finishες

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Ο Πολυνίκης, ο Ετεοκλής, η Αντιγόνη και η Ισμήνη είναι αδέρφια. Ο Ετεοκλής με τον Πολυνίκη κέρδιζαν την ζωή τους κλέβοντας χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ο Κρέοντας είναι θείος τους και διευθυντής της Ασφάλειας. Όταν κάποια στιγμή μαθαίνει για την δράση τους τούς κάνει μια δελεαστική πρόταση. Ή σταματάν τις ληστείες και ξεκινούν το εμπόριο κόκας υπό τις διαταγές του αλλά και την κάλυψη του ή τους συλλαμβάνει με την πρώτη ευκαιρία. Ο Πολυνίκης αρνείται την πρόταση ενώ ο Ετεοκλής δέχεται. Και όχι μόνο δέχεται άλλα προκειμένου να επισφραγίσει την συμφωνία βοηθάει τον Κρέοντα να συλλέξει τα στοιχεία εκείνα που θα οδηγήσουν τον αδερφό του Πολυνίκη στην φυλακή για τρία χρόνια. Ως αντάλλαγμα φυσικά κερδίζει την ασυλία του.

Η Αντιγόνη και η Ισμήνη είναι οι μεγαλύτερες τους αδελφές. Είναι και οι δυο τους δημοσιογράφοι στο αστυνομικό ρεπορτάζ. Η Αντιγόνη σε ανεξάρτητη, δικιά της, μαχητική σελίδα στο διαδίκτυο ενώ η Ισμήνη σε έντυπο ταμπλόιντ.      

ΠΛΑΝΟ Α 

Η Αντιγόνη. Η Αντιγόνη είναι περίπου σαράντα. Απεριποίητη με μακριά μονοκόμματα μαλλιά. Φοράει τις πιτζάμες της και μια ζακέτα από πάνω. Τα γυαλιά της αντί για τους φακούς της. Η Αντιγόνη είναι εμφανισιακά η εντύπωση του Life Style για τις αριστερές. Η Αντιγόνη δεν είναι αριστερή αλλά σίγουρα αριστερών αντιλήψεων. Κάθεται ελαφρώς σκεβρωμένη από το κρύο. Είναι Νοέμβρης και έχει βάλει τα πρώτα κρύα. Τσιγκουνεύεται το πετρέλαιο. Παριστάνει πως ακόμα δεν είναι απαραίτητο. Πως θα φτιάξει πάλι ο καιρός. Υπομονή.

Κάθεται στον φθαρμένο καναπέ. Φθαρμένος όχι επειδή είναι παλιός. Ο καναπές είναι μόλις δεκαετίας. Όμως οι πολυεθνικές έχουν ρίξει την ποιότητα των εμπορευμάτων. Μια επιλογή που δικαιολογήθηκε κάποτε ως αναγκαία προκειμένου να δοθεί  στον καταναλωτή η ευκαιρία να ακολουθήσει την μόδα. Όχι απαραίτητα επειδή του αρέσει η μόδα αλλά επειδή τα εμπορεύματα είναι τόσο κακής ποιότητας που χρειάζεται κάθε χρόνο να αλλάζει γκαρνταρόμπα και κάθε δεκαετία σαλόνι. Είναι μια ευκαιρία στον καθένα να είναι άξιος πολίτης. Άξιος καταναλωτής. Η έννοια της ιδιότητας του πολίτη με την έννοια της ιδιότητας του καταναλωτή ταυτίζονται. Όχι με την τυπική έννοια. Όχι με την έννοια των τυπικών πολιτικών δικαιωμάτων. Ούτως ή άλλως ποιος νοιάζεται για το δικαίωμα του εκλέγειν όταν είναι αποκλεισμένος από το δικαίωμα του εκλέγεσθαι; Ούτως ή άλλως ποιος νοιάζεται για το δικαίωμα του εκλέγειν όταν υπάρχει ο περιορισμός της ISO τυποποίησης ακόμα και στην πολιτική; Και γιατί να νοιάζεται κανείς για την πολιτική όταν αυτή έχει εκπέσει σε managment; Πολίτης είναι ο καταναλωτής. Το προνόμιο της ιδιότητας του πολίτη αποκτάει μοντέρνα χαρακτηριστικά. Νεοφιλελεύθερα. Είναι ο καταναλωτής. Οι καταναλωτές της μεσαίας τάξης περιορίζονται. Η μεσαία τάξη συρρικνώνεται. Η μεσαία τάξη εκπίπτει από την ιδιότητα του πολίτη. Η μεσαία τάξη οργανώνει τα νεοχαρτιστικά της κινήματα. Ζητάει δουλεία και κατανάλωση. Δεν λέει να γαμηθούν οι πολίτες. Να γαμηθούν και τα προνόμια του πολίτη. Λέει ότι τα θέλει πίσω.

Ο καναπές της Αντιγόνης είναι φθαρμένος παρότι δεκαετίας. Η Αντιγόνη κάθεται στον καναπέ της ρουφώντας τσάι στο ψυχρό σαλόνι της φορώντας τις πιτζάμες της και την ζακέτα της. Μιλάει με τον αδελφό της. Μιλάει με τον Πολυνίκη. Η Αντιγόνη είναι χαρούμενη, προβληματισμένη και τρομαγμένη. Διαδοχικά και ανακατεμένα. Η Αντιγόνη μιλάει με τον αδελφό της τον Πολυνίκη.    

"Μην το κάνεις αυτό! Αφού δεν θέλεις να μιλίσεται. Τι να πείτε; Αφού αυτό που θέλεις είναι να τον σκοτώσεις. Είναι κι εμένα αδελφός μου. Και δεν με νοιάζει αν τον σκοτώσεις. Τον σιχαίνομαι. Κι ας έχουμε το ίδιο αίμα. Αυτό είναι που κάνει το μίσος μου μεγαλύτερο. Το ότι το ίδιο με έμενα αίμα κυλάει σε αυτές τις μολυσμένες φλέβες. Τον μισώ όχι μόνο επειδή έκανε σε εσένα ότι έκανε. Θα τον μισούσα αν το έκανε στον οποιονδήποτε. Όμως θα πας πάλι φυλακή. Μόλις εχθές βγήκες. Δεν πιστεύω ότι αξίζει. Και αυτήν την φορά θα είναι για πάντα. Ξέρω πως θέλεις να εκδικηθείς. Ξέρω πως θέλεις να κάνεις την ψυχή σου να ηρεμήσει. Όμως μπορείς και να τον συγχωρέσεις. Έτσι μόνο θα ηρεμήσει πραγματικά η ψυχή σου. Ξέρω πως η προδοσία είναι σαν κοτρόνι που κάθεται στον σβέρκο. Αλλά μην φας την ζωή σου στην φυλακή. Θα βρεις άλλον τρόπο. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Η ζωή είναι μεγάλη. Ο καιρός γυρνάει όπως την άνοιξη. Μη το κάνεις. Υποσχέσου."

" Άκου. Για μένα η ζωή μετράει πια διαφορετικά. Ο χρόνος μετράει αλλιώς. Όσο υπάρχει αυτό μέσα μου ο χρόνος είναι σταματημένος. Πριν τρία χρόνια ο χρόνος σταμάτησε για μένα. Τώρα θέλω να τον ξαναβάλω μπροστά. Δεν ξέρω αν πραγματικά θέλω να τον σκοτώσω ή να τον συγχωρήσω. Δεν με νοιάζει αν η οργή μου θα εκτονωθεί ή θα σβήσει. Θέλω μόνο να φύγει από πάνω μου. Θέλω μόνο να φύγει από μέσα μου. Ακόμα δεν έχει περάσει βράδυ που να κοιμηθώ ήσυχος. Ακόμα τον βλέπω στον ύπνο μου να μετανιώνει. Και ας μην επανορθώνει. Μου φτάνει πια να μετανοιώσει. Όμως ούτε αυτό θα γίνει και μένει η προδοσία σαν αρρώστια μέσα μου. Θέλω να την βγάλω σαν απόστημα. Να την καυτηριάσω. Το μίσος μου κάνει κακό. Δεν μου μένει πια παρά να συγχωρήσω μια και καλή. Δεν θα κρατάω κακία σε έναν νεκρό παρά μόνο επειδή με έκανε φονιά. Μου λες πως δεν αξίζει μια ζωή στην φυλακή. Και τι αξίζει να κάνεις για μια ζωή; Μήπως να ζεις μια ζωή προδομένη; Αξίζει μια ζωή στην φυλακή μόνο για να χορέψεις τις βεργούλες μέχρι το τέλος. Αξίζει μια ζωή στην φυλακή μόνο για να μην καταφέρεις από την συγκίνηση να ολοκληρώσεις την απαγγελία των Πατέρων. Αξίζει μια ζωή στην φυλακή για να τιμήσεις τον γκρεμισμένο σου κόσμο. Τώρα που δεν έχω κουράγιο να τον ξαναχτίσω μου έμεινε μόνο η δυνατότητα να τον τιμήσω."

ΠΛΑΝΟ Β

Διαμέρισμα σύγχρονης πολυκατοικίας. Μικρό και πληθωρικό. Δυο αποχρώσεις απόσταση από πολυτελές. Γεμάτο μπιμπελό και γυναικεία γκάτζετς. Αυτό που το lifestyle σπρώχνει στα θύματα του ως γυναικεία γκάτζετς. Γεμάτο ροζ άχρηστα αντικείμενα. Το ροζ είναι το δεύτερο σε συχνότητα χρώμα σε αυτό το διαμέρισμα ωστόσο κυριαρχεί. Είναι το διαμέρισμα της Ισμήνης. Μιλάει με τον Ετεοκλή. Ο Ετεοκλής την ρωτάει.

"Εχθές αποφυλακίστηκε ο Πολυνίκης. Θα τον δεις;"

"Εχθές; Όχι. Δεν θα τον δω. Τι κι αν είναι αδελφός μου. Είναι ένας εγκληματίας. Δεν χρειάζομαι την ρετσινιά του."

"Και γω εγκληματίας είμαι."

"Εσύ προσπαθείς να ξεμπλέξεις. Εσύ τουλάχιστον βοηθάς την αστυνομία. Εσύ βοηθάς τον Κρέοντα."

"Τόσο πολύ αγαπάς την νομιμότητα;"

"Αλλιώς θα γίνουμε ζούγκλα! Δεν μπορείς να κλέβεις την περιουσία του άλλου!"

"Τράπεζες έκλεβε! Αυτοι το ξεκίνησαν πρώτοι!"

"Δεν είναι δικιά σου δουλειά να κρίνεις. Δεν είναι δικιά του δουλειά να κρίνει! Υπάρχει η Δικαιοσύνη."

"Η Δικαιοσύνη είναι η αντίληψη που έχει το Κεφάλαιο για το δίκαιο. Δίκαιο για το Κεφάλαιο είναι ότι ομολογεί τα συμφέροντα του".

"Ο καθένας προσπαθεί για την προκοπή του. Που το κακό να υπερασπίζεσαι τα συμφέροντά σου. Με σκληρή δουλειά έχουν καταφέρει όλα αυτά".

"Με σκληρή δουλειά! Κατακλέβοντας τον κόσμο; Η δουλειά μου είναι πιο τίμια".

"Είσαι ένας έμπορος ναρκωτικών! Πως τολμάς να συγκρίνεις τον εαυτό σου; Δεν ανάγκασε κανέναν η τράπεζα να πάρει δάνειο!"

"Ούτε ναρκωτικά ανάγκασε κανείς κανέναν να πάρει. Και ενώ από μικρά μαθαίνουμε πως τα ναρκωτικά βλάπτουν, από την ίδια ηλικία μαθαίνουμε πόσο φυσιολογικό είναι να παίρνουμε δάνεια!"

"Εμπορεύεσαι τον θάνατο!"

"Εμπορεύονται την απάτη και την δυστυχία!"

"Πουλάς δηλητηριώδεις ουσίες!"

"Ότι κάνει και ο μανάβης στην αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Εγώ όμως δεν τα πουλάω για τροφή! Ότι και ο φαρμακοποιός σου! Εγώ όμως δεν κρύβω τις παρενέργειες!"

"Μην τα ισοπεδώνεις όλα!"

"Ισοπεδωμένα είναι!"

ΠΛΑΝΟ Γ

Μεσοαστική πολυκατοικία. Βράδυ. Κλειστά φώτα σε όλα τα παράθυρα. Ένα φως στον τρίτο όροφο ανοίγει. Πιθανόν στο σαλόνι. Δυο σκιές. Δυο αντρικές φιγούρες.

"Ήρθες τελικά. Δεν είχες καν την υπομονή να με αιφνιδιάσεις!"

"Δεν ήθελα να σε αιφνιδιάσω".

"Και πως θα με εκδικηθείς;"

"Γιατί να σε εκδικηθώ;"

"Σου είχα πει από την αρχή ότι θα κάνω τα πάντα για να μην πάω φυλακή"

"Και έπρεπε να με δώσεις; Εμένα; Τον σύντροφο σου; Τον αδελφό σου;"

"Ποτέ σου δεν κατάλαβες ότι αυτά είναι δουλειές και όχι παιχνίδια. Σου έδωσα την ευκαιρία. Ο Κρέοντας μας έδωσε την ευκαιρία. Αρνήθηκες! Κι ας μας έπιανε και τους δυο, τι θα κέρδιζες παραπάνω αλήθεια; Δεν ήθελες να συνεργαστείς με μπάτσο. Αφού στα ίδια σκατά με εμάς είναι κι αυτός. Ή μήπως προτιμάς τους μπάτσους αδιάφθορους; Θα μπαίναμε και οι δυο μας φυλακή και έρχεσαι τώρα με ύφος αδικημένου θριαμβευτή να μου πεις τι; Ότι σε πρόδωσα εγώ όταν εσύ επέμενες να κάνεις του κεφαλιού σου;"

"Του κεφαλιού μου! Που δεν θέλησα να ανοίξω δουλειές με τον Κρέοντα; Με μπάτσο! Που δεν θέλησα να αγγίξω την πανούκλα του οργανωμένου εγκλήματος; Και δεν θέλησα να αγγίξω αυτήν την πανούκλα. Αυτόν τον κόσμο. Όχι φυσικά επειδή είναι εγκληματικός. Δεν είναι βρόμικος επειδή είναι εγκληματικός. Είναι βρόμικος επειδή είναι κομμάτι της εξουσίας. Επειδή για να εξασφαλίσεις μια θέση σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο της εξουσίας, πρέπει πρώτα να πουλήσεις ότι έχεις πάνω σου που σε κάνει άνθρωπο. Κι εσύ για να γλυτώσεις την φυλακή βιάστηκες να το πούλησες στις εκπτώσεις. Λες πως δεν κατάλαβα πως αυτά είναι δουλειές κι όχι παιχνίδια. Εγώ ξέρω πως η δουλειά του κάθε ανθρώπου. Ο τρόπος που κερδίζει την ζωή του. Είναι αυτός που τον καθορίζει σαν άνθρωπο. Και γω επέλεξα να μείνω άνθρωπος. Να κερδίζω την ζωή μου ενάντια σε ότι δεν είναι ανθρώπινο και όχι υπερασπιζόμενος το. Το έγκλημα για το Κεφάλαιο είναι ότι ο Διάολος για τον Θεό. Αποδίδεται από τον λαό στην εξουσία και από την εξουσία στον λαό. Αδιαφορώ για το τι τελικά είναι εγκληματικό. Ας είναι. Ας μην είναι. Με νοιάζει να είναι δίκαιο. Να είναι ανθρώπινο. Να κάνει την ραχοκοκαλιά μου να ανατριχιάζει".

Λάμψη πυροβολισμού. Ήχος πυροβολισμού. Λάμψη δεύτερου πυροβολισμού. Ήχος δεύτερου πυροβολισμού.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Κρέοντας στην ανακοίνωση της αστυνομίας για τον αλληλοσκοτωμό των δυο αδελφών αναφέρει τον Πολυνίκη ως αδίστακτο εγκληματία με ψυχολογικά προβλήματα και τον Ετεοκλή ως επιτυχημένο επιχειρηματία που προκαλούσε το μίσος του αδελφού του λόγο της κοινωνικής του ανωτερότητας.

ΠΛΑΝΟ Δ:

Γραφείο εφημερίδας. Όπως το φανταζόμαστε όλοι. Η Ισμήνη μιλάει στην Αντιγόνη.

"Και ο Ετεοκλής είναι αδελφός μου. Ο Πολυνίκης τον σκότωσε. Και είναι τρελός αφού τον σκότωσε. Στο σπίτι του μέσα βρέθηκε. Δεν πήγε για επίσκεψη! Πήγε να τον σκοτώσει. Και είναι πράγματι τρελός για να ζηλέψει την επιτυχία του αδελφού του. Που εκείνος κι ας ξεκίνησε σαν κι αυτόν κατάφερε να κάνει κάτι στην ζωή του και δεν κατέληξε δακτυλοδεικτούμενος με λερωμένο ποινικό μητρώο".

"Λερωμένο μητρώο μα καθαρή συνείδηση. Κι αντί να γράψεις την αλήθεια στην φυλλάδα που δουλεύεις. Αντί να γράψεις πως ο Κρέοντας είναι κοκέμπορας και ο Ετεοκλής ήταν το τσιράκι του. Αντί να γράψεις πως βάλανε τον Πολυνίκη στην φυλακή μόνο για να μην τον έχουνε στα πόδια τους. Θα γράψεις ότι σου πει ο Κρέοντας".

"Άκου Αντιγόνη. Εγώ θα κάνω την δουλειά μου. Και δουλειά μου δεν είναι άλλη από το να κρατάω τις λεπτές ισορροπίες που τόσο έχουν ανάγκη αυτοί στους οποίους χρωστάω την δουλειά μου. Και δεν θα χάσω την δουλειά μου για την τιμή κανενός νεκρού εγκληματία. Κι ας είναι αδελφός μου. Βάλε καλά στο μυαλό σου πως για κανέναν δεν αξίζει να χαλάς την ζωή σου. Πως ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και πως αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και δεν αλλάζει! Γιατί στην φύση όλη κυριαρχεί ο ανταγωνισμός. Γιατί όλα τα πλάσματα στην φύση έτσι επιβιώνουν. Ο Πολυνίκης διάλεξε μόνος του τον δρόμο του. Διάλεξε μόνος του το τέλος του. Διάλεξε μόνος τι θα αφήσει πίσω του. Έχασε. Δεν φταίω εγώ γι αυτό. Εγώ υπακούω στα ένστικτα μου. Και τα ένστικτα μου μού λένε να μην χάσω την δουλειά μου. Να επιβιώσω!".

"Στην φύση κυριαρχεί ο ανταγωνισμός! Κι αυτός είναι ο λόγος για να πουλάς την ψυχή σου;! Σε ανταγωνιστική τιμή! Μπορείς όσο θέλεις να αποδίδεις την αλλοτρίωση σου σε φυσικά ένστικτα αλλά μάθε πως στην φύση όπου υπάρχει ανταγωνισμός είναι περιορισμένος στο ελάχιστο δυνατό ενώ η συνεργασία κυριαρχεί. Ποιος δεν θέλησε να αγκαλιάσει ένα κουτάβι; Αν όχι δεν θα χρειαζόταν η εξουσία να σκαλίσει τις πιο σκοτεινές γωνιές τις ανθρώπινης ψυχής και να αποδομήσει όλα τα ευγενικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου γένους για να πείσει ότι ο ανταγωνισμός είναι η πραγματική μας φύση. Θα μας έβγαινε το ίδιο φυσικά με την αλληλεγγύη. Θα μας δημιουργούσε το ίδιο όμορφα συναισθήματα. Κάνε ότι θέλεις. Καθένας και η ψυχούλα του".  

ΠΛΑΝΟ Ε

Γκρι γραφείο. Ένας χάρτης της Ελλάδας στον έναν τοίχο. Ένα παλιομοδίτικο κάδρο που δείχνει ένα περιπολικό και έναν ένστολο. Μια γκρι μεταλλική ντουλάπα. Είναι το γραφείο του Κρέοντα. Ο Κρέοντας έχει γυρισμένη πλάτη. Απέναντι του κάθεται η Αντιγόνη. Της μιλάει.

"Τα πράγματα έχουν αλλάξει Αντιγόνη. Η ωμή δύναμη είναι η μόνη αυτή που μετράει. Σημασία δεν έχει αν κάποιος παρανομεί. Σημασία έχει ποιος είναι αυτός που παρανομεί. Όπως για την εκκλησία τα πάντα είναι αμαρτία. Ο άνθρωπος είναι από την γέννα του αμαρτωλός. Ότι και να κάνει είναι αμαρτωλός. Έτσι και για την ποινική δικαιοσύνη. Τα πάντα είναι παράνομα. Υπάρχουν τόσοι νόμοι και τόσοι διατάξεις που όσο και να θέλει κανείς να μην παρανομεί είναι αδύνατον να τα καταφέρει. Όμως ο παιδοκτόνος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος αγιοποιήθηκε. Γιατί σημασία δεν έχει για την εκκλησία αν κάποιος είναι αμαρτωλός αλλά ποιος είναι αυτός. Σε τρομάζει που η εξουσία έπαψε να κρατά τα προσχήματα; Που παραβιάζει κατάφορα το κοινωνικό συμβόλαιο; Δεν μπορεί όμως να υπάρξει κοινωνικό συμβόλαιο όταν δεν υπάρχει κοινωνία. Ζούμε σε μια μη κοινωνία. Γιατί λοιπόν η εξουσία να πρέπει να δώσει τα διαπιστευτήρια της. Η εξουσία απλά γαμάει κι εγώ έχω μια θέση μέσα σε αυτήν. Την αξιοποιώ λοιπόν για να συμβάλω στην υστεροφημία του συνεργάτη μου. Και τι; Τι μπορείς να κάνεις; Θα αποκαλύψεις ότι πουλάω ναρκωτικά; Μα αυτός είναι ρόλος μου. Όχι φυσικά να πουλάω ναρκωτικά αλλά να μην χάσω επαφή με το έγκλημα για να μπορώ να το ελέγχω. Είμαι αναγκασμένος να κάνω αυτήν την παράλληλη δουλειά. Πρέπει το έγκλημα και ο κόσμος του όχι απλά να με φοβούνται αλλά να με έχουν ανάγκη. Δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά. Για 'μένα το έγκλημα δεν είναι καλό ή κακό. Είναι απλά ο αντίπαλος μου. Η ουσιαστική διαχείριση του ανήκει στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Εγώ είμαι ένας υπάλληλος. Η μόνη εξουσία που έχω είναι να τιμήσω τον συνεργάτη μου. Να πω ότι ψέμα θέλω και αν όχι να γίνει πιστευτό τουλάχιστον να αναγνωριστεί ως τέτοιο. Και αυτήν την εξουσία που έχω να είσαι σίγουρη πως θα την ασκήσω.

"Άκου Κρέοντα. εικοσιπέντε αιώνες τώρα με πνίγει το δίκιο μου. Επί εικοσιπέντε αιώνες τώρα πρέπει να εκτελεστώ ξανά και ξανά για να δικαιωθώ. Άκου Κρέοντα. Αυτή τη φόρα δεν σε αφήσω να μου κάνεις κακό. Και ξέρω πως δεν θα αλλάξει τίποτα με αυτό. Ξέρω πως είσαι απλά ένας άνθρωπος σε μια θέση. Ξέρω όμως πως για να επιλέξει ένας άνθρωπος να είναι σε αυτήν την θέση πρέπει να είναι κάθαρμα. Και ξέρω επίσης πως αυτή η θέση σου επιτρέπει να γίνεις ακόμα μεγαλύτερο κάθαρμα. Άκου Κρέοντα. Το ξέρω πως έτσι δεν αλλάζει τίποτα. Υπάρχει όμως και μια υπαρξιακή διάσταση που δεν πρέπει να αγνοούμε. Και επιτέλους Κρέοντα. Αυτή την φορά είναι η σειρά σου."

Δυο δευτερόλεπτα σκοτάδι. Λάμψη πυροβολισμού. Ήχος πυροβολισμού. Ξανά φως. Ο Κρέοντας νεκρός.

απο : http://paranoiriko.blogspot.gr 

Για την αθλιότητα της σεξουαλικότητας

Μια κοινωνία βασισμένη  στην συγκεντρωτική εξουσία και τις οικονομικές συναλλαγές φτωχαίνει σε κάθε τομέα της ζωής, ακόμα και στους πιο οικείους. Γίνεται πολύς λόγος για τη γυναικεία απελευθέρωση, την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και τη σεξουαλική απελευθέρωση στους αναρχικούς κύκλους. Και αναλύσεις για την ανδρική κυριαρχία, την πατριαρχία και τον ετερο-σεξισμό δεν είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν, αλλά η πραγματικότητα της σεξουαλικής αθλιότητας φαίνεται να αγνοείται σε μεγάλο βαθμό. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλική έκφραση περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτά που έχουν να κάνουν με τη μονογαμία, τη μη-μονογαμία, τον πολυ-ερωτισμό και άλλα τέτοια θέματα των μηχανισμών των ερωτικών σχέσεων. Ο περιορισμός αυτός είναι από μόνος του, κατά τη γνώμη μου, μια αντανάκλαση της σεξουαλικής μας φτώχειας κι εξαθλίωσης- ας αρκεστούμε στο να μιλάμε για σχεσιακούς μηχανισμούς ώστε να αποφύγουμε το θέμα της ποιότητας αυτών των σχέσεων.

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τη σεξουαλική εξαθλίωση που βιώνουμε σ’ αυτή την κοινωνία. Αν εξετάσουμε τις απαρχές της, φυσικά, οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας και η επιβολή πατριαρχικών κοινωνικών δομών είναι σημαντικοί κι ο ρόλος τους δε μπορεί να αγνοηθεί. Όμως, στην παρούσα φάση, τουλάχιστον εδώ στη λεγόμενη Δύση, η ισχύς αυτών των θεσμών έχει μειωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ωστόσο, η σεξουαλική εξαθλίωση δεν έχει. Αν έχει μεταβληθεί κάπως, τότε έχει γίνει πιο έντονη και απεγνωσμένα αισθητή.

Η ίδια διαδικασία που έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση και τη σταδιακή διάλυση της οικογένειας είναι ό,τι τώρα στηρίζει αυτή τη σεξουαλική αθλιότητα: η διαδικασία της εμπορευματοποίησης. Η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας είναι, φυσικά, τόσο παλιά όσο και η πορνεία (και έτσι σχεδόν τόσο παλιά όσο και ο πολιτισμός), αλλά τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, η διαφήμιση και τα μίντια έχουν εμπορευματοποιήσει την έννοια της σεξουαλικότητας. Διαφημίσεις που μας προσφέρουν χαρισματικά σεξουαλική επιθυμία, αναμένεται να οδηγήσουν σε αυθόρμητο πάθος μέσα από αποσμητικά, οδοντόκρεμες, αρώματα κι αυτοκίνητα. Ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές μας πουλάνε την εικόνα της ευκολίας με την οποία ο καθένας μπορεί να πάρει όμορφους ανθρώπους στο κρεβάτι του. Φυσικά, αν κάποιος είναι όμορφος και χαρισματικός από μόνος του- και έτσι τα αποσμητικά, τα αρώματα, τα γυμναστήρια, οι δίαιτες και τα τζελ για τα μαλλιά πουλάνε. Μας δίδαξαν να επιθυμούμε πλαστικές εικόνες “ομορφιάς” που είναι ανέφικτες γιατί είναι σε μεγάλο βαθμό πλασματικές. Αυτή η δημιουργία του ανέφικτου, των τεχνιτών επιθυμιών, εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου τέλεια, γιατί εγγυώνται μια συνεχή υποσυνείδητη δυσαρέσκεια που κάνει τους ανθρώπους να αγοράζουν διαρκώς σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διευκολύνουν τους πόθους τους.

Η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας έχει οδηγήσει σε ένα είδος «απελευθέρωσης» στο σχήμα των σχέσεων της αγοράς. Δε βλέπουμε μόνο συχνά σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ άγαμων ανθρώπων στη μεγάλη οθόνη, αλλά όλο και περισσότερο η ομοφυλοφιλία, η αμφιφυλοφιλία και οι σεξουαλικές εκκεντρικότητες κερδίζουν κάποιο επίπεδο αποδοχής στην κοινωνία. Φυσικά, κατά τρόπο που να ικανοποιεί τις ανάγκες της αγοράς. Στην πραγματικότητα, αυτές οι πρακτικές μετατρέπονται σε ταυτότητες, στις οποίες συμμορφώνεται ο καθένας λιγότερο ή περισσότερο. Έτσι, αρχίζουν να απαιτούν πολύ περισσότερα από την πρακτική της καθέκαστης σεξουαλικής πράξης. Ένα ολόκληρο “lifestyle” συνδέεται με αυτά, συμπεριλαμβανομένης της συμμόρφωσης, της προβλεψιμότητας, ειδικά μέρη που συχνάζουν, ειδικά προϊόντα που αγοράζουν. Με αυτό τον τρόπο, υποκουλτούρες όπως οι gay, οι λεσβίες, οι bi, τα δερμάτινα, η πειθαρχία, η κυριαρχία και η υποβολή, ο σαδομαζοχισμός (bdsm) λειτουργούν ως αγορές στόχοι έξω από την παραδοσιακή οικογένεια και τα γενεολογικά πλαίσια. Στην πραγματικότητα, η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας τοποθετεί κάθε μορφή σεξουαλικής πρακτικής σε ένα πλαίσιο προϊόντων προς πώληση έναντι κάποιας τιμής. Στη σεξουαλική αγορά, καθένας προσπαθεί να πουλήσει τον εαυτό του στο μεγαλύτερο πλειοδότη, ενώ προσπαθεί να αγοράσει όσους τον ελκύουν στη χαμηλότερη τιμή. Έτσι, έχουμε τη σύνδεση της σεξουαλικότητας με την κατάκτηση, τον ανταγωνισμό, τους αγώνες για εξουσία. Έτσι, έχουμε τα παράλογα παιχνίδια του να παίζεις σκληρά για να πάρεις ή να προσπαθείς να πιέσεις τον άλλο να κάνετε σεξ. Και έτσι, έχουμε και την κτητικότητα που τόσο συχνά αναπτύσσεται σε τρέχουσες σχέσεις “αγάπης”- στην τελική στο καθεστώς της αγοράς, δεν ανήκει σε κάποιον αυτό που έχει αγοράσει;

Στο πλαίσιο αυτό, η σεξουαλική πράξη από μόνη της τείνει να λάβει μια σχετικά πιο μετρημένη, ποσοτικοποιημένη μορφή σύμφωνα με αυτή την εμπορευματοποίηση. Μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η “απελευθέρωση” της σεξουαλικής ειλικρίνειας θα σήμαινε κατα κύριο λόγο την αύξηση της συζήτησης σχετικά με τους μηχανισμούς του σεξ. Η χαρά της σεξουαλικής πράξης υποβιβάζεται όχι μόνο σε απλή σωματική ευχαρίστηση, αλλά ειδικότερα σε οργασμό, και το επίκεντρο των σεξουαλικών συζητήσεων είναι πλέον οι μηχανισμοί για πιο αποτελεσματική επίτευξη οργασμού. Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Ένας εκστατικός οργασμός είναι ένα υπέροχο πράγμα. Αλλά, επικεντρώνοντας μια σεξουαλική συνέυρεση γύρω απ’ την επίτευξη οργασμού οδηγεί στο να χάσουμε επαφή με τη χαρά του να χαθεί ο ένας μέσα στον άλλο εδώ και τώρα. Αντί να είναι μια βύθιση του ενός στον άλλο, το σεξ που επικεντρώνεται γύρω απ’ την επίτευξη οργασμού γίνεται εργασία με σκοπό την επίτευξη στόχου, γίνεται χειραγώγηση συγκεκριμένων μηχανισμών για την επίτευξη ενός σκοπού.

Κατα τη γνώμη μου, αυτό μετατρέπει όλη τη σεξουαλική πράξη σε μια κατα βάση αυνανιστική δραστηριότητα – δύο άνθρωποι χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλο για να πετύχουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, ανταλλάσοντας (με την πλέον οικονομική έννοια) ευχαρίστηση χωρίς να δίνουν τίποτα απ’ τον εαυτό τους. Σε τέτοιες υπολογισμένες από πριν αλληλεπιδράσεις, δεν υπάρχει θέση για αυθορμητισμό, πάθος χωρίς όρια, ή εγκατάλειψη του εαυτού του ενός στον άλλο.

Αυτό είναι το κοινωνικό πλαίσιο της σεξουαλικότητας στο οποίο ζούμε αυτή τη στιγμή. Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες που ενισχύουν ακόμα περισσότερο την εξαθλίωση της σεξουαλικότητας. Ο καπιταλισμός χρειάζεται μερικά απελευθέρωτικά κινήματα όλων των ειδών, τόσο για να φρενάρει την εξέγερση, όσο και για να διαδόσει το γελοίο κανόνα της αγοράς σε όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής. Έτσι, ο καπιταλισμός χρειάζεται φεμινισμό, φυλετικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, κινήματα απελευθέρωσης των ομοφυλοφίλων και ναι, χρειάζεται τη σεξουαλική απελευθέρωση. Αλλά ο καπιταλισμός δε αφήνει ποτέ να φανούν αμέσως οι παλιές μέθοδοι κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, κι όχι μόνο επειδή είναι ένα αργό και δυσκίνητο σύστημα. Μέρος των απελευθερωτικών αγώνων διατηρούν τη “θεραπευτική” τους χρήση με το να συνεχίζουν να έχουν την παλιά καταπίεση ως αντιστάθμισμα για να εμποδίσουν αυτούς που εμπλέκονται στους απελευθερωτικούς αγώνες απ’ το να δούν την αθλιότητα της “απελευθέρωσής” τους στην παρούσα κοινωνική δομή. Έτσι, αν ο πουριτανισμός και η σεξουαλική καταπίεση είχαν πραγματικά εξαλειφθεί μέσα στον καπιταλισμό, η φτώχεια της δήθεν πιο φεμινιστικής συνείδησης , των φιλικών απέναντι στους gay sex shops, θα ήταν προφανής.

Κι έτσι, ο πουριτανισμός συνεχίζεται και όχι απλά σαν κάτι ξεπερασμένο που έχει ξεμείνει από παλιές εποχές. Εκδηλώνεται με προφανείς τρόπους, όπως η συνεχής πίεση να παντρευτούν (ή τουλάχιστον να αποκτήσουν μια ταυτότητα ως ζευγάρι) και να κάνουν οικογένεια. Αλλά εκδηλώνεται επίσης και με τρόπους που οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα παρατηρούσαν, επειδή δεν έχουν εξετάσει ποτέ άλλες δυνατότητες. Η εφηβεία είναι η εποχή που οι σεξουαλικές ορμές είναι εντονότερες λόγω των αλλαγών στο σώμα που λαμβάνουν χώρα. Σε μια υγιή κοινωνία, μου φαίνεται ότι οι έφηβοι θα έχουν κάθε ευκαιρία να εξερευνήσουν τις επιθυμίες τους χωρίς φόβο ή μομφή, αλλά με ειλικρίνεια και συμβουλές, εφόσον το επιθυμούν, από τους ενήλικες. Αν και οι έντονες σεξουαλικές επιθυμίες των εφήβων αναγνωρίζονται σαφώς (πόσο τηλεοπτικό και κινηματογραφικό χιούμορ βασίζεται στην ένταση των εν λόγω επιθυμιών και την αδυναμία της εξερεύνησής τους με ελεύθερο κι ανοιχτό τρόπο; ) σ’ αυτήν την κοινωνία , αντί να δημιουργούνται τα μέσα για αυτές τις επιθυμίες να διερευνηθούν ελεύθερα, αυτή η κοινωνία τις καταδικάζει, ζητώντας αποχή, αφήνοντας τους εφήβους είτε να αγνοούν τις επιθυμίες τους, να περιορίζονται στον αυνανισμό ή να δέχονται συχνά βεβιασμένο σεξ σε καταστάση υψηλής πίεσης και σε ένα περιβάλλον που δεν είναι άνετο γι’ αυτούς, προκειμένου να αποφύγουν τον εντοπισμό. Είναι δύσκολο να μην αναρωτιέται κανείς πώς οποιοδήποτε είδος υγιούς σεξουαλικότητας είναι δυνατόν να αναπτυχθεί μέσα απ’ αυτό.

Επειδή το μόνο είδος σεξουαλικής “απελευθέρωσης” που χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό είναι αυτή που συνεχίζει να βολέυεται στη σεξουαλική ανεπάρκεια, κάθε εργαλείο για τη διατήρηση της σεξουαλικής καταπίεσης στα μέσα μιας πλασματικής απελευθέρωσης, χρησιμοποιείται. Απ’ τη στιγμή που οι παλιές δικαιολογίες που βασίζονταν στη θρησκεία για τη σεξουαλική καταπίεση δεν κατέχουν πλέον έδαφος σε μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, ένας υλικός φόβος για το σεξ πλέον δρα καταλυτικά για ένα καταπιεστικό σεξουαλικό περιβάλλον. Ο φόβος αυτός προωθείται κυρίως σε δύο μέτωπα. Πρώτα απ ‘όλα υπάρχει ο φόβος της σεξουαλικής κακοποίησης. Η παιδική κακοποίηση, η σεξουαλική καταδίωξη και ο βιασμός είναι πολύ πραγματικά περιστατικά. Αλλά τα μίντια παραφουσκώνουν την πραγματικότητα με υπερβολικούς αριθμούς και προβληματισμούς. Ο χειρισμός των θεμάτων αυτών από τις αρχές και τα μέσα ενημέρωσης δεν έχουν, σαφώς, ως στόχο να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα, αλλά να προωθήσουν έναν συγκεκριμένο φόβο. Στην πραγματικότητα, οι περιπτώσεις μη-σεξουαλικής βίας κατά των παιδιών και των γυναικών (και αναφέρομαι ιδιαίτερα στις πράξεις βίας που βασίζονται ακριβώς στο γεγονός ότι τα θύματα είναι παιδιά και γυναίκες) είναι πολλές φορές πιο συχνές απ’ τις περιπτώσεις σεξουαλικής βίας. Αλλά, το σεξ έχει αποκτήσει μια τόσο ισχυρή κοινωνική δύναμη που δίνει στις πράξεις σεξουαλικής βίας μια πολύ πιο τρομακτική εικόνα. Και ο φόβος που προωθείται στα μίντια σε σχέση με τις πράξεις αυτές συμβάλλει στην ενίσχυση μια γενικής κοινωνικής στάσης ότι το σεξ είναι επικίνδυνο και πρέπει να καταπιεστεί ή, τουλάχιστον, να είναι ελεγχόμενο δημόσια.

Δεύτερον, υπάρχει ο φόβος των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων και ιδιαίτερα του AIDS. Στην πραγματικότητα, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο φόβος για τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα είχε πάψει σε μεγάλο βαθμό να λειτουργεί ως τρόπος για να τρομάζουν και να απωθούν τους ανθρώπους απ’ το σεξ. Τα περισσότερα ΣΜΝ αντιμετωπίζονται αρκετά εύκολα, και οι πιο σκεπτόμενοι άνθρωποι γνώριζαν ήδη τη χρησιμότητα των προφυλακτικών για την πρόληψη της εξάπλωσης της γονόρροιας, της σύφιλης και μιας σειράς άλλων ασθενειών. Τότε, ανακαλύφθηκε το AIDS. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα να ειπωθούν για το AIDS, πολλά ερωτήματα μπορούν να τεθούν, πολλές σκιερές επιχειρήσεις (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) σχετικά μ’ αυτό το φαινόμενο, άλλα σε σχέση με το παρόν θέμα, παρείχε μια βάση για τη χρήση του φόβου των ΣΜΝ, για να προωθηθεί και πάλι η σεξουαλική αποχή ή, τουλάχιστον, οι λιγότερο αυθόρμητες, λιγότερο απομονωμένες, περισσότερο αποστειρωμένες σεξουαλικές συνευρέσεις.

Στη μέση ενός τόσο διεστραμμένου σεξουαλικού περιβάλλοντος, ένας άλλος παράγοντας αναπτύσσεται που φαίνεται να είναι σχεδόν αναπόφευκτος. Μια αυξανόμενη τάση να προσκολλώμαστε απελπισμένα σε εκείνους με τους οποίους έχουμε μια κάποια σχέση, ασχέτως πόσο φτωχή είναι αυτή. Ο φόβος να μείνουμε μόνοι, χωρίς εραστή ή ερωμένη, οδηγεί στην προσκόλληση σ’έναν “εραστή” που έχουμε πάψει από καιρό να αγαπάμε πραγματικά. Ακόμα κι όταν το σεξ συνεχίζει να υπάρχει σ’ αυτές τις σχέσεις, είναι πιθανό να είναι καθαρά μηχανικό και τελετουργικό, σίγουρα όχι μια στιγμή ολοκληρωτικής εγκατάλειψης του εαυτού στον άλλον.

Και φυσικά, υπάρχουν κι αυτοί που απλά νιώθουν ότι δε μπορούν να λειτουργήσουν μέσα σ’αυτό το θλιβερό, φτωχό κλίμα, αυτό το πάμπτωχο περιβάλλον τεχνητών και φοβισμένων σχέσεων, και έτσι δεν προσπαθούν καν. Δεν είναι η έλλειψη επιθυμίας που υποχρεώνει την “αποχή” τους, αλλά η απροθυμία να πωλούν τους εαυτούς τους και μια απελπισία στη δυνατότητα σεξουαλικών επαφών που διακατέχονται από αληθινά συναισθήματα. Συχνά πρόκειται για άτομα που στο παρελθόν έχουν μπει στην ουρά αναζήτησης έντονων, παθιασμένων ερωτικών συντρόφων και έχουν δεχθεί την απόρριψη σαν μειοψηφία. Έβαζαν τον εαυτό τους για στοίχημα, και οι άλλοι αγόραζαν και πουλούσαν. Και έχουν χάσει τη θέληση να συνεχίσουν να στοιχηματίζουν τον εαυτό τους.

Σε κάθε περίπτωση, ζούμε, πράγματι, σε μια κοινωνία που ό,τι αγγίζει το ξεφτυλίζει, και επομένως και το σεξουαλικό ζήτημα. Η σεξουαλική απελέυθέρωση – με την πραγματική έννοια του όρου, είναι η δικιά μας απελευθέρωση να εξερευνήσουμε την πληρότητα της σωματικής ερωτικής εγκατάλειψης του εαυτού σου στον άλλο (ή τους άλλους) – δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί πλήρως μέσα σ’ αυτή την κοινωνία, επειδή αυτή η κοινωνία απαιτεί φτωχές, εμπορευματοποιημένες σεξουαλικές επαφές, όπως ακριβώς απαιτεί όλες οι συναλλαγές της να είναι εμπορευματοποιημένες, μετρήσιμες, ποσοτικοποιημένες.

Έτσι οι ελεύθερες σεξουαλικές επαφές, όπως κάθε ελεύθερη επαφή, μπορούν μόνο να υπάρξουν ενάντια σ’ αυτή την κοινωνία. Αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί απόγνωση (η απόγνωση, εξάλλου, δεν είναι παρά μόνο η άλλη όψη της ελπίδας), αλλά μάλλον ανατρεπτική εξερεύνηση. Οι πτυχές της αγάπης είναι τεράστιες κι υπάρχουν άπειρα μονοπάτια προς εξερεύνηση. Η τάση ανάμεσα στους αναρχικούς (τουλάχιστον στις ΗΠΑ) να μειώνουν τα ζητήματα της σεξουαλικής απελευθέρωσης σ’αυτά που σχετίζονται με μηχανισμούς σχέσεων (μονογαμία, μη-μονογαμία, πολυερωτισμός, “ακολασία”, κλπ) πρέπει να ξεπεραστεί. Η ελεύθερη σεξουαλική έκφραση έχει χώρο για όλα αυτά και πολλά παραπάνω. Στην πραγματικότητα, ο σεξουαλικός πλούτος δεν έχει να κάνει ούτε με μηχανισμούς (είτε σχέσεων, είτε οργασμών), ούτε με την ποσότητα (ο καπιταλισμός έχει αποδείξει προ πολλού ότι όσο περισσότερο αποτελεσματικά σκατά κι αν μαζευτούν, ακόμα θα μυρίζουνε το ίδιο). Αντίθετα, έγκειται στην αναγνώριση ότι η σεξουαλική ικανοποίηση δεν είναι μόνο ζήτημα ηδονής ως τέτοια, αλλά ιδιαίτερα της ηδονής αυτής που πηγάζει από πραγματική επαφή και αναγνώριση, ένωση των επιθυμιών και των σωμάτων, και αρμονία, ικανοποίηση και έκσταση που προέρχεται απ’ όλα αυτά. Υπό το πρίσμα αυτό, είναι σαφές ότι πρέπει να επιδιώκουμε οι σεξουαλικές μας επαφές να είναι όπως όλες οι υπόλοιπες επαφές μας, σε πλήρη αντίθεση μ’ αυτή την κοινωνία, όχι από επαναστατικό καθήκον, αλλά επειδή είναι ο μόνος δυνατός τρόπος να έχουμε πλήρεις, πλούσιες, ανεμπόδιστες σεξουαλικές επαφές στις οποίες η αγάπη παύει να είναι μια απεγνωσμένη αμοιβαία εξάρτηση και αντ’ αυτού γίνεται μια διαρκής εξερεύνηση του αγνώστου.

Aναρχισμός και αλκοόλ

Διεισδύοντας στην ομίχλη πίσω από τα μάτια του, είδε ένα αλκοολόγραμμα: έναν κόσμο αγωνιώδη, όπου η μέθη είναι η μόνη διαφυγή. Μισώντας τον εαυτό του ακόμη περισσότερο από ό, τι μισούσε τις εταιρείες δολοφόνους που το δημιούργησαν, σηκώθηκε τρεκλίζοντας και κατευθύνθηκε προς την κάβα. Βολεμένοι στα ρετιρέ τους, μετρούν τα δολάρια που εισρέουν από τα εκατομμύρια σαν κι αυτόν, και γελάνε πονηρά με την ευκολία με την οποία συντρίφτηκε η αντίσταση. Αλλά κι αυτοί συχνά πρέπει να πιούν για να κοιμηθούν – αν ποτέ οι ηττημένες μάζες σταματήσουν να επιστρέφουν για περισσότερο, σκέφτονται οι μεγαλοεπιχειρηματίες, θα το πληρώσουν ακριβά.

Λιώμα, πίτα, ντίρλα, τύφλα, σκνίπα, στουπί, σούρα, φέσι, λιάρδα. Ξέρουμε πως οι άνθρωποι στην αρκτική έχουν εκατό λέξεις για το χιόνι. Εμείς έχουμε εκατό λέξεις για το μεθύσι. Διαιωνίζουμε τη δική μας κουλτούρα της ήττας.

Μια στιγμή – βλέπω πως στράβωσες τα μούτρα: είναι αυτοί οι αναρχικοί τόσο στρυφνοί ώστε να αρνούνται το μόνο διασκεδαστικό κομμάτι του αναρχισμού – τη μπύρα μετά την πορεία, το ποτό στην παμπ όπου συζητιούνται οι πιο απίθανες θεωρίες; Τι κάνουν για διασκέδαση τέλος πάντων – συκοφαντούν τη λίγη διασκέδαση που έχουμε; Δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε και να περάσουμε καλά κάποια στιγμή στη ζωή μας;

Μην μας παρεξηγήσετε: δεν είμαστε κατά της απόλαυσης, αλλά υπέρ της. Ο Ambrose Bierce ορίζει τον ασκητή ως “ένα αδύναμο άτομο που υποκύπτει στον πειρασμό να αρνηθεί στον εαυτό του την ευχαρίστηση”, και εμείς συμφωνούμε. Όπως έγραψε ο Chuck Baudelaire, θα πρέπει πάντα να είσαι φτιαγμένος –  όλα εξαρτώνται από αυτό. Έτσι, δεν είμαστε αντίθετοι στη μέθη, αλλά στο ποτό! Γιατί εκείνοι που χρησιμοποιούν το ποτό ως δρόμο προς τη μέθη στερούν από τον εαυτό τους τη γοητεία της ζωής.

Το ποτό, όπως η καφεΐνη ή η ζάχαρη στο σώμα, παίζει απλώς ένα ρόλο που η ίδια η ζωή μπορεί να προσφέρει ούτως ή άλλως. Η γυναίκα που δεν πίνει ποτέ καφέ δεν τον χρειάζεται το πρωί όταν ξυπνά: το σώμα της παράγει ενέργεια και συγκέντρωση από μόνο του, όπως είναι προετοιμασμένο να κάνει από χιλιάδες γενιές εξέλιξης. Αν πίνει καφέ τακτικά, σύντομα το σώμα της επιτρέπει στον καφέ να αναλάβει αυτόν τον ρόλο, και αυτή γίνεται εξαρτημένη από τον καφέ. Έτσι το αλκοόλ παρέχει τεχνητά προσωρινές στιγμές χαλάρωσης και απελευθέρωσης ενώ αφαιρεί από τη ζωή ό,τι είναι πραγματικά ξεκούραστο και απελευθερωτικό.

Αν κάποιοι νηφάλιοι άνθρωποι σ’ αυτή την κοινωνία δεν μοιάζουν τόσο παράτολμοι και ελεύθεροι όσο οι πότες, αυτό είναι ένα απλό ατύχημα της κουλτούρας, μια συμπτωματική ένδειξη. Οι πουριτανοί υπάρχουν στον κόσμο στεγνοί από μαγεία και ιδιοφυΐα λόγω του αλκοολισμού των συνανθρώπων τους (και του καπιταλισμού, της ιεραρχίας, τη δυστυχίας που αυτός βοηθά να διατηρείται) – η μόνη διαφορά είναι ότι είναι τόσο αυτο-απαρνούμενοι ώστε να αρνούνται ακόμη και την ψεύτικη μαγεία, το τζίνι στο μπουκάλι. Αλλά οι «νηφάλιοι», που ο προσανατολισμός τους στη ζωή μπορεί να περιγραφεί ως μαγεμένος ή εκστατικός, είναι άφθονοι, αν κοιτάξετε προσεκτικά. Για τα άτομα αυτά – για εμάς – η ζωή είναι μια συνεχής γιορτή που δεν χρειάζεται μεγέθυνση και από την οποία δε χρειαζόμαστε ανάπαυλα.

Το αλκοόλ όπως το Prozac και όλα τα άλλα φάρμακα που ελέγχουν το μυαλό και που δίνουν μεγάλα κέρδη για τον Μεγάλο Αδερφό στις μέρες μας, υποκαθιστά τη θεραπεία με την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Διώχνει τον πόνο μιας βαρετής, μονότονης ύπαρξης για λίγες ώρες στην καλύτερη περίπτωση, και μετά επιστρέφει διπλά. Όχι μόνο αντικαθιστά τις θετικές δράσεις που θα αντιμετώπιζαν τις βασικές αιτίες της απελπισίας μας – τις εμποδίζει, γιατί περισσότερη ενέργεια επικεντρώνεται στην ανάρρωση από την κατάσταση μέθης. Όπως και οι διακοπές του εργαζομένου, το ποτό είναι μια βαλβίδα που απελευθερώνει την ένταση, διατηρώντας παράλληλα το σύστημα που τη δημιουργεί.

Σε αυτή την αυτοματοποιημένη κουλτούρα έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως απλά μηχανήματα: προσθέστε το κατάλληλο χημικό για να πάρετε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στην αναζήτησή μας για υγεία, ευτυχία, νόημα στη ζωή, τρέχουμε από τη μία πανάκεια στην επόμενη – Viagra, βιταμίνη C, βότκα – αντί να πλησιάσουμε τις ζωές μας ολιστικά και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα στις κοινωνικές και οικονομικές ρίζες τους. Αυτή η νοοτροπία που βασίζεται στο προϊόν είναι το θεμέλιο της αλλοτριωμένης καταναλωτικής κοινωνίας μας: χωρίς να καταναλώνουμε προϊόντα, δεν μπορούμε να ζήσουμε! Προσπαθούμε να αγοράσουν χαλάρωση, κοινωνικότητα, αυτοπεποίθηση – τώρα, ακόμη και η έκσταση υπάρχει σε χάπι!

Θέλουμε την έκσταση ως τρόπο ζωής, όχι ως μια μέρα ανάπαυλας που δηλητηριάζει το συκώτι. “Η ζωή είναι χάλια – μεθύστε” είναι η ουσία του επιχειρήματος που ακούμε από το στόμα των αφεντικών μας, και στη συνέχεια βγαίνει και από το δικό μας στόμα, διαιωνίζοντας όποιες τυχαίες και άσκοπες αλήθειες στις οποίες μπορεί να αναφέρεται – αλλά εμείς δεν το πιστεύουμε πια! Ενάντια στο μεθοκόπημα – για τη μέθη! Κάψτε τις κάβες, και αντικαταστήστε τες με παιδικές χαρές!

Για μια διαυγή Βακχική, εκστατική κοινωνία!

Πλαστή εξέγερση

Σχεδόν κάθε παιδί στη σύγχρονη δυτική κοινωνία μεγαλώνει με το αλκοόλ ως τον απαγορευμένο καρπό τον οποίο οι γονείς και άλλοι ενήλικες απολαμβάνουν. Η απαγόρευση αυτή κάνει το ποτό  πολύ πιο συναρπαστικό για τους νέους, και όταν βρίσκουν την ευκαιρία, αμέσως διεκδικούν την ανεξαρτησία τους, κάνοντας ακριβώς αυτό που τους έχουν πει να μην κάνουν: επαναστατούν ακολουθώντας το παράδειγμα που τους έχει δοθεί. Αυτό το υποκριτικό πρότυπο είναι καθιερωμένο για την ανατροφή των παιδιών σε αυτήν την κοινωνία, και λειτουργεί ώστε να αναπαράγονται μια σειρά από καταστροφικές συμπεριφορές που σε διαφορετική περίπτωση θα απέρριπταν επιθετικά οι νέες γενιές. Το γεγονός ότι η ψεύτικη ηθική πολλών γονιών που καταναλώνουν οινόπνευμα αντικατοπτρίζεται στην υποκριτική πρακτική θρησκευτικών ομάδων, βοηθά να δημιουργήσει μια ψευδή διχοτομία μεταξύ της πουριτανικής αυταπάρνησης, και τους πότες που αγαπούν τη ζωή και την ελευθερία – με “φίλους” σαν τους Βαπτιστές ιερείς, εμείς που απέχουμε από το ποτό αναρωτιόμαστε, ποιος χρειάζεται εχθρούς;

 Οι οπαδοί της Επαναστατικής Μέθης και οι υποστηρικτές της Υπεύθυνης Αποχής είναι πιστοί αντίπαλοι. Οι πρώτοι χρειάζονται τους δεύτερους ώστε οι κατηφείς τελετές τους να μοιάζουν με διασκέδαση. Οι δεύτεροι χρειάζονται τους πρώτους για να κάνουν την άκαμπτη αυστηρότητά τους να φαίνεται σαν κοινή λογική. Μια «εκστατική νηφαλιότητα», που καταπολεμά την θλιβερότητα του ενός και του θολότητα του άλλου – ψεύτικη ευχαρίστηση και ψεύτικη διακριτικότητα εξίσου – είναι ανάλογη με τον αναρχισμό που αντιμετωπίζει τόσο την ψευδή ελευθερία που προσφέρει ο καπιταλισμός, όσο και την ψευδή κοινωνικότητα που προσφέρεται από τον κομμουνισμό.

 Αλκοόλ και σεξ στην κουλτούρα του βιασμού

Ας το πούμε ξεκάθαρα: σχεδόν όλοι μας ερχόμαστε από κάπου όπου η σεξουαλικότητά μας είναι ή ήταν κατεχόμενο έδαφος. Μας έχουν βιάσει, κακομεταχειριστεί, επιτεθεί, ντροπιάσει, φιμώσει, συγχύσει, σχηματίσει, προγραμματίσει. Είμαστε κακοί, και τα παίρνουμε όλα πίσω, διεκδικούμε ξανά τους εαυτούς μας. Αλλά για τους περισσότερους από εμάς, αυτή είναι μια αργή, περίπλοκη διαδικασία που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε καλό, ασφαλές, υποστηρικτικό σεξ τώρα, στη μέση της επούλωσης – αλλά αυτό κάνει το σεξ λίγο πιο περίπλοκο. Για να είμαστε σίγουροι ότι δεν διαιωνίζουμε ή δε βοηθάμε να διαιωνιστούν αρνητικές συνήθειες στη ζωή ενός εραστή, πρέπει να είμαστε σε θέση να επικοινωνούμε με σαφήνεια και ειλικρίνεια προτού τα πράγματα φτάσουν στο επίμαχο σημείο – και κατά τη διάρκεια, και μετά. Λίγα πράγματα παρεμβαίνουν σε αυτή την επικοινωνία όπως το αλκοόλ. Σ’ αυτή την κουλτούρα της άρνησης, μας ενθαρρύνουν να το χρησιμοποιήσουμε το αλκοόλ ως κοινωνικό λιπαντικό για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις αναστολές μας. Πολύ συχνά αυτό σημαίνει απλά να αγνοήσουμε τους φόβους και τις πληγές μας, και να μην ρωτάμε για τους φόβους και τις πληγές των άλλων. Αν είναι επικίνδυνο, όπως και όμορφο να μοιραστούμε τον έρωτα νηφάλιοι, πόσο πιο επικίνδυνο πρέπει να είναι αν το κάνουμε μεθυσμένοι, απερίσκεπτοι, και ασυνάρτητοι;

Μιλώντας για το σεξ, αξίζει να σημειωθεί ο υποστηρικτικός ρόλος τους αλκοόλ στην πατριαρχική δυναμική των δύο φύλων. Για παράδειγμα – σε πόσες πυρηνικές οικογένειες ο αλκοολισμός έχει βοηθήσει να διατηρηθεί μια άνιση κατανομή της δύναμης και της πίεσης (όλοι οι συγγραφείς αυτού του δοκιμίου θυμούνται περισσότερες από μία περιπτώσεις μεταξύ των συγγενών τους και μόνο). Η αυτοκαταστριφικότητα του μεθυσμένου άντρα, που προκαλείται, όπως φαίνεται, από τη φρίκη της επιβίωσης μέσα στον καπιταλισμό, επιβάλλει ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση στη γυναίκα, η οποία πρέπει να εξακολουθεί να κρατά ενωμένη την οικογένεια – συχνά αντιμετωπίζοντας τη βία του άντρα. Και για το θέμα της δυναμικής …

 Η τυραννία της απάθειας

“Κάθε πρότζεκτ  αναρχικών που συμμετέχω καταστρέφεται ή σχεδόν καταστρέφεται από το αλκοόλ. Φτιάχνεις μια κολεκτίβα και όλοι είναι τόσο μεθυσμένοι ή μαστουρωμένοι για να κάνουν τις βασικές δουλειές, πόσο μάλλον να διατηρήσουν μια στάση σεβασμού. Θέλεις να δημιουργήσεις μια κοινότητα, αλλά μετά ο καθένας πηγαίνει πίσω στο δωμάτιό του και λιώνει στο ποτό. Αν δεν κάνουν κατάχρηση μιας ουσία θα κάνουν μιας άλλης. Καταλαβαίνω ότι το να προσπαθείς να εξαλείψεις τη συνείδησή σου είναι μια φυσική αντίδραση στο ότι γεννηθήκαμε σε μια αποξενωτική καπιταλιστική κόλαση, αλλά θέλω οι άνθρωποι να δουν τι κάνουν οι αναρχικοί και να πουν “Ναι, αυτό είναι καλύτερο από τον καπιταλισμό!” … αλλά είναι δύσκολο να το πουν αν δεν μπορείς να περπατήσεις χωρίς να πατάς σε σπασμένα μπουκάλια. Δεν θεωρούσα ποτέ τον εαυτό μου στεγνό, αλλά γαμώτο, δεν το ανέχομαι άλλο αυτό! “

Λέγεται ότι όταν ο γνωστός αναρχικός Όσκαρ Ουάιλντ άκουσε για πρώτη φορά το παλιό σύνθημα «αν είναι ταπεινωτικό να σε εξουσιάζουν, πόσο πιο ταπεινωτικό είναι να εκλέγεις τους εξουσιαστές σου», απάντησε: «Αν είναι ταπεινωτικό να επιλέγεις αφεντικό, πόσο πιο ταπεινωτικό είναι να είσαι εσύ αφεντικό του εαυτού σου». Με αυτό σκόπευε να κάνει κριτική στην ιεραρχία εντός του εαυτού, καθώς και του δημοκρατικού κράτους – αλλά, δυστυχώς, το αστείο του θα μπορούσε να εφαρμοστεί κατά γράμμα στον τρόπο με τον οποίο κάποιες από τις προσπάθειές μας να δημιουργήσουμε αναρχικά περιβάλλοντα αποτυχαίνουν στην πράξη. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό όταν πραγματοποιούνται από μεθυσμένους ανθρώπους.

Σε ορισμένους κύκλους, ιδιαίτερα σ’ αυτούς όπου η λέξη “αναρχία” είναι στη μόδα πιο πολύ από τις διάφορες σημασίες της, η ελευθερία γίνεται αντιληπτή με αρνητικούς όρους: “μη μου λέτε τι να κάνω!” Στην πράξη, αυτό συχνά δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από τη διεκδίκηση του δικαιώματος του ατόμου να είναι οκνηρός, εγωιστής, να μη λογοδοτεί για τις πράξεις του ή την έλλειψη πράξεων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν μια ομάδα συμφωνεί πάνω σε ένα έργο συχνά καταλήγει να είναι μια μικρή, υπεύθυνη μειοψηφία που πρέπει να κάνει όλη τη δουλειά. Αυτοί οι λίγοι συνειδητοποιημένοι συχνά μοιάζουν με αυταρχικούς – ενώ είναι η απάθεια και η εχθρότητα των συντρόφων τους που τους αναγκάζει να υιοθετήσουν αυτό το ρόλο. Το να είσαι μεθυσμένος και άτακτος όλη την ώρα είναι εξαναγκαστικό – αναγκάζει τους άλλους να καθαρίσουν για σένα, να σκεφτούν όταν εσύ δε σκέφτεσαι, να απορροφήσουν την πίεση που δημιουργείται από τη συμπεριφορά σου όταν είσαι πολύ μεθυσμένος για να κάνεις διάλογο. Αυτές οι δυναμικές λειτουργούν και προς τις δύο κατευθύνσεις – αυτοί που παίρνουν πάνω τους όλη την ευθύνη διαιωνίζουν ένα μοτίβο στο οποίο όλοι οι άλλοι δεν παίρνουν καμία ευθύνη – αλλά ο καθένας είναι υπεύθυνος για το δικό του μέρος σε αυτές τις περιπτώσεις, καθώς και για την υπέρβαση τους.

Σκέψου τη δύναμη που θα μπορούσαμε να έχουμε αν όλη η ενέργεια και η προσπάθεια του κόσμου – ή ίσως ακόμη και μόνο η δική σου ενέργεια και προσπάθεια – που πηγαίνει στο ποτό, πήγαινε στην αντίσταση, το χτίσιμο, τη δημιουργία. Πρόσθεσε όλα τα χρήματα που οι αναρχικοί στην κοινότητά σου έχουν ξοδέψει για ποτά, και φαντάσου πόσα μουσικά όργανα, ή χρήματα για εγγυήσεις, ή τρόφιμα θα μπορούσαν να είχαν αγοραστεί – αντί να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμό τους εναντίον μας. Ή καλύτερα: φαντάσου πως ζεις σε έναν κόσμο όπου κοκαϊνομανείς πρόεδροι πεθαίνουν από υπερβολική δόση, ενώ ριζοσπαστικοί μουσικοί και αντάρτες ζουν μέχρι τα βαθειά γεράματα!

Νηφαλιότητα και αλληλεγγύη

Όπως κάθε επιλογή τρόπου ζωής, είτε πρόκειται για αλητεία ή για συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, η αποχή από το αλκοόλ μπορεί μερικές φορές να παρεξηγηθεί ως σκοπός και όχι ως μέσο.

Πάνω απ ‘όλα, είναι σημαντικό οι επιλογές μας να μην είναι πρόσχημα για να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους από αυτούς που παίρνουν διαφορετικές αποφάσεις. Η μόνη στρατηγική για την ανταλλαγή καλών ιδεών που επιτυγχάνει ανελλιπώς (και αυτό ισχύει και για ένθερμα, αποξενωτικά κείμενα σαν κι αυτό!) είναι η δύναμη του παραδείγματος – αν βάλετε την “εκστατική νηφαλιότητα” σε δράση στη ζωή σας και λειτουργήσει, όσοι ειλικρινά θέλουν παρόμοια πράγματα θα συμμετέχουν.  Το να κρίνουμε τους άλλους για αποφάσεις που επηρεάζουν μόνο τον εαυτό τους είναι απολύτως επιβλαβές για κάθε αναρχικό – για να μην πούμε ότι τους αποτρέπει από το να πειραματιστούν με τις επιλογές που προσφέρουμε.

Το ζήτημα της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας με τους αναρχικούς και άλλους που κάνουν χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών είναι ύψιστης σημασίας. Ειδικά στην περίπτωση εκείνων που αγωνίζονται να απελευθερωθούν από ανεπιθύμητους εθισμούς, η αλληλεγγύη είναι πολύ σημαντική: οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί είναι ένα παράδειγμα μιας σχεδόν θρησκευτικής οργάνωσης που συμπληρώνει μια κοινωνική ανάγκη που θα έπρεπε ήδη να παρέχεται από την αυτοοργάνωση της αναρχικής κοινότητας. Όπως σε κάθε περίπτωση, οι αναρχικοί πρέπει να αναρωτηθούμε: παίρνουμε τις θέσεις μας απλά για να αισθανόμαστε ανώτεροι από τις άξεστες μάζες – ή γιατί θέλουμε ειλικρινά να διαδώσουμε προσβάσιμες εναλλακτικές λύσεις; Άλλωστε, οι περισσότεροι από εμάς που δεν είμαστε εθισμένοι σε ουσίες μπορούμε να ευχαριστήσουμε τα προνόμιά μας και την καλή μας τύχη για αυτό. Αυτό μας δίνει μεγαλύτερη ευθύνη να είμαστε καλοί σύμμαχοι για όσους δεν είχαν τέτοια προνόμια ή τύχη. Η ανεκτικότητα, η ταπεινότητα, η προσβασιμότητα, και η ευαισθησία ας γίνουν οι ιδιότητες που καλλιεργούμε μέσα μας, όχι η υποκρισία και η υπερηφάνεια. Όχι στην σεχταριστική νηφαλιότητα!

Επανάσταση

Λοιπόν τι θα κάνουμε αν δεν πάμε σε μπαρ, σε πάρτι, αν δεν καθίσουμε στα σκαλιά ή μπροστά στην τηλεόραση με τα μπουκάλια μας; Ο,τιδήποτε άλλο!

Ο κοινωνικός αντίκτυπος της εμμονής της κοινωνίας μας με το αλκοόλ είναι τουλάχιστον εξίσου σημαντικός με τις πνευματικές, ιατρικές, οικονομικές, και συναισθηματικές επιπτώσεις της. Το ποτό τυποποιεί την κοινωνική ζωή μας, καταλαμβάνοντας μερικές από τις οκτώ ελεύθερες ώρες μας που δεν είναι ήδη κατειλημμένες από τη δουλειά. Μας τοποθετεί χωρικά (σαλόνια, σαλόνια κοκτέιλ, σιδηροδρομικές γραμμές) και συμπεριφορικά (σε τελετουργικές, προβλέψιμες συμπεριφορές)

με τρόπους που πιο σαφή συστήματα ελέγχου δε θα μπορούσαν να το κάνουν. Συχνά, όταν ένας από εμάς έχει καταφέρει να ξεφύγει από τον ρόλο του εργάτη / καταναλωτή, το ποτό είναι εκεί, επίμονος συνεχιστής της κατάληψης του ελεύθερου χρόνου μας, για να γεμίσει το κενό. Ελεύθεροι από αυτές τις συνήθειες, θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε άλλους τρόπους για να ξοδεύουμε το χρόνο και την ενέργειά μας και να αναζητούμε την ευχαρίστηση, τρόπους που θα μπορούσαν να αποδειχθούν επικίνδυνοι για το σύστημα της αλλοτρίωσης.

Το ποτό μπορεί παρεμπιπτόντως να είναι μέρος θετικών και τολμηρών κοινωνικών αλληλεπιδράσεων – το πρόβλημα είναι ότι ο κεντρικός του ρόλος στη σημερινή κοινωνικοποίηση το παρουσιάζει ως προϋπόθεση για τέτοιες επαφές. Αυτό συσκοτίζει το γεγονός ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε τέτοιες αλληλεπιδράσεις χρησιμοποιώντας απλώς τη δημιουργικότητα, την ειλικρίνεια, και την τόλμη μας. Πράγματι, χωρίς αυτά, τίποτα αξιόλογο δεν είναι δυνατόν – έχετε πάει ποτέ σε ένα βαρετό πάρτι; – και με αυτά, το οινόπνευμα δεν είναι αναγκαίο.

Όταν ένα ή δύο άτομα σταματήσουν να πίνουν, αυτό φαίνεται απλά ανόητο, σαν να αποκλείουν τον εαυτό τους από την συντροφιά (ή τουλάχιστον τις συνήθειες) των συνανθρώπων τους για το τίποτα. Αλλά μια κοινότητα τέτοιων ατόμων μπορεί να αναπτύξει μια ριζοσπαστική κουλτούρα νηφάλιας περιπέτειας και ενασχόλησης, που θα μπορούσε να προσφέρει συναρπαστικές ευκαιρίες για δραστηριότητες χωρίς ποτό, και με ευθυμία για όλους. Οι απομονωμένοι και μοναχικοί του χθες θα μπορούσαν να είναι οι πρωτοπόροι του νέου κόσμου του αύριο: ο «διαυγής βακχισμός» είναι ένας νέος ορίζοντα, μια νέα δυνατότητα για υπέρβαση και μετασχηματισμό που θα μπορούσε να προσφέρει γόνιμο έδαφος για εξεγέρσεις ακόμα αδιανόητες. Όπως κάθε επαναστατική επιλογή τρόπου ζωής, αυτή προσφέρει μια άμεση γεύση από έναν άλλο κόσμο, ενώ συμβάλλει στη δημιουργία ενός πλαισίου για τις δράσεις που επιταχύνουν την καθολική υλοποίησή της.

Κανένας πόλεμος εκτός από τον ταξικό πόλεμο – κανένα κοκτέιλ εκτός από τη μολότοφ!

Ας μην αποστάξουμε τίποτα εκτός από μεθυστικές ταραχές!

 Υστερόγραφο: πώς μπορεί να διαβαστεί αυτό το δοκίμιο

Με λίγη τύχη, μπορούμε να διακρίνουμε –  ίσως και εν μέσω της αχλύς του μεθυσιού – ότι αυτό το κείμενο είναι τόσο μια καρικατούρα πολεμικής μέσα στην αναρχική παράδοση όσο κι ένα σοβαρό δοκίμιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτές οι αντιπαραθέσεις έχουν στρέψει συχνά την προσοχή στις απόψεις αυτές λαμβάνοντας σκόπιμα μια ακραία θέση, ανοίγοντας έτσι το έδαφος για περισσότερο “μετριοπαθείς” θέσεις. Ας ελπίσουμε ότι θα αποκομίσετε χρήσιμα συμπεράσματα από τη δική σας ερμηνεία αυτού του κειμένου, κι όχι πως θα το εκλάβετε ως ευαγγέλιο ή ανάθεμα.

Με αυτό δεν εννοούμε ότι δεν υπάρχουν ανόητοι που αρνούνται τη μέθη – αλλά μπορείτε να φανταστείτε πόσο πιο ανυπόφοροι θα ήταν αν δεν την αρνούνταν; Οι βαρετοί θα εξακολουθούσαν να είναι βαρετοί, με τη διαφορά πως θα ήταν ακόμα πιο βαρετοί. Οι υποκριτές θα συνέχιζαν να επικρίνουν και να ρητορεύουν, ενώ θα λοιδορούσαν τα θύματά τους! Πρόκειται για κοινό χαρακτηριστικό όσων πίνουν ότι ενθαρρύνουν όλους γύρω τους να πίνουν, ότι – εκτός από τα υποκριτικά παιχνίδια μεταξύ εραστών ή γονιών και παιδιών  - προτιμούν οι δικές τους επιλογές να αντικατοπτρίζονται στις επιλογές όλων. Αυτό φαίνεται ως ένδειξη μνημειώδους ανασφάλειας, που δεν είναι άσχετη με την ανασφάλεια που υπάρχει σε ιδεολόγους και προπαγανδιστές κάθε είδους, από χριστιανούς, μαρξιστές, μέχρι και αναρχικούς που δεν μπορούν να ησυχάσουν μέχρι όλοι να δουν τον κόσμο ακριβώς όπως αυτοί. Καθώς διαβάζετε, προσπαθήστε να παλέψετε αυτή την ανασφάλεια , και να μην διαβάζετε αυτό το κείμενο ως δική μας έκφραση, αλλά, σύμφωνα με την παράδοση των καλύτερων αναρχικών έργων, ως υπενθύμιση για όλους όσοι επιλέγουν να πιστέψουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.

Πηγή : http://eagainst.com

ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ Πριν 3 χρόνια στις 10/3/2010, ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας έπεσε μαχόμενος σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς στη Δάφνη σε απόπειρα απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου, το οποίο επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί σε ενέργεια της οργάνωσης. Ο Λάμπρος Φούντας είναι ένας από εμάς και έδωσε τη ζωή του πολεμώντας για την ελευθερία. Η δράση του συντρόφου ήταν συνδεδεμένη με τον αγώνα εναντίον της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, που με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, θέλει να επιβάλλει στον πλανήτη ένα νέο ολοκληρωτισμό. Η καλύτερη τιμή για έναν σύντροφο που έχασε τη ζωή του στον αγώνα είναι η συνέχιση του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ Η δίκη της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα βρίσκεται στο τελικό στάδιο. Η δίκη αυτή αποτέλεσε ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, ένα πεδίο πολιτικής στήριξης των δράσεων και των θέσεων της οργάνωσης, όσον αφορά τον αγώνα ενάντια στο καθεστώς και τις συνθήκες του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, με τελικό στόχο την Κοινωνική Επανάσταση. Παράλληλα μέσα από αυτή τη δίκη αναδείχθηκε ο λόγος των συντρόφων, που δρώντας μέσα στα πλαίσια άλλων μορφών πάλης στοχοποιήθηκαν για τις επιλογές τους. Μέσα από τις καταθέσεις τους, επικύρωσαν την πολυμορφία του αγώνα για την ανατροπή υπερασπιζόμενοι την πολιτική τους ένταξη και δράση στα πλαίσια του αναρχικού χώρου. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη η αλληλεγγύη μας να έχει στόχο την όξυνση του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση. Σάββατο 9 Μαρτίου Μοναστηράκι στις 12.00 Αναρχικοί/-ές Θα ξανάρθω, σε πέντε γενιές...