Στα μαχαίρια,με το υπάρχον,τους υπερασπιστές και τους ψευδείς επικριτές του...
Είναι αναγκαίο να έρθουμε στα μαχαίρια με όλα αυτά.
Καθένας απο εμάς μπορεί να πάψει να κλωθογυρίζει στη σκλαβιά των όσων δεν γνωρίζει και αρνούμενος το δόλωμα των άδειων λέξεων,να έρθει στα μαχαίρια με τη ζωή.
Και επειδή ακόμα και οι κοιμισμένοι συνεργούν σε οσα γίνονται στον κόσμο,ήρθε η ώρα να ακονίσουμε τα μαχαίρια...

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Και για τους δυό - Ιστορία εργατικών διεκδικήσεων που βάφτηκαν στο αίμα

Απεργίες πνιγμένες στο αίμα-Εργατοώρες βαμμένες με αίμα

Το 1820 στη Νέα Αγγλία: η πρώτη αποκλειστικά γυναικεία απεργία στις βιοτεχνίες ενδυμάτων για μείωση του ωραρίου (από 14 σε 10 ώρες), καλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Το 1834 και το 1836: δύο μεγάλες απεργίες των εργατριών στη βαμβακοβιομηχανία τηςLowell στη Μασαχουσέτη, με ίδια αιτήματα, αποτέλεσμα των οποίων ήταν μετά από κάποια χρόνια (1844) η ίδρυση του πρώτου γυναικείου σωματείου.
Στις 8 Μάρτη 1912, 23.000 εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης απεργούν και ζητούν 10ωρο, καλύτερες συνθήκες, ίσο μισθό με τους άντρες, κατάργηση της παιδικής εργασίας και δικαίωμα ψήφου. Το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» κατακλύζει τους δρόμους της Νέας Υόρκης και η αστυνομία γράφει –ξανά- ένα άσχημο τέλος.

Στις 8 Μάρτη 1914 στη Γερμανία διαδηλώνουν χιλιάδες γυναίκες, διεκδικώντας δικαίωμα ψήφου, το οποίο κατακτούν ύστερα από 4 χρόνια.

Στις 8 Μάρτη 1917 (23 Φλεβάρη με το παλιό ημερολόγιο) η απεργία γυναικών στον τομέα κλωστοϋφαντουργίας στη Ρωσία συνοδεύεται με μια τεράστια διαδήλωση στην  Πετρούπολη μια από τις πρώτες της ρώσικης επανάστασης.

Στις 8 Μάρτη 1945 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης γυναικών στο Ράβενσμπρουκ οι κρατούμενες γιορτάζουν τη μέρα της γυναίκας.
Στις 25 Μάρτη του 1911 ξέσπασε φωτιά στο εργοστάσιο της Triangle West.Εκεί σε πολυόροφο κτίριο στεγάζοταν μια απο τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις παραγωγής ειδών γυναικείου ρουχισμού της Νέας Υόρκης.Οι ιδιοκτήτες της θησαύριζαν απο την στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων,κυρίως μεταναστών,ακόμη και κοριτσιών 13-14 ετών.
Όταν ξέσπασε η φωτιά στον όγδοο όροφο του κτιρίου,οι εργάτριες ήταν κλειδωμένες μέσα στο εργοστάσιο.
Αυτή την τακτική ακολουθούσαν πάγια τα αφεντικά ώστε να εμποδίζεται η είσοδος μελών του σωματείου αλλά και η έξοδος των εργατριών κατα τη διάρκεια της δουλειάς.
Η φωτιά εξαπλώθηκε αστραπιαία καθώς τα πάντα στον χώρο ήταν εύφλεκτα και δεκάδες γυναίκες εγκλωβίστηκαν πίσω απο τις κλειδωμένες πόρτες.Πολλές απο αυτές μη έχοντας άλλη επιλογή αρχισαν να πηδούν η μια μετά τη άλλη στο κενό.
Μετά το σβήσιμο της πυρκαγιάς 146 εργαζόμενες ήταν νεκρές.
Στις 8 Μάρτη του 1857,οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις.
Ζητούν καλύτερες συνθήκες δουλειάς και μείωση ωρών εργασίας.Στους εργοδότες και στην κυβέρνηση δεν έμενε άλλος δρόμος απο το να χρησιμοποιήσουν την αστυνομία.
Οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχτηκαν με μανία πάνω στις εργάτριες και οι διαδηλώσεις βάφτηκαν στον αίμα.
Η καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως παγκόσμια ημέρα των γυναικών, δεν ξεκίνησε δηλαδη ως παραχώρηση, αλλά έχει τις ρίζες της βαθιά στην ιστορία του  εργατικού κινήματος και του αγώνα των εργατριών…




Πρωτομαγιά: Τα γεγονότα της εργατικής Πρωτομαγιάς, οι συγκρούσεις στο Σικάγο του 1886, το μακελειό στην πλατεία Χέιμαρκετ και η δολοφονία δεκάδων εργατών και αναρχικών από τους βιομήχανους και τους λακέδες τους, ξεκίνησαν από το αίτημα για 8ωρη εργασία.
Την εποχή εκείνη, μία εποχή ταχύτατης βιομηχανικής ανάπτυξης, οι αμερικάνοι εργάτες δούλευαν εξαντλητικά ωράρια (από 72 εώς και 90 ώρες τη βδομάδα) για εξαθλιωτικούς μισθούς, ζούσαν σε πολύ φτωχά μικρά δωμάτια, με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και άθλια ποιότητα νερού και τροφής, και με την ανεργία να παραμονεύει και να αυξάνεται συνεχώς. Το 1884 οι πιο  μαχητικοί συνδικαλιστές του Σικάγο, αφού εγκατέλειψαν μαζικά τα καθιερωμένα συνδικάτα, ίδρυσαν το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο, άμεσα συσχετιζόμενο με την αμερικάνικη αναρχική οργάνωση Διεθνής Ένωση Εργαζομένων ή αλλιώς τη Μαύρη Διεθνή (που είχε ιδρυθεί από το προηγούμενο έτος). Μέχρι το 1886, όπου το αίτημα για 8ωρη εργασία είχε διαδοθεί πλατιά στο αμερικάνικο εργατικό κίνημα και προετοιμάζονταν μαζική απεργία, στο Σικάγο η Μαύρη Διεθνής και το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο είναι οι πιο δραστήριες οργανώσεις και συμβαλλουν αποφασιστικά στην πρετοιμασία της. Υιοθέτησαν το αίτημα για 8ωρη εργασία, θεωρώντας το ως ένα μερικό αίτημα στο πλαίσιο της συνολικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, επιμένοντας στο ότι έπρεπε  να κατακτηθεί ‘από τα κάτω’, από τους ίδιους τους εργάτες, χωρίς τη διαμεσολάβηση των κομμάτων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Η απεργία για το 8ωρο ξεκίνησε στο Σικάγο το Σάββατο της 1ης Μαϊου του 1886 με τη μαζική συμμετοχή χιλιάδων εργατών, παραλύοντας τον παραγωγικό ιστό της πόλης. Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν και οι απεργοί σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αστυνομία και οι εργοστασιάρχες, αντιμέτωποι με μία τόσο πλατιά σε έκταση απεργία, και τρομαγμένοι από την μαζικότητά της, επιστρατευσαν από ιδιωτικούς αστυνομικούς και απεργοσπάστες, μέχρι και ένοπλους μπράβους βιομηχάνων και ομοσπονδιακά στρατεύματα για την καταστολή των απεργών. Οι πρώτες συγκρούσεις ξεκίνησαν την Δευτέρα, στις 3 Μαϊου, όταν απεργοί ξυλεργάτες δέχθηκαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας, κοντά σε εργοστάσιο ξυλείας, την ώρα που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τους απεργοσπάστες. Οι μπάτσοι επιτέθηκαν πυροβολώντας αδιάκριτα τους απεργούς, δολοφονώντας 6 εργάτες και τραυματίζοντας πολλούς άλλους.
Οι αναρχικοί, αγανακτισμένοι και εξοργισμένοι από την επίθεση της αστυνομίας, κάλεσαν σε συγκέντρωση το απόγευμα της 4ης Μαϊου στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο. Ήδη από το πρωϊ εκείνης της μέρας είχαν ξεκινήσει συγκρούσεις ανάμεσα σε χιλιάδες απεργούς και την αστυνομία.Οι ταραχές έπαψαν το απόγευμα, την ώρα της προγραμματισμένης συγκέντρωσης, η οποία είχε αποφασιστεί από τους αναρχικούς να έχει ειρηνικό χαρακτήρα. Μετά από αρκετές ώρες, όταν αποχωρούσε ο κόσμος, η πλατεία περικυκλώθηκε από αστυνομικούς και σώματα στρατού, που κινούνταν απειλητικά προς το πλήθος. Την ώρα που δίνονταν η διαταγή στην αστυνομία να επιτεθεί, εξερράγη μέσα στις γραμμές των αστυνομικών μία βόμβα (που τοποθέτησε άγνωστος, μέχρι και σήμερα, βομβιστής) τραυματίζοντας 66 μπάτσους, και προκαλώντας το θάνατο σε 7 από αυτούς. Ακολούθησε μακελειό, καθώς οι μπάτσοι μανιασμένοι άρχισαν να πυροβολούν ανεξέλεγκτα το συγκεντρωμένο πλήθος, δολοφονώντας δεκάδες εργάτες και τραυματίζοντας εκατοντάδες.
Τις επόμενες μέρες, οι καθεστωτικές εφημερίδες χωρίς να χάσουν χρόνο έσπευσαν να στοχοποιήσουν το αναρχικό και το εργατικό κίνημα. Καλλιεργήθηκε ένα κλίμα συκοφαντίας, τρομοϋστερίας και πανικού από τους συντηρητικούς, οι οποίοι υποδείκνυαν γνωστούς αναρχικούς ως τους υποτιθέμενους πιθανούς βομβιστές, ενώ αριστερές οργανώσεις έκαναν λόγο για προβοκάτορες…
Ανάμεσα στις πολλαπλές εφόδους σε σπίτια και και τις συλλήψεις που ακολούθησαν, οι αναρχικοί Άλμπερτ Πάρσονς, Αύγουστος Σπάις, Μάικλ Σουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Τζώρτζ Ένγκελ, Άντολφ Φίσερ, Όσκαρ Νήμπ και Λούις Λινγκ, από τους πιο μαχητικούς αναρχικούς του Σικάγο, κατηγορήθηκαν ως ηθικοί αυτουργοί του βομβισμού και δικάστηκαν για τις ιδέες τους. Οι Πάρσονς, Σπάις, Ένγκελ και Φίσερ απαγχονίστηκαν στις 17 Νοεμβρίου του 1887, την Μαύρη Παρασκευή. Οι Φήλντεν και Σουώμπ καταδικάστηκαν σε ισόβια, ενώ ο Λινγκ, μόλις 21 ετών, και αρνούμενος κάθε συνδιαλλαγή και διαπραγμάτευση με το κράτος και τους δικαστές, αυτοκτόνησε στο κελί του, καπνίζοντας τσιγάρο με δυναμίτη. Τη νεκρική πομπή των αναρχικών αγωνιστών ακολούθησαν 200.000 άνθρωποι ως το νεκροταφείο Βόλτχαϊμ, που θάφτηκαν. Τα επόμενα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα) διοργανώνονταν κάθε 1η Μάη συγκεντρώσεις στην μνήμη των Μαρτύρων του Σικάγο, όπως ονομάστηκαν οι απαγχονισμένοι αναρχικοί αγωνιστές. Το 8ωρο είχε πλέον κατακτηθεί.



Πολλοί είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν την σημασία που έχει ο αγώνας,η διεκδίκηση και η αντίσταση.Πολλοί θα σου πουν:''τι καταφέρνουν και αυτοί που αγωνίζονται?'' ''Τι νόημα έχει να κάνω απεργία?Τόσες έκαναν δεν άλλαξε το συστημα και ο μισθος μου είναι 400 ευρώ.''
Πρώτα απ'ολα δεν έκαναν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά στην ιστορία,να δουνε πόσα απο τα προνόμια που απολαμβάνουν σήμερα είναι καρπός διεκδικήσεων και είναι βαμμένα με αίμα χιλιάδων αγωνιστών.
Δεν έκατσε ποτε να σκεφτεί οτι αν κάποτε δεν είχαν απεργήσει,δεν είχαν βγει στο δρόμο χιλιάδες αγωνιστές και δεν είχαν δώσει ακομα και τη ζωή τους,οτι αυτός τώρα δεν θα δούλευε 8ωρο,θα ήταν κανονικός σκλάβος(οχι πως τώρα δεν είναι),δεν θα είχε ανθρώπινα δικαιώματα.
Ισως να μην είχε πέσει καμμια χούντα και θα ζουσε σε δικτατορία,ίσως το παιδί του να ήταν νεκρό απο σφαίρα αστυνομικού,αφου ο δολοφόνος μπάτσος σκότωσε κι άλλο προηγουμένως και κανένας δεν εξεγέρθηκε κι έτσι συνέχισε, ίσως να ζουσε υπο ναζιστική κατοχή,ίσως,ίσως,ίσως....
Δεν έχουν σκεφτεί οτι απολαμβάνουν καποια πράγματα , που άλλοι κατέκτησαν και που ίσως τότε αυτοί που τα απολμβάνουν να ήταν και πάλι το ίδιο αδιάφοροι σε σχέση με τον αγώνα και να άφηναν τους άλλους να αγωνιστούν γι΄άυτούς.
Οσο βλέπεις την ιστορία  τόσο σιχαινεσαι τον ''απλό ΄Ελληνα πολίτη'',τον αδιάφορο,τον ατομιστή,τον παρτάκια,αυτόν που η έγνοια του είναι τι εξάτμιση θα βάλει στο αυτοκίνητο,πως θα καβατζώσει μια δουλειά με βίσμα,πως θα υπεκφύγει των ευθυνών του,πως θα βάλει μέσον ακόμα και για ΄΄να  γαμήσει΄΄,πως θα γίνει οσο πιο βρωμερό σκουλίκι μπορεί και μετά να λεει και εξυπνάδες και να κάνει και κριτική στον αγώνα των άλλων...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου