του xose tarrio gonzalles
<<...έρχοταν στιγμές που η σιωπή,μια βάναυση,απελπιστική σιωπή κυρίευε την πτέρυγα,δημιουργούσε μια καταθλιπτική ατμόσφαιρα που ερχόταν να μας θυμίσει αυτό που ήταν δύσκολο να ξεχάσουμε: ήμασταν θαμμένοι ζωντανοί σε τσιμεντένιους τάφους.
Σου ερχόταν τότε να τα σπάσεις όλα και να ουρλιάξεις.Να ουρλιάξεις για να μάθει όλος ο κόσμος οτι παρόλα αυτά μέναμε ζωντανοί,έμενε άθικτο το κουράγιο μας και συνεχίζαμε να παλεύουμε>>.
<<...έρχοταν στιγμές που η σιωπή,μια βάναυση,απελπιστική σιωπή κυρίευε την πτέρυγα,δημιουργούσε μια καταθλιπτική ατμόσφαιρα που ερχόταν να μας θυμίσει αυτό που ήταν δύσκολο να ξεχάσουμε: ήμασταν θαμμένοι ζωντανοί σε τσιμεντένιους τάφους.
Σου ερχόταν τότε να τα σπάσεις όλα και να ουρλιάξεις.Να ουρλιάξεις για να μάθει όλος ο κόσμος οτι παρόλα αυτά μέναμε ζωντανοί,έμενε άθικτο το κουράγιο μας και συνεχίζαμε να παλεύουμε>>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου