτει αυτό το θέμα.
Κάθε συνέχεια προϋποθέτει ξεκάθαρους στόχους. Στόχους που να ενοποιούν το κίνημα, χτυπώντας στην καρδιά τον αντίπαλο. Στόχους που χωρίς αυτούς είναι σαν να βαδίζουμε στα τυφλά. Σαν να απεργούμε, ή να είμαστε στο δρόμο ο καθένας για τους λόγους του, αλλά χωρίς αυτό να μας ενοποιεί στο επόμενο βήμα. Ένας τέτοιος στόχος πρέπει να είναι η ανατροπή της κυβέρνησης, καίγοντας και τα τελευταία πολιτικά χαρτιά του συστήματος. Βαθαίνοντας την πολιτική κρίση, οξύνοντας την αναμέτρηση μέχρι την τελική της συνέπεια: Την αναμέτρηση με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Στον αγώνα αυτό ο πρώτος που πρέπει να σαρωθεί είναι τα φασιστόμουτρα της χρυσής εφεδρείας του καπιταλισμού σε σήψη. Η ύστατη προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί το αστικό μπλοκ εξουσίας στην πιο σιχαμένη του μορφή, τσακίζοντας όχι μόνο την αριστερά και τις οργανώσεις της εργατικής τάξης αλλά ακόμα και την αστική τους δημοκρατία. Ας τα καταλάβουμε μια και καλή. Το κράτος της κοινωνικής συναίνεσης είναι οριστικά παρελθόν. Μαζί τους και όλα τα εργατικά και τα αστικά δημοκρατικά δικαιώματα της προηγούμενης περιόδου.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί να αδιαφορεί για αυτά τα κεντρικά ζητήματα, πιστεύοντας ότι θα πειραματίζεται αμέριμνος με τοπικές προσομοιώσεις μιας άλλης κοινωνίας με ανταλλακτικά παζάρια και μεταξύ μας αλληλεγγύη, μέσα στο καπιταλισμό του κράτους έκτακτης ανάγκης ή ακόμα χειρότερα στο απαρτχάιντ που ετοιμάζει η χρυσή αυγή, είναι βαθιά γελασμένος. Στην Ελλάδα της νέας τάξης του Δένδια, του κασιδιάρη και των σκοταδιστών οπαδών του κάθε παϊσιου δεν θα έχει τύχη κανένας “εχθρός του έθνους”.
Κ. Μαραγκός
Αναδημοσιευση απο: http://avantgarde2009.wordpress.com

Η επανανοηματοδότηση της ζωής ως ζητούμενο


Του Γιάννη Μπίλλα via Από Κοινού
Εάν η ζωή αυτή καθαυτή είναι α-νόητη και αν-ήθικη, τότε οι άνθρωποι νοηματοδοτούν τη ζωή τους με τις σκέψεις τους, τις πράξεις τους και γενικότερα με τη στάση ζωής που τηρούν. Οι σημασίες και τα νοήματα που υιοθετούν οι άνθρωποι μεταβάλλονται στο πέρασμα του χρόνου.
Συνήθως οι άνθρωποι προσδιορίζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις κυρίαρχες σημασίες που δίνει ο τόπος τους, η θρησκεία τους, το πολιτικό σύστημα και γενικότερα οι εκάστοτε εξουσίες. Ο άνθρωπος ορίζεται ως κοινωνική κατασκευή και ταυτόχρονα ως δημιουργός της ζωής του. Η αντίληψη περί κοινωνικής κατασκευής, πολλές φορές, δημιουργεί μια παθητική αφήγηση ζωής που βλέπει τον άνθρωπο μόνο ως αποτέλεσμα των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών της κοινωνίας και όχι και ως αιτία δημιουργίας της ζωής και της κοινωνίας. Η δυνατότητα των ανθρώπων και των κοινωνιών να αυτοθεσμίζονται συνήθως αποσιωπάται ή αποκρύπτεται ως ιστορική αφήγηση από τις κυρίαρχες αφηγήσεις των κρατών μέσω της εκπαίδευσης, της θρησκείας και του πολιτικού προσωπικού (συμπεριλαμβανομένων και των ΜΜΕ).
Με την επικράτηση του παγκόσμιου καπιταλισμού και του φαντασιακού του προτάγματος της διαρκούς μεγέθυνσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, χιλιάδες μικρές και μεγάλες αφηγήσεις ζωής σαρώθηκαν. Κοινότητες ανθρώπων που διεκπεραίωναν τη ζωή τους παραγωγικά και διοικητικά υιοθέτησαν σταδιακά τα νοήματα της καπιταλιστικής μεγέθυνσης. Χάθηκε έτσι ο πλούτος του παγκόσμιου πολιτισμού και η δυνατότητα που είχαν οι επιμέρους κοινότητες να προσαρμόζουν τη ζωή τους και τη παραγωγή τους στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον. Υιοθέτησαν τη γραμμική αντίληψη για τη ζωή και τη παραγωγή και μετατράπηκαν σε καταναλωτές προϊόντων και αλλότριων αφηγήσεων (πολιτικών και νοημάτων). Σήμερα αυτό που καταρρέει (μαζί με τις ψευδαισθήσεις μας) είναι επίσης το κεντρικό φαντασιακό του καπιταλισμού που είναι η διαρκής ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης, γιατί προσκρούει στο οικολογικό όριο της περατότητας των φυσικών πόρων του πλανήτη, στη μόλυνση του περιβάλλοντος και γιατί αυτή η αφήγηση δημιούργησε έναν ανθρωπολογικό τύπο επικίνδυνο και καταστροφικό. Η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι η απαρχή του τέλους αυτής της αφήγησης.
Όσοι εργαζόμαστε για την άμεση δημοκρατία προτάσσουμε ως απάντηση την εθελούσια αποανάπτυξη της οικονομίας και εργαζόμαστε γι’ αυτό, θεωρώντας την αποανάπτυξη ως την υλική βάση της άμεσης δημοκρατίας.
Η ανθρωπολογική κρίση του καπιταλισμού
Ο καπιταλισμός πριν φανερώσει τα αδιέξοδά του κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων, διαμόρφωσε ένα ανθρωπολογικό τύπο μοναχικό, νευρωτικό, αγχώδη, φοβικό και φοβισμένο, ανταγωνιστικό, επιθετικό, ενεργοβόρο, καριερίστα και αμοραλιστή, κάτοικο του εγώ και όχι του εμείς, που ακόμα και σήμερα διατηρεί την ψευδαίσθηση της ατομικής διαφυγής. Η εκπαίδευση και η διαμόρφωση των ανθρώπων από αυτές τις ίδιες καταναλωτικές κοινωνίες αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο, κατά τη γνώμη μου, στην προοπτική της αποανάπτυξης και της άμεσης δημοκρατίας, καθώς αποτελεί θρησκευτική σχεδόν πεποίθηση αυτής της κοινωνίας η διαρκής μεγέθυνση. Ο καπιταλισμός όμως δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, αν οι ίδιοι οι άνθρωποι δε συμμεριστούν και δεν εσωτερικεύσουν τις αξίες που τον στηρίζουν. Παράλληλα, αν λάβουμε υπόψη ότι ήδη ο καπιταλισμός δημιουργεί ένα νέο είδος οικονομίας που η καπιταλιστική δημιουργία αξίας αντικαθίσταται σιγά-σιγά από τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, τότε αυτό που σήμερα επικρατεί είναι το παρασιτικό ήθος μιας κοινωνίας της κατανάλωσης, του τζόγου, του εύκολου κέρδους, του υπερδανεισμού, της διαφθοράς, κτλ. Υπό μία έννοια το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα καταστρέφει κάθε ανθρωπολογικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας νέος τύπος κοινωνίας.
Σε ότι μας αφορά, ως αφήγηση της άμεσης δημοκρατίας και της αποανάπτυξης, φαίνεται ξεκάθαρα η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου, διότι δεν είναι δυνατό να δημιουργηθεί μια αυτόνομη δημοκρατική και οικολογική κοινωνία η οποία θα βασίζεται στο σημερινό άνθρωπο. Αυτός ο συλλογισμός απαντά και στην κριτική που δεχόμαστε ότι δεν εστιάζουμε σε επιμέρους προτάσεις ή ότι δεν αντιστεκόμαστε στο νεοφιλελευθερισμό, κριτική η οποία κατά τη γνώμη μας εμπεριέχει στοιχεία του προηγούμενου φαντασιακού για την επιστροφή σε μια Κεϊνσιανικού τύπου εγγύηση των πρότερων καταναλωτικών μας απολαύσεων. Αντίθετα, εμείς επιδιώκουμε να αποδομηθεί πλήρως το καπιταλιστικό φαντασιακό των ανθρώπων και να αποαποικήσουμε το εννοιολογικό υπόστρωμα των καπιταλιστικών αφηγήσεων που κυριαρχούν ακόμα στους πολίτες αυτής της χώρας.
Η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία και ο ανθρωπολογικός της τύπος
Στις μέρες μας σχεδόν παντού ξεφυτρώνουν συλλογικότητες, ομάδες, κινήσεις και πολίτες που υιοθετούν άλλα νοήματα, άλλες σημασίες και άλλα προτάγματα στη ζωή τους με τα οποία και για τα οποία αξίζει κανείς να ζει σήμερα και όχι περιμένοντας με μεταφυσικό τρόπο την «έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα».
Η κοινωνία που θέλουμε να δημιουργήσουμε δε θα βρεθεί «στα σπήλαια της ιδιώτευσης και της απάθειας» αλλά στις θορυβώδεις συνελεύσεις και δράσεις, όπου καθημερινά ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο και τη χαρά του δημιουργικού και συλλογικού βίου, μετατοπίζοντας το «εγώ» μας προς το «εμείς». Τοποθετεί την οικονομία στη θέση του μέσου και όχι του σκοπού της ζωής υιοθετώντας αξίες ξεχασμένες από το καπιταλιστικό φαντασιακό, όπως η αυτενέργεια, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η χαρά του ελεύθερου χρόνου, ο αυτοπεριορισμός, η οικονομία της εγγύτητας, η διατροφική και ενεργειακή αυτάρκεια, ο πολίτης-δημιουργός έναντι του παθητικού καταναλωτή (προϊόντων και πολιτικών). Δημιουργεί ανταλλακτικές κοινότητες χρόνου, προϊόντων, χαριστικά παζάρια, τράπεζες σπόρων, συλλογικούς αυτοδιαχειριζόμενους λαχανόκηπους, συνεταιρισμούς παραγωγών και καταναλωτών, αλληλέγγυο εμπόριο, αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους, κινήσεις πολιτών για την κοινωνικοποίηση του νερού και της ενέργειας, δίκτυα οικοκοινοτήτων, πολίτες που εναντιώνονται και συγκρούονται για να μη γίνει στη Χαλκιδική το ορυχείο χρυσού και για να μην εγκατασταθούν οι ανεμογεννήτριες στην Χίο, να μη γίνει η επένδυση στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, στο όρος Οίτη και αλλού. Οργανώνει κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, συλλογικές κουζίνες, ραδιοσταθμούς στο διαδίκτυο, και έναν απίστευτο αριθμό καινούργιων αντικαπιταλιστικών, αυτοδιαχειριζόμενων, αντιιεραρχικών συλλογικοτήτων. Όλα αυτά διέπονται από την αντίληψη της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας μέσα από το πρόταγμα της αποανάπτυξης και της άμεσης δημοκρατίας, δημιουργώντας έναν άλλο ανθρωπολογικό τύπο και μια νέα νοηματοδότηση της ζωής.
Υφαίνοντας την ανατροπή ή συμπλήρωμα στο υπάρχον;
Όλες οι παραπάνω κινήσεις είναι δράσεις ενός «δημιουργικού πράττειν» και αποτελούν φαντασιακή σύλληψη αυτοθέσμισης εν δυνάμει νέων κοινοτήτων που δεν αρκούνται στη διαπίστωση ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός και οι τραπεζίτες, επιλέγοντας έτσι τη θυματοποίησή τους είτε υιοθετώντας παθητική στάση είτε αναθέτοντας την ελπίδα στο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Αντίθετα,  διεκδικούν χρόνο να ερωτευτούν, να παίξουν με τα παιδιά τους, να τεμπελιάσουν, να δημιουργήσουν, να επαναφέρουν το μεσημεριανό ύπνο, κτίζοντας ταυτόχρονα μια νέα μορφή κοινωνικότητας και οικονομίας. Οι κοινότητες αυτές δρουν παράλληλα και ενάντια στον καπιταλισμό (η αυτενέργεια και η αλληλεγγύη του κινήματος της πατάτας κατέστησε αχρείαστους τους νόμους της αγοράς). Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε και κάποια δειλά και μικρής διάρκειας κινήματα, όπως η κατάληψη και λειτουργία χώρων εστίασης στη Θεσσαλονίκη, το αυτοδιαχειριζόμενο νοσοκομείο στο Κιλκίς, η έκδοση της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» από τους εργαζόμενους, και αν ευοδωθούν και κάποιες προτάσεις για ίδρυση χρηματοπιστωτικού ιδρύματος που θα ενισχύει φιλικές προς το περιβάλλον δράσεις και αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις, τότε θα φανούν καλύτερα οι ρωγμές που δημιουργούν στον καπιταλισμό οι μορφές της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Οι ρωγμές αυτές που άλλοτε θα συγκλίνουν, άλλοτε θα αποκλίνουν, άλλοτε θα γίνονται ορμητικά μεγάλες, δεν αποτελούν βέβαιες απαντήσεις στον καπιταλισμό. «Ρωτώντας προχωράμε» για να χρησιμοποιήσω και ένα Ζαπατίστικο σύνθημα. Νομίζω όμως ότι επανανοηματοδούν τη ζωή των ανθρώπων που συμμετέχουν σ’ αυτές. Συνιστούν μια ριζική πολιτική ρήξη με το σύστημα και ένα βαθύ ανθρωπολογικό μετασχηματισμό. Αυτός ο ανθρωπολογικός μετασχηματισμός δεν αποτελεί ούτε δευτερεύον εποικοδόμημα ούτε ρητορικό σχήμα. Είναι βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι του αναγκαίου μετασχηματισμού της κοινωνίας. Η δημιουργία του νέου αυτού ανθρωπολογικού τύπου αποκτά στις μέρες μας τη διαδικασία του κατεπείγοντος, εφόσον μια αυτόνομη και δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να απαρτίζεται ούτε φυσικά και να δημιουργηθεί από τον τύπο του ανθρώπου που δημιουργεί η καταναλωτική κοινωνία.
Το κύτταρο της κοινωνίας που θα αγαπήσουμε είναι εν σπέρματι αυτές οι κοινότητες ανθρώπων που περιγράψαμε με τα νοήματα και τις σημασίες που προτάσσουν. Η δική μας προσδοκία ή ουτοπία ίσως είναι στη θέση του κεντρικού κράτους που θα περιορίζεται σιγά-σιγά θα ανθίσουν αμεσοδημοκρατικές κοινότητες ανθρώπων, έθνη κοινοτήτων και κοινότητες εθνών.
Η θέση μου στο ερώτημα για το αν όλα αυτά αποτελούν συμπλήρωμα στο υπάρχον ή αν το σύστημα μπορεί να καταστήσει ακίνδυνες τις παραπάνω κοινότητες ανθρώπων είναι ότι αυτό το ερώτημα πρέπει να τίθεται διαρκώς από αυτούς που συμμετέχουν σ’ αυτές τις συλλογικότητες και διαρκώς να επαναπροσδιορίζονται με βάση αυτό το ερώτημα. Αποκλείοντας έτσι τη δυνατότητα εμφάνισης ενός άλλου μας εαυτού, αυτού που τόσα χρόνια το εκπαιδευτικό σύστημα, ο στρατός, η δικαιοσύνη, το οικονομικό σύστημα και οι λειτουργίες του κράτους πάλεψαν με ζήλο να διαμορφώσουν «για το καλό μας» πάντα. Τον καπιταλισμό δε γνωρίζουμε πως και αν μπορούμε να τον αλλάξουμε, αλλά ας φροντίσουμε να μην του μοιάσουμε, γράφει ο Χρόνης Μίσσιος.
Γιάννης Μπίλλας
Εκπαιδευτικός – Βιοκαλλιεργητή

Aναδημοσίευση : http://eagainst.com

Τα έκνομα άκρα και το «Άγιο Κέντρο»


Από τον Αργύρη Φασούλα via Εφημερίδα Ελευθερία
Οι πρόσφατες επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε εμποροπανηγύρεις του Μεσολογγίου και της Ραφήνας έφεραν στο προσκήνιο για ακόμη μια φορά το θέμα της βίας, της νομιμότητας και των ορίων τους. Το ζήτημα επανέρχεται πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό και συζητιέται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τον κόσμο, ιδιαίτερα από τον Δεκέμβρη του 2008 και τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου. Τότε τέθηκε για πρώτη φορά, με μια τέτοια ένταση μάλιστα που μάλλον εύκολα εξηγείται από το συλλογικό σοκ και τη βιαιότητα των επεισοδίων που ακολούθησαν.
Ανάμεσα στο πλήθος των απόψεων που ακούγονταν την περίοδο εκείνη, εμφανίστηκε και το περίφημο σλόγκαν «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Μάλιστα, εάν θυμάμαι καλά, η φράση πρωτοχρησιμοποιήθηκε από το ελληνικό κράτος -και όχι μόνο- λίγο νωρίτερα, κατά τον πόλεμο του 2007-2008 μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Η συνολική καταδίκη της βίας στο πλαίσιο της λογικής τήρησης «ίσων αποστάσεων» αποτέλεσε την διπλωματική γραμμή των δυτικών κρατών απέναντι στον άνισο αυτόν πόλεμο.
Η αποστροφή προς τη βία και τις βίαιες πράξεις αποτέλεσε πυλώνα της ανάλυσης των γεγονότων του Δεκέμβρη για μια μεγάλη μερίδα διανοούμενων, δημοσιογράφων και πολιτικών, που έσπευσε τότε να απορρίψει με συνοπτικές διαδικασίες το φαινόμενο –καθότι βίαιο- χαρακτηρίζοντάς το ως επισφράγισμα της κοινωνικής αποσάθρωσης και της κατάρρευσης των αξιών. Το κράτος βρισκόμενο στο μάτι του κυκλώνα, καθώς θεωρήθηκε ηθικός αυτουργός για τη δολοφονία του 15χρονου, επιχείρησε ξανά την τήρηση «ίσων αποστάσεων»: φυσικά η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν απαράδεκτη (αν και ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Π. Παυλόπουλος, ουδέποτε παραδέχτηκε την ηθική του ή οποιαδήποτε άλλης μορφής ευθύνη), αλλά από την άλλη η βία του δρόμου, οι οργισμένες πορείες, οι συγκεντρώσεις μαθητών μπροστά από τα αστυνομικά τμήματα και τα «μπάχαλα» στην Πανεπιστημίου και την Πατησίων ήταν εξίσου ανεπίτρεπτα και καταδικαστέα. Κατά έναν περίεργο δε τρόπο φαινόταν να δίνεται περισσότερη βάση στην καταδίκη αυτών των τελευταίων. Οι λόγοι από πλευράς κράτους ήταν, φυσικά, ευνόητοι.
Υπό αυτό το πρίσμα το οποίο άρχισε τότε να παίρνει μορφή, οι τρεις νεκροί της Μαρφίν κατά τη μεγάλη πορεία της 5ης Μάη του 2010 θεωρήθηκαν «κληρονομιά του Δεκέμβρη», άδικα θύματα της ατιμωρησίας, της ανεξέλεγκτης δράσης των ακραίων στοιχείων. Διαμορφώθηκε έτσι φαντασιακά το αριστερό άκρο της πολιτικής τραμπάλας, η βίαιη ακροαριστερά (συμπεριλαμβανομένου του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου), η οποία λειτουργώντας εκτός πλαισίων νομιμότητας, ασκούσε τυφλή βία εμφορούμενη από μηδενιστικές και αντικοινωνικές αντιλήψεις. Έμενε να ενταθούν οι ρατσιστικές επιθέσεις της Χ.Α. στο κέντρο της Αθήνας δύο χρόνια αργότερα, για να συμπληρωθεί το αναλυτικό σχήμα των «βίαιων άκρων».
Οι εισηγητές και οι υποστηρικτές αυτής της άποψης κρατούν ψηλά τη σημαία της μηδενικής ανοχής απέναντι στη βία. Τηρώντας ίση απόσταση από τα «βίαια άκρα», αποτελούν οι ίδιοι έναν νεοφανή μεσαίο χώρο, όχι με την παλιά πολιτική έννοια -μεταξύ δηλαδή της Αριστεράς και της Δεξιάς- αλλά με την έννοια ενός αφηρημένου «κοινού νου», της προοδευτικής μετριοπάθειας, που δυστυχώς λείπει από την πλειοψηφία των συμπολιτών τους. Αυτοί λοιπόν οι «νέο-κεντρώοι» -όχι απαραίτητα κακοπροαίρετοι- είναι κατά βάση αντί- βίαιοι, νιώθουν αποστροφή για την παρανομία, αγανακτούν με το κράτος που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, στηλιτεύουν την ελληνική ανθρωπολογική ιδιαιτερότητα της τεμπελιάς και της απατεωνιάς. Φυσικά οι ίδιοι δεν αποτελούν μέρος αυτής της πραγματικότητας. Αντιπροσωπεύουν τον εκσυγχρονισμό, το νοικοκύρεμα, τη δημιουργία, τον δυτικό ορθολογισμό και την πρόοδο. Η αγιογραφία του Κέντρου συμπληρώνεται με πινελιές αυτομαστίγωσης και αυτοθυματοποίησης, καθώς οι φορείς της νιώθουν τους τίμιους εαυτούς τους να ασφυκτιούν ανάμεσα στα τερατώδη άκρα που κατατρών το κάθε τι- αργοναύτες μεταξύ συμπληγάδων.
Το άρθρο του Στ. Κασιμάτη («Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία», Καθημερινή, 18/09/2012), που πρόσφατα τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας, αποτελεί χαρακτηριστικό προϊόν αυτής της θέασης των πραγμάτων. Ανεξαρτήτως εάν ήταν σωστή ή όχι η ανάλυσή του σύμφωνα με την οποία η κύρια υπεύθυνος για της άνοδο της Χ.Α. είναι η Αριστερά (προσωπικά τη βρίσκω απλοϊκή και κατ΄ επέκταση λανθασμένη ως ανάλυση), ο Στ. Κασιμάτης μας δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε ένα απ’ τα κλασικότερα δείγματα αυτής της «παράδοσης».
Σύμφωνα με την ανάγνωση λοιπόν των «νέο-κεντρώων», τα «βίαια άκρα» είναι το καταφύγιο όλων των βίαιων πράξεων και ουσιαστικά ταυτίζονται. Αυτό οδηγεί σε παράδοξους συλλογισμούς όπως για παράδειγμα: τα παιδιά που πετάνε νεράντζια στο αστυνομικό τμήμα είναι το ίδιο με τη δολοφονία ενός εφήβου από κρατικό λειτουργό, το κλείσιμο των λιμανιών είναι το ίδιο με το μαχαίρωμα των μεταναστών, η εξέγερση των κατοίκων της Κερατέας είναι ταυτόσημο με τα χαστούκια του Κασιδιάρη κ.λπ. Μεταξύ αυτών των βίαιων πράξεων –σύμφωνα πάντα με την παραπάνω λογική-δεν έχει αξία να κάτσουμε να διακρίνουμε διαφορές, να τις διαβαθμίσουμε ή να τις αξιολογήσουμε ξεχωριστά. «Για μένα δεν υπάρχει κατηγοριοποίηση της βίας, η μούντζα είναι σφαίρα επειδή γεννά τη σφαίρα, όπως η μυική πίεση στη σκανδάλη του περιστρόφου — να φοβόμαστε τα γιαούρτια απ’ όπου κι αν προέρχονται» γράφει ο Κ. Αθανασιάδης (Lifo, 12/7/2012). Η μούντζα και η δολοφονία είναι λοιπόν το ίδιο: η λογική έχει πάει περίπατο.
Ακόμα κι αν επιμείνουμε να χαρακτηρίζουμε καταχρηστικά «λογική» αυτή τη χοντροκοπιά, θα πρέπει να παραδεχτούμε το δίχως άλλο ότι η αντίληψη αυτή παύει να είναι απλώς αδιέξοδη ή παράλογη, αλλά γίνεται πια επικίνδυνη και υστερόβουλη, από τη στιγμή που ορισμένες κατά κοινή ομολογία βίαιες πράξεις γίνονται ρητά ή άρρητα (λίγη σημασία έχει) αποδεκτές: η βία των ΜΑΤ και του κράτους συνολικότερα, στις αναρίθμητες καθημερινές εκφάνσεις της, είναι στην καλύτερη περίπτωση αναγκαία κακά, «άκομψες λύσεις».
Αυτό που διαπιστώνουμε όμως τελικά είναι ότι, στην ουσία, το πρόβλημα δεν φαίνεται να είναι ούτε η βιαιότητα των πράξεων, ούτε η βία αυτή καθεαυτή, αλλά η νομιμότητα. Ο Ι.Κ. Πρετεντέρης γράφει «Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν υπάρχει καλή και κακή ανομία. […]. Η αριστερή τραγουδίστρια που κλέβει την Εφορία είναι το ίδιο κοινωνικά αποτρόπαια με τον μαυροντυμένο «φουσκωτό» που δέρνει Πακιστανούς» (Βήμα, 16/09/2012). Τα «άκρα» λοιπόν φαίνεται πως πριν από οτιδήποτε άλλο είναι άνομα, πηγαίνοντας κόντρα στους επίσημους θεσμούς και το νόμιμο κράτος. Και το «Άγιο Κέντρο» το μόνο που ζητά είναι το κράτος να κάνει τη δουλειά του τηρώντας τον νόμο και την τάξη.
Οι άμεσες συνέπειες αυτής της μυθολογίας είναι θλιβερές και τρομακτικές: πρώτον, εμφανίζει την υπακοή στο κράτος ως τη μόνη ηθικά και πολιτικά αποδεκτή λύση, βαφτίζοντας απαράδεκτη την κοινωνική διαμαρτυρία («παραδοσιακά», για το κράτος, η διαμαρτυρία είναι πάντοτε μειοψηφική). Δεύτερον, εξισώνει σε ηθικό και πολιτικό επίπεδο φαινόμενα όπως η ρατσιστική δολοφονία και η φοροδιαφυγή επί παραδείγματι, πράγμα τερατώδες.
Ποια μπορεί να είναι η θέση μας απέναντι σε αυτά τα ιδεολογήματα; Μήπως η άρνηση καταδίκης της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται» θα μας οδηγούσε σε μια άκριτη αποδοχή της βίας; Αυτός είναι άραγε ο κίνδυνος που καραδοκεί; Ή μήπως εάν προβαίναμε στην εξέταση και την ψύχραιμη κρίση των πολυποίκιλων πράξεων που συλλήβδην τσουβαλιάζονται εξαιτίας αυτής της λογικής υπό την ταμπέλα «βίαιες», θα ρισκάραμε να μας κατηγορήσει κάποιος ότι χρησιμοποιούμε δυο μέτρα και δύο σταθμά;
Μα, η ικανότητα διάκρισης μεταξύ συμπεριφορών, η θεμελιώδης δυνατότητα αξιολόγησης των πράξεων είναι αυτή η νοητική προσπάθεια η οποία μας κάνει να αποφεύγουμε να τα θεωρούμε όλα ένα- έναν χυλό! Μια εναλλακτική ανάγνωση δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να δικαιολογούμε κάθε είδος βίας, πόσο μάλλον να επιδιώκουμε την βίαιη σύγκρουση θεωρώντας την αναγκαίο κακό. Το μη τσουβάλιασμα των συμπεριφορών είναι η πρόκληση αυτή που θα δώσει διεξόδους και υγιείς αντιδράσεις. Οι οπαδοί του «μετριοπαθούς κέντρου» -ενδεχομένως χωρίς να το καταλαβαίνουν- αναπαράγουν ό,τι κατηγορούν. Καρδιά της συλλογιστικής τους είναι η συλλογική καταδίκη, δίχως περαιτέρω κριτήρια. Είναι η ίδια συλλογιστική που επιτρέπει στη Χ.Α. να λέει «όλοι οι μετανάστες είναι εγκληματίες».
Υπάρχουν άλλες αξίες και γνώμονες με τους οποίους μπορούμε και θα έπρεπε να εξετάζουμε την πολιτική και την κοινωνία, πέρα από το νόμιμο ή το άνομο. Οι ναζιστικές επιθέσεις της Χ.Α. και η δολοφονία των τριών ανθρώπων στη Μαρφίν είναι απαράδεκτες όχι επειδή είναι βίαιες ή παράνομες, αλλά επειδή δεν πιστεύουν στην αξία της ανθρώπινης ζωής και στην αξιοπρέπεια. Και φυσικά είναι εντελώς διαφορετικά φαινόμενα -ουσιωδώς ξεχωριστά!- από το φακελάκι ή το μη κόψιμο απόδειξης τα οποία μπορούν παρόλα αυτά με τη σειρά τους να κριθούν αρνητικά. Αλίμονό μας αν δεν μπορούμε να δούμε την βαθιά διαφορά μεταξύ των δυο! Δεν τίθεται θέμα προνομιακής μεταχείρισης της «αριστερής» από τη «δεξιά» βία, αλλά διάκριση μεταξύ διαφορετικής ποιότητας βίαιων πράξεων.
Αν σκεφτούμε τα πράγματα έτσι, ο ναζισμός δεν είναι πια το ίδιο με το παράνομο παρκάρισμα, η παθητική υποταγή στο κράτος δεν είναι πάντα ηθικά σωστή, το να ασκεί κανείς κριτική στην κρατική αυθαιρεσία και την κομματοκρατία δεν είναι ανάγκη να γίνει από δεξιά ή ακροδεξιά μπάντα. Ας ξεκολλήσουμε από τον μύθο τον έκνομων άκρων και του «Άγιου Κέντρου» και ας προσπαθήσουμε να δούμε πως για τους δημοκράτες και όσους πιστεύουν στην ανάγκη ενός ριζικού μετασχηματισμού της κοινωνίας μας, η άνοδος της Χ.Α. δεν θα είναι ποτέ και για κανέναν λόγο ευκαιρία για τη δημοκρατία.
Aναγημοσίευση απο:http://eagainst.com

Το Ξυπόλυτο Τάγμα

Το link του βίντεο εδώ: Το Ξυπόλυτο Τάγμαhttp://vimeo.com/33018277
Το «Ξυπόλυτο Τάγμα» είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι Γερμανοί αδειάζουν τα δημόσια κτίρια και τα επιτάσσουν. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια είναι και αρκετά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο. Μια ομάδα, απ’ αυτά τα ορφανά, για να επιβιώσουν, παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Οργανώνονται σαν μυστικός «στρατός», με ιεραρχία και πειθαρχία. Μόνα τους συγκροτούν ομάδες κρούσης και βοήθειας. Πηγή για την τροφοδοσία τους είναι τα γερμανικά καμιόνια που κουβαλάνε ψωμί και τρόφιμα και οι μαυραγορίτες. Τα κλεμμένα μοιράζονται στα ορφανά, αλλά και σε άλλους κατοίκους της Θεσσαλονίκης που είχαν ανάγκες.
Τα παιδιά του «Ξυπόλυτου Τάγματος» έμειναν στην ιστορία σαν «σαλταδόροι». Ο θρύλος λέει, πως πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.
Το «Ξυπόλυτο Τάγμα» πήρε το 1955 το πρώτο βραβείο («Χρυσή Δάφνη»), στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου.
Πηγη:eagainst.com

Απέναντι στο Νεοφιλελευθερισμό, η Αυτονομία



Είναι γενικά αποδεκτό, ότι η Ευρωπαϊκή κοινότητα πολιτών [1] βρίσκεται σε τέλμα, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό. Η Νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια στις χώρες της Ευρώπης, προτάσσοντας την υπερκατανάλωση, τον πολιτισμικό μηδενισμό, την άφεση της δημιουργικότητας στα χέρια των “ειδικών” και τον περιορισμό βασικών δημοκρατικών (κυρίως εργασιακών) δικαιωμάτων μας οδήγησε στις πύλες του κοινωνικού χάους. Παρ’ ότι μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως η διόγκωση του χρέους, η ολοένα και αυξανόμενη ανεργία (με συνέπεια την εξαθλίωση) έχουν σχεδιαστεί από τις ελίτ, είτε ώστε να ανταγωνιστούν το τέρας της Κίνας και της Ινδίας, (με τη μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος) είτε ώστε να περάσουν όλα τα μέσα παραγωγής στους ιδιώτες, η πραγματικότητα φαίνεται πως είναι διαφορετική. Φαίνεται πως οι παγκόσμιες ελίτ αυτοτραυματίζονται (σκοτώνοντας μέρος του υπόλοιπου πληθυσμού φυσικά) από το ίδιο τους το δημιούργημα, το Νεοφιλελευθερισμό ή νεοσυντηρισμό, που καθώς απελευθερώνει από όλους τους περιορισμούς που μπορεί να θέσει το κράτος αφήνεται στην κερδοσκοπική ασυδοσία των εταιριών, μετατρέποντας το κουρδισμένο καπιταλιστικό σύστημα, στο σημερινό οικονομικό καζίνο.
Η σημερινή κατάσταση, βέβαια, δεν θα αφεθεί στην τύχη της για μεγάλο διάστημα. Ήδη το ενδιαφέρον των οικονομικών αναλυτών επικεντρώνεται στις μεθόδους που μπορεί το τεράστιο εταιρικό κέρδος να νομιμοποιείται κοινωνικά, μέσα από την επέκταση του τεχνάσματος της εταιρικής ευθύνης. Δηλαδή, καθώς οι βασικοί πυλώνες της κοινωνίας περνούν ολοένα και περισσότερο μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία, ο πολίτης δεν διεκδικεί από το κράτος, το οποίο όσο απρόσωπο κι αν είναι έχει ως εκφραστές του τους θεσμούς του, αλλά ευχαριστείται ή δυσαρεστείται από την “κοινωνική προσφορά”, έναντι φοροαπαλλαγών βέβαια, της εκάστοτε εταιρίας, χωρίς να έχει τη δυνατότητα παρέμβασης αφού ούτε αντιπρόσωπο στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας εκλέγει, ούτε να την καταστρέψει μπορεί (καθώς εξαρτά άμεσα την επιβίωση του απ’ αυτή).
Το αποτέλεσμα της σημερινής οικονομικής κρίσης, αν συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια κλεισμένοι στο καβούκι της απογοήτευσης, θα είναι πράγματι η σταθερότητα, και η ανάπτυξη την οποία επικαλούνται οι θιασώτες του φιλελευθερισμού, όπως ο Α.Σαμαράς, ο Ε.Βενιζέλος και οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι θιασώτες του θατσερισμού Τζήμερος και Μάνος. Για ποιά ανάπτυξη όμως μιλάνε; Πρόκειται για την ανάπτυξη που έχει γνωρίσει η Κίνα, με το βιοτικό επίπεδο των πολιτών να βρίσκεται σε σημείο που οι περισσότεροι/ες δεν μπορούμε να διανοηθούμε ακόμη. Η ανάπτυξη που επιτυγχάνεται με κριτήριο όρους της αγοράς και όχι δείκτες ουσιαστικής ανθρώπινης ευημερίας. Σε αυτή την ανάπτυξη εμείς απαντούμε με την αποανάπτυξη. Ποιά είναι η σταθερότητα που προτάσσουν; Η σταθερότητα της ανέχειας, της εξαθλίωσης για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και σταθεροποίηση, αν όχι αύξηση, των κερδών για τους λίγους προνομιούχους και η “επιβολή της τάξης” μέσω της άμεσης καταπάτησης του δικαιώματος της διαμαρτυρίας (ήδη στις Η.Π.Α, στον Καναδά, στην Βρετανία και στην Γερμανία γίνεται λόγος για την θέσπιση νέων νόμων που θα περιορίζουν τις διαδηλώσεις, πράγμα που ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε και ο δήμαρχος της Αθήνας Γ.Καμίνης). Είναι άλλωστε λογικό! Προκειμένου να επιτευχθούν τα κέρδη απαιτείται είτε κοινωνική ειρήνη (εξ ου και η “εταιρική ευθύνη”) είτε βίαιη καταστολή οποιασδήποτε αντίδρασης. Η συρρίκνωση αυτή βασικών πολιτικών δικαιωμάτων οδηγεί, με αργό αλλά σταθερό ρυθμό, – χωρίς να το αντιληφθούμε – σε ένα κοινωνικά νομιμοποιημένο αυταρχικό καθεστώς (με τον ψευδεπίγραφο τίτλο της δημοκρατίας), κατά το οποίο οι κατασταλτικοί μηχανισμοί θα μπορούν να επεμβαίνουν διαλύοντας οποιαδήποτε κοινωνική δημιουργία, βαφτίζοντας την άμεσα ως “τρομοκρατική” ενέργεια ή εσωτερικό εχθρό. Όσο αφήνουμε έννοιες, όπως “στρατόπεδα συγκέντρωσης”, “πολιτοφυλακή”, “υγειονομικές βόμβες” να εισέρχονται στην καθημερινότητα μας, τόσο θα συνηθίζουμε στην ιδέα της σταθερής μας υποταγής. Σε αυτή τη σταθερότητα εμείς απαντούμε με την αναταραχή.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει σοβαρός ιδεολογικός αντίπαλος στο νεοφιλελευθερισμό που να υποστηρίζεται από μαζικά κινήματα και να έχει εφαρμοστεί επιτυχώς στην πράξη. Καθώς τα “κομμουνιστικά” κράτη, στην πραγματικότητα υπήρξαν αποτρόπαια ολοκληρωτικά καθεστώτα, τα οποία αντί να στηριχτούν στην ισότητα, τη δημοκρατία και την αυτονομία δημιούργησαν γραφειοκρατίες ανάλογες με την καπιταλιστική αστική τάξη, βύθισαν πληθυσμούς ολόκληρους στο ζόφο και την εξαθλίωση, προκάλεσαν γενοκτονίες και άφησαν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς. Στον Δυτικό κόσμο, η κατάρρευση του Μαρξισμού στα τέλη της δεκαετίας του 80 συνέβαλε ριζικά στην καταρράκωση κάθε ελπίδας για κοινωνική αλλαγή, κληροδότησε την απόλυτη κυριαρχία της μαζικής αποχαύνωσης, του θεάματος, κάτω από την απόλυτη κυριαρχία των κατευθυνόμενων Μέσων Επικοινωνίας. «Οι άνθρωποι στη Δύση λένε: «αυτός είναι ο σοσιαλισμός, άλλος δεν υπάρχει, συνεπώς οι κοινωνίες μας, με όλα τα κουσούρια τους είναι οι καλύτερες ανθρώπινες δυνατές»» αναφέρει ο Κορνήλιος Καστοριάδης [«Είμαστε Υπεύθυνοι για την Ιστορία μας» (1998-99, σελ.16)]. Τα πάντα πλέον καθορίζονται από την «ανωτερότητα» του φιλελεύθερου καπιταλισμού (ντετερμινισμός) που «επειδή σαν κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό σύστημα υπερέχει όλων των άλλων θα πρέπει να αποτελεί σημείο αναφοράς». Δηλαδή, ο «θρίαμβος» του ενάντια στον Σταλινικό ολοκληρωτισμό, τον καθιστά ως «το καλύτερο που θα μπορούσε να επιτευχθεί», το τέλος της ιστορίας «δεν υπάρχει κανένα εναλλακτικό σύστημα. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα και θα πρέπει να την αποδεχτούμε».Οι σταλινικές διώξεις ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της υπόθεσης του κομμουνισμού και αυτό που τελικά τον δυσφήμισε στα μάτια δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. Τις συνέπειες αυτής της δυσφήμησης αντικειμενικά ακόμα και σήμερα το χειραφετησιακό κίνημα πληρώνει. Έτσι λοιπόν, γεννιέται το εξής ερώτημα: Υπάρχει επαναστατικό πρόταγμα σήμερα; Υπάρχει διέξοδος από την καπιταλιστική βαρβαρότητα; Στα ερωτήματα αυτά έχουμε ήδη απαντήσει παραπάνω, θέτοντας το πρόταγμα της αποανάπτυξης εντός των πλαισίων της συλλογικής και ατομικής αυτονομίας.
«Το πρόταγμα της αυτονομίας είναι μια δημιουργία της ιστορίας μας. [...] Το πρόταγμα της αυτονομίας δεν είναι μια πολιτική επιχείρηση σαν οποιαδήποτε άλλη. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο δια μέσου της αυτόνομης δραστηριότητας του κόσμου. Η δραματική απουσία αυτής ακριβώς της αυτόνομης δραστηριότητας είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη σημερινή πραγματικότητα. [Α]…Στόχος της πολιτικής δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ελευθερία. Την πραγματική ελευθερία (δεν ασχολούμαι εδώ με τη φιλοσοφική “ελευθερία”) την αποκαλώ αυτονομία. Η αυτονομία της κοινότητας, που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τη ρητή αυτοθέσμιση και αυτοκυβέρνηση, είναι αδιανόητη χωρίς την πραγματική αυτονομία των ατόμων που απαρτίζουν την κοινότητα. Η συγκεκριμένη κοινωνία, που ζει και λειτουργεί, δεν είναι τίποτε άλλο απ’ τα συγκεκριμένα,δρώντα,”πραγματικά” άτομα [Β] .
[Α] Κορνήλιος Καστοριάδης, Ο Θρυμματισμένος κόσμος 
[Β] Κορνήλιος Καστοριάδης, Η Δημοκρατία ως Διαδικασία και ως Καθεστώς, Η Άνοδος της Ασημαντότητας.
Πρόκειται για το μόνο πρόταγμα που μπορεί να σταθεί σοβαρά απέναντι στην εταιρική κουλτούρα. Ήδη εδώ και έναν χρόνο, βλέπουμε κινήματα μη ιεραρχικά να ξεπηδούν. Από τους αγανακτισμένους της Ισπανίας και της πλατείας Συντάγματος μέχρι το Occupy Wall Street που ραγδαία εξαπλώθηκε και σε άλλες πολιτείες της Αμερικής, και τέλος το κίνημα των φοιτητών στο Κεμπέκ και Μόντρεαλ του Καναδά, για τα οποία ελάχιστη έως μηδενική αναφορά γίνεται στα Ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης. Κάποτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε πει πως οι λαοί θα την βρουν την λύση. Η λύση είναι μπροστά μας λοιπόν. Η νέα ελπίδα γεννιέται στους δρόμους και τις πλατείες. Το μόνο που χρειάζεται είναι η δική μας προσπάθεια και θέληση για μια κοινωνία ανθρώπινη και δίκαιη. Όσο περιμένουμε να επαναληφθεί η περσινή λαοθάλασσα του Συντάγματος ή μαζικές καταλήψεις τύπου Μάη 68, ή να βιώσουμε ένα νέο φοιητικό κίνημα ανάλογο με αυτό του Μόντρεαλ, τόσο η πραγματικότητα θα μας απογοητεύει. Χωρίς να έχουμε αυτοσκοπό τη μαζικότητα, χωρίς να θέτουμε κριτήρια επαναστατικότητας, το ζητούμενο είναι όσοι νιώθουμε ακόμη ζωντανοί, όσοι διψάμε για δημιουργία, να βρεθούμε στους δρόμους, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για κοινωνική επανάσταση.
[1] Αντιμετωπίζουμε τις κοινωνίες της Ευρώπης όχι ως μια ομοιογενή ολότητα, αλλά ως μία σύνθεση διαφορετικών κοινωνιών που συνυπάρχουν σε μια οικονομική και πολιτική ένωση εδώ και αρκετά χρόνια, και ως αποτέλεσμα αντιμετωπίζουν περίπου κοινά προβλήματα και ακολουθούν παρόμοιες κατευθύνσεις (χωρίς να αγνοούμε φυσικά τις διαφοροποιήσεις που θα συναντήσει κανείς φυσικά στο φαντασιακό των σύγχρονων πχ Γερμανών και Ισπανών).

Κράτος-οργανωμένη εξουσία-κοινοβουλευτική ''Δημοκρατία''

Σε προηγούμενο κειμενό μας είχαμε μιλήσει για το κεφάλαιο-τα αφεντικά-την αστική τάξη,την ρίζα δηλαδή του καπιταλισμού,την πραγματική εξουσία(διαβάστε το κείμενο κάνοντας κλίκ εδώ: Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ-ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ-Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. )
Σήμερα θα μιλήσουμε για το δεξί χέρι του κεφαλαίου και των αφεντικών,για την οργανωμένη πολιτική εξουσία,για το κοινοβούλιο και για το κράτος.



ΚΡΑΤΟΣ
Κράτος είναι μια οργανωμένη εξουσία,ένας καταπιεστικός μηχανισμός,που ασελγεί πάνω στους ανθρώπους προς τα συμφέροντα της προνομιούχας τάξης που συνήθως και αυτό ανήκει.
Ρόλος δηλαδή του Κράτους είναι αφενός να νομοθετεί και να νομιμοποιεί την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης απο την αστική,να προστατεύει με νόμους αλλά και σώματα ασφαλείας την ιδιοκτησία των μεγαλοεπειχηρηματιών και των αφεντικών απο τυχόν διεκδικήσεις των εργατών.
Είναι δηλαδη ένας μηχανισμός καθαρά ταγμένος στο πλευρό των πλουσίων,οχι σε σχέση με την πολιτική που ακολουθεί η κάθε κυβέρνηση αλλά αντιθέτως απο την ίδια του τη φύση.
Ένα κράτος χρειάζεται μόνο σε ένα τέτοιο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης όπως για παράδειγμα ο καπιταλισμός,για να τον προστατεύει και να καταστέλλει με κάθε μέσο τους εκμεταλλευόμενους.
Κράτος είναι η κυβέρνηση,το κοινοβούλιο,οι δικαστές,οι νόμοι,η αστυνομία κτλ.
Σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία ίσων ανθρώπων δεν μπορεί να υπάρχει κράτος.
Σκοπός των επαναστατών και στόχος των εργατών δεν πρέπει να είναι ''ο εξανθρωπισμός του κράτους''(που δεν γίνεται) αλλά η πλήρη καταργησή του.
Η άποψη του οτι ο άνθρωπος πρέπει να εξουσιάζεται και να καταπιέζεται για να λειτουργήσει σωστά μια κοινωνία είναι βλακώδης και επικύνδινη.
Είμαστε λοιπόν  πιστοί πολεμιστές εναντίον του Κράτους(κάθε κράτους,σαν έννοια,οχι μόνο του Ελληνικού),και θα αγωνιζόμαστε μεχρι την πλήρη κατάργησή του,όπως και κάθε μορφής εξουσίας.
Πιστεύουμε σε μια κοινωνία ακρατική,αταξική,ανεξούσια και ελεύθερη.Mπορουμε να αυτοοργανωθούμε!!

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ''
Θα αναφερθούμε σε αυτήν όχι επειδή μόνο αυτη η μορφή καταπίεσης υπάρχει αλλά επειδή αυτην βιώνουμε στη σημερινή εποχή στη χώρα αυτή.
Θα ξεκινήσω ρωτώντας...Στη δικτατορία υπήρχε ένας δικτάτορας ο οποίος αποφάσιζε για εσένα χωρίς να μετράει η γνώμη σου και αυτό το διατηρούσε με τη βία και έτσι το θεωρούσες ανελεύθερο και φασιστικό.Στη δημοκρατία που η μόνη διαφορά είναι οτι σου δίνεται το δικαίωμα καθε 4 χρόνια να διαλέξεις ΕΣΥ τον δικτατορά σου,που πάλι κάποιος άλλος αποφασίζει για εσένα χωρίς εσένα και πάλι θα στο επιβάλλει με τη βία γιατί δεν το θεωρείς ανελευθερο και φασιστικό?
Η Δημοκρατία σου δίνει το ''δικαιωμα'' μέσα απο τις εκλογές να επιλέξεις έναν απο τους εξουσιαστές δεν σου δίνεται ομως το ΄΄δικαιωμα΄΄ να αμφισβητισεις πλήρως αυτό το σύστημα,τον θεσμό της εξουσίας και να να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.Πρέπει κάποιος απο αυτούς να μας εξουσιάζει!!! Και είναι δημοκρατικό!!!
Είναι ταπεινωτικό για τον άνθρωπο να θεωρεί αναγκαίο να τον εξουσιάζουν άλλοι!
Σου λένε : ''ρόλος σου είναι απλά να ψηφίζεις! Και εμείς θα αποφασίζουμε για εσένα,εμείς θα βγάζουμε νόμους,εμείς θα παίρνουμε τις αποφάσεις που αφορούν και τη ζωή σου! Εσυ απλα θα επιλέγεις ποιος θέλεις να το κάνει.Να αυτοργανωθείτε σαν κοινωνία και να αποφασίζεται συλλογικά ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΑΙ! ΕΙΝΑΙ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ,ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!'' Θεέ μου,τι παράνοια!!!
Σε αυτήν λοιπόν την δημοκρατία της αντιπροσώπευσης είμαστε ενάντια.Δεν θεωρούμε οτι μπορεί κάποιος,ακόμα και αν τον επιλέξουμε εμέις,να πάρει τελικά αποφάσεις που να είμαστε συμφωνοι.Αλλά και έτσι να ήταν θεωρούμε εξευτελιστικό,ταπεινωτικό και μισητό κάποιος άλλος να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς!
Στόχος μας λοιπόν είναι να καταργήσουμε αυτήν την εξουσία,και να ανοίξουμε τον δρόμο προς την άμεση δημοκρατία,προς την αυτοοργάνωση,την αυτοδιαχείρηση και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.Πιστεύουμε πως συλλογικά,μέσα απο τοπικές συνελεύσεις,της επιμέρους ''κοινότητας'' μπορούν να λαμβάνονται οι αποφάσεις απο τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους,απο όλον τον κόσμο.Μέχρι και σε μεγαλύτερου εύρους συνελεύσεις για ευρύτερα θέματα.
Πάντα αντιιεραρχικά,αμεσοδημοκρατικά,με συλλογικές διαδικασίες,αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα.
Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας,να αποφασίζουμε εμείς για εμάς... Τόσο παράλογο είναι?

ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΗ
Έθνος ή πατρίδα είναι πλέον ένα τέχνασμα των εξουσιαστών μας για να διαχωρίσουν,να αποπροσανατολίσουν και να μπερδέψουν τους εκμεταλλευόμενους.
Αρχικά βέβαια γεννήθηκε απο την εξουσιαστική αντίληψη και πρακτική της ιδιοκτισίας  καποιων ανθρώπων να πούνε αυτό είναι δικό μου,και απο τον άρρωστο ιμπεριαλισμό που γεννάει κάθε εξουσιαστική αντίληψη.Δηλαδή ΙΔΙΟΚΤΙΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ, οι δυο ''μάνες'' όλων των δεινών: Πολέμοι,θανάτοι,όπλα,στρατός,ρατσισμός κτλ
Αυτό όμως που σήμερα  θέλουν να πετύχουν είναι να νιώσουμε αφενός μια ανούσια εθνική ενότητα  με τα αφεντικά,την εξούσια και τους εκμεταλλευτές της ''δικης μας'' πατρίδας,επειδή έχουμε κάτι κοινό : Είμαστε Έλληνες! και αφετέρου να διαχωριστούμε και να αποκοπούμε απο τους υπολοιπους καταπιεσμένους,να στραφούμε ο ένας εναντίον του άλλου επειδή : Είναι ξένοι!
Θέλουν δηλαδή να καταστρέψουν την ταξική συνείδηση και να την αντικαταστήσουν με μια τεχνητή,την εθνική!
Κάθε χώρα δεν είναι τίποτα περισσότερο απο ένα μέρος της Γης περιφραγμένο με ''πασάλους'' και με μία διαφορετική σημαία(τιποτα περισσότερο απο ένα πανί) που γεννάει τον εθνικισμό και τα ρατσιστικά μίση.
Η Γη ανήκει σε όλους και δόθηκε προς όλους,λοιπόν δεν υπάρχει ιδιοκτησία,δεν υπάρχει λαθραίος,δεν υπάρχει παράνομος άνθρωπος.
Αυτά για την πατρίδα οπως την εννοούν σήμερα.Γιατί εμείς αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τον όρο πατρίδα.Ολοι μας έχουμε αδυναμία στον τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε,όλοι μας έχουμε αναμνήσεις απο τα παιδικά χρόνια στον λατρεμένο μας τόπο και πολλοί απο εμάς ίσως κλαίμε σε μια μακρινή χώρα όπου η ζωή μας έφερε μετανάστες! Σεβομαστε τον αγνό,υγιή πατριωτισμό,αλλά μισούμε τον πατριωτισμό που θέλουν να μας επιβάλλουν.Αυτόν δηλαδή που προαναφέραμε.
Βέβαια όπως είχε πεί και ο Μπακούνιν και μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους : <<
Η πατρίδα αντιπροσωπέυει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων,κοινοτήτων, περιοχών, να ζούν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρούν κατα τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.

Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.
Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Έιμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα>>

και συνεχίζουμε με λίγα λόγια του ακόμα :

 <<Το κράτος δεν ειναι πατρίδα.

Έιναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, νομικός μύθος της πατρίδας.
Οι προλετάριοι εχουν πατρίδα.
Οι λαικές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους.
Αυτή ειναι μια φυσική, αληθινή αγάπη.
Ο πατριωτισμός του λαού δεν ειναι ιδέα, αλλα γεγονός.
Ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του κράτους ειναι η εκφυλισμένη, μέσω απατηλής 
αφαιρέσεως έκφραση αυτής της αγάπης, προς όφελος της εκμεταλεύτριας μειοψηφίας..
Η ευημερία του Κράτους είναι αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού>>

΄Ετσι λοιπόν δεχόμαστε την αυτονομία κάθε πατρίδας και το ιερό δικαίωμα της αγάπης προς αυτήν αλλα παντα βρισκόμαστε αλληλέγγυοι προς όλες τις πατρίδες και εκείνες σε εμάς(πατρίδες,όχι κράτοι),θεωρούμε ισους οι μεν τους δε,και ενωμένους!

Έιμαστε ενωμένοι με όλους τους λαούς όλων των χωρών αλλά απέναντι σε όλες τις εξουσίες όλων των χωρών.
Έχουμε ταξική συνειδηση και όχι εθνική.Θεωρώ αδερφό μου τον εξεγερμένο,εργάτη στην Αλβανία όπως και στην Ελλάδα και εχθρό μου τον Έλληνα εφοπλιστή-αφεντικό-εξουσιαστή ή φασίστα όπως και τον αντιστοιχο Αλβανό.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ,ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Συνεπώς
 αν επικολλήσουμε εδώ και το προηγούμενο μας κείμενο(διαβαστε το κανοντας κλικ εδώ: Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ-ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ-Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ) συμπαιρένουμε:
αγωνιζόμαστε για:
-Κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στη γη, τις πρώτες ύλες και τα μέσα εργασίας: κανένας δεν θα εξασφαλίζει τα μέσα επιβίωσης εκμεταλλευόμενος την εργασία των άλλων και όλοι, έχοντας εξασφαλίσει τα μέσα να παράγουν και να ζουν. Θα είναι αληθινά ανεξάρτητοι και σε θέση να συνενώνονται ελεύθερα για το κοινό συμφέρον τους και σύμφωνα με τις απόλυτα προσωπικές συμπάθειές τους.
-Κατάργηση της κυβέρνησης και κάθε εξουσίας, που φτιάχνει τους νόμους και τους επιβάλλει στους άλλους: επομένως κατάργηση των μοναρχιών, των δημοκρατιών, των κοινοβουλίων, των στρατών, των αστυνομιών, των δικαστικών εξουσιών και κάθε θεσμού που κατέχει τα μέσα καταναγκασμού.
-Οργάνωση της κοινωνικής ζωής με βάση τις ελεύθερες ενώσεις και ομοσπονδίες των παραγωγών και των καταναλωτών, οι οποίες δημιουργούνται και τροποποιούνται σύμφωνα με τις επιθυμίες των μελών τους, βασίζονται στη γνώση και στην εμπειρία και είναι απαλλαγμένες από κάθε καταναγκασμό που δεν απορρέει απ’ τις φυσικές ανάγκες στις οποίες όλοι εκούσια υποτάσσονται εφόσον αποδέχονται τον αναπόφευκτο χαρακτήρα τους.
-Πόλεμος ενάντια στον εθνικισμό. Κατάργηση των συνόρων, συναδέλφωση όλων των λαών.
θέλουμε, να καταργήσουμε εντελώς την κυριαρχία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Θέλουμε τους ανθρώπους ενωμένους και συναδελφωμένους με μια απόλυτα συνειδητή αλληλεγγύη, να συνεργάζονται εκούσια για την ευημερία όλων. Θέλουμε να έχει η κοινωνία  ως βασικό σκοπό την παροχή σε όλους των μέσων για την πραγμάτωση όσων γίνεται μεγαλύτερης ευημερίας, όσο γίνεται μεγαλύτερης ηθικής και πνευματικής ανάπτυξης.  Θέλουμε ψωμί, ελευθερία, έρωτα και γνώση για όλους.
Και για να πραγματοποιήσουμε αυτούς τους σημαντικούς σκοπούς, είναι αναγκαίο κατά τη γνώμη μας να τεθούν τα μέσα παραγωγής στη διάθεση όλων ‘ κανένας άνθρωπος (και καμιά ομάδα ανθρώπων) να μην είναι σε θέση να εξαναγκάζει τους άλλους να υπακούουν στη θέληση του και να μην ασκεί καμιά επιρροή πέρα από εκείνη που βασίζεται στη λογική και στη δύναμη του παραδείγματος. Επομένως, απαλλοτρίωση των κατόχων της γης και του κεφαλαίου προς όφελος όλων και κατάργηση των κυβερνήσεων.   Και όσο θα περιμένουμε την ημέρα που θα καταστεί εφικτή η πραγμάτωση αυτού του σκοπού : προπαγάνδιση των ιδεών μας. Οργάνωση των λαϊκών δυνάμεων.  Αδιάκοπος αγώνας, βίαιος ή μη βίαιος ανάλογα με τις συνθήκες, ενάντια στην κυβέρνηση και ενάντια στην τάξη των αφεντικών για να κατακτήσουμε όσο γίνεται περισσότερη ελευθερία και ευημερία για όλους.